The Ugly One with the Jewels - Laurie Anderson

In 1974,

I went to Mexico

to visit my brother

who was working as an anthropologist

with Tsutsil Indians,

the last surviving Mayan tribe.

And the Tsutsil speak a lovely birdlike language

and are quite tiny physically;

I towered over them.

Mostly, I spent my days following the women around

since my brother wasn’t really allowed to do this.

We got up at 3am and began to separate the corn into three colors.

And we boiled it, ran to the mill and back,

and finally started to make the tortillas.

Now all the other women’s tortillas were 360°,

perfectly toasted, perfectly round;

and even after a lot of practice

mine were still lobe-sided and charred.

And when they thought I wasn’t looking

they threw them to the dogs.

After breakfast we spent the rest of the day down at the river

watching the goats and braiding and unbraiding each other’s hair.

So usually there wasn’t that much to report.

One day the women decided to braid my hair Tsutsil-style.

After they did this I saw my reflection in a puddle.

I looked ridiculous but they said,

«Before we did this you were ugly,

but now maybe you will find a husband.»

I lived with them in a yurt,

a thatched structure shaped like a cup cake.

And there’s a central fireplace ringed by sleeping shelves

sort of like a dry beaver down.

Now my Tsutsil name was Lausha,

which loosely translated means

«the ugly one with the jewels.»

Now ugly, OK, I was awfully tall by local standards.

But what did they mean by the jewels?

I didn’t find out what this meant until one night,

when I was taking my contact lenses out,

and since I’d lost the case

I was carefully placing them on the sleeping shelf;

suddenly I noticed that everyone was staring at me and I realized that none of the Tsutsil had ever seen glasses,

much less contacts,

and that these were the jewels,

the transparent, perfectly round, jewels

that I carefully hid on the shelf at night

and then put — for safekeeping — into my eyes every morning.

So I may have been ugly

but so what?

I had the jewels.

Full fathom thy father lies

Of his bones are coral made

Those are pearls that were his eyes

Nothing of him that doth fade

But that suffers a sea change

Into something rich and strange

And I alone am left to tell the tale

Call me Ishmael

In 1974,

Ik ben naar Mexico geweest

om mijn broer te bezoeken

die als antropoloog werkte

met Tsutsil-indianen,

de laatst overgebleven Maya-stam.

En de Tsutsil spreken een mooie vogeltaal

en zijn fysiek vrij klein;

Ik torende boven hen uit.

Meestal bracht ik mijn dagen door met het volgen van de vrouwen in de buurt

omdat mijn broer dit niet echt mocht doen.

We stonden om 3 uur 's nachts op en begonnen de maïs in drie kleuren te scheiden.

En we kookten het, renden naar de molen en terug,

en eindelijk begonnen met het maken van de tortilla's.

Nu waren alle andere vrouwentortilla's 360°,

perfect geroosterd, perfect rond;

en zelfs na veel oefenen

de mijne waren nog steeds gelobd en verkoold.

En toen ze dachten dat ik niet keek

ze gooiden ze voor de honden.

Na het ontbijt hebben we de rest van de dag bij de rivier doorgebracht

naar de geiten kijken en elkaars haar vlechten en ontvlechten.

Dus meestal was er niet zoveel te melden.

Op een dag besloten de vrouwen om mijn haar in Tsutsil-stijl te vlechten.

Nadat ze dit hadden gedaan, zag ik mijn spiegelbeeld in een plas.

Ik zag er belachelijk uit, maar ze zeiden:

«Voordat we dit deden, was je lelijk,

maar nu vind je misschien een man.»

Ik woonde bij hen in een yurt,

een rieten structuur in de vorm van een cupcake.

En er is een centrale open haard omringd door slaapplanken

een soort van droog beverdons.

Nu was mijn Tsutsil-naam Lausha,

wat vrij vertaald betekent:

"de lelijke met de juwelen."

Nu lelijk, oké, ik was erg lang naar lokale maatstaven.

Maar wat bedoelden ze met de juwelen?

Ik kwam er pas op een avond achter wat dit betekende,

toen ik mijn contactlenzen uitdeed,

en aangezien ik de zaak had verloren

Ik legde ze voorzichtig op de slaapplank;

plotseling merkte ik dat iedereen naar me staarde en ik realiseerde me dat geen van de Tsutsil ooit een bril had gezien,

veel minder contacten,

en dat dit de juwelen waren,

de transparante, perfect ronde juwelen

die ik 's nachts zorgvuldig op de plank verstopte

en stop dan - voor bewaring - elke ochtend in mijn ogen.

Dus ik ben misschien lelijk geweest

maar wat?

Ik had de juwelen.

Doorgrond je vader leugens

Van zijn botten zijn koraal gemaakt

Dat zijn parels die zijn ogen waren

Niets van hem dat vervaagt

Maar dat ondergaat een zeeverandering

In iets rijks en vreemds

En ik alleen ben overgelaten om het verhaal te vertellen

Noem me Ismaël