The Geographic North Pole - Laurie Anderson

The summer of 1974 was brutally hot in New York and I kept thinking about how

nice and icy it must be at the North Pole.

And then I though, ў‚¬"Wait a second,

why not go?ў‚¬ќ You know, like in cartoons where they hang going to the North

Pole on their door knobs and they just take off.

So I spent a couple of weeks preparing for the trip, getting a hatchet,

a huge backpack, maps, knives, sleeping bags, lures and a three month supply

of Banic, a versatile high-protein paste that can be made into flat bread,

biscuits or cereal.

Now I had decided to hitch hike and one day I just walked out onto Austin

Street, weighing down seventy pounds of gear, and stuck out my thumb.

ў‚¬Ђќ Going North?

I asked the driver as I struggled into a station wagon.

After I got out of New York, most of the rides were trucks until I reached the

Hudson Bay and began to hitch in small mail planes.

The pilots were usually

guys whoў‚¬"ўd gone to Canada to avoid the draft or else embittered Vietnam

vets who never wanted to go home again.

Either way they always wanted to show

off a few of their stunts.

Weў‚¬"ўd go swooping along the rivers doing loop do

loops and baby ###080 152. And theyў‚¬"ўd drop me off at an airstrip.

ў‚¬"Thereў‚¬"ўll be another plane by here couple of weeks;

see ya;

good luck.

ў‚¬ќ

I never did make it all the way to the geographic pole;

it turned out to be a

restricted area and no one was allowed to fly in or even over it.

I did get within a few miles of the magnetic pole though.

So it wasnў‚¬"ўt

really that disappointing.

I entertained myself in the evenings,

cooking or smoking, and watching the blazing light of the huge Canadian

sunsets as they turned the lake into fire.

Later I lay on by back, looking up at the Northern lights and imagining

thereў‚¬"ўd been a nuclear holocaust and that I was the only human being left

in all of North America and what would I do then.

And then, when these lights went out, I stretched out on the ground,

watching the stars as they turned around and their enormous silent ###080 318.

I finally decided to turn back because of my hatchet.

Iў‚¬"ўd been chopping

some wood and the hatchet flew out of my hand on the upswing.

And I did what

you should never do when this happens: I looked up to see where it had gone and

it came down ў‚¬Ђќ fffooo ў‚¬Ђќ just missing my head and I thought, ў‚¬"My God!

I could be working around here with a hatchet embedded in my skull and Iў‚¬"ўm

ten miles from the airstrip.

And nobody in the whole world knows where I am.

ў‚¬ќ

Daddy Daddy, it was just like you said

Now that the living outnumber the dead

Where I come from itў‚¬"ўs a long thin thread

Across an ocean.

Down a river of red

Now that the living outnumber the dead

Speak my language

De zomer van 1974 was bloedheet in New York en ik bleef nadenken over hoe?

mooi en ijzig het moet op de Noordpool zijn.

En toen dacht ik: "Wacht even,

waarom niet gaan? Weet je, zoals in tekenfilms waar ze naar het noorden gaan?

Paal op hun deurknoppen en ze gaan er gewoon vandoor.

Dus ik heb een paar weken besteed aan de voorbereiding van de reis, het kopen van een strijdbijl,

een enorme rugzak, kaarten, messen, slaapzakken, kunstaas en een voorraad van drie maanden

van Banic, een veelzijdige eiwitrijke pasta die kan worden verwerkt tot plat brood,

koekjes of ontbijtgranen.

Nu had ik besloten om te gaan liften en op een dag liep ik gewoon Austin in

Street, met een gewicht van zeventig pond aan uitrusting, en stak mijn duim uit.

¬Ђќ Naar het noorden?

vroeg ik aan de chauffeur terwijl ik in een stationwagen worstelde.

Nadat ik New York had verlaten, waren de meeste ritten vrachtwagens totdat ik de

Hudson Bay en begon te liften in kleine postvliegtuigen.

De piloten waren meestal

jongens die naar Canada waren gegaan om de dienstplicht te vermijden of Vietnam verbitterd hadden

dierenartsen die nooit meer naar huis wilden.

Hoe dan ook, ze wilden altijd al laten zien

van een paar van hun stunts.

We zouden langs de rivieren gaan en een lus doen

loops en baby ###080-152. En ze zouden me afzetten bij een landingsbaan.

Er komt hier over een paar weken een ander vliegtuig;

tot ziens;

veel geluk.

¬ќ

Ik heb nooit de hele weg naar de geografische pool gehaald;

het bleek een

beperkt gebied en niemand mocht er in of zelfs overheen vliegen.

Ik kwam wel binnen een paar kilometer van de magnetische pool.

Dus het was niet

echt zo teleurstellend.

Ik vermaakte me 's avonds,

koken of roken, en kijken naar het laaiende licht van de enorme Canadese

zonsondergangen terwijl ze het meer in vuur veranderden.

Later lag ik bij de rug, omhoog kijkend naar het noorderlicht en me inbeeldend

er was een nucleaire holocaust en dat ik de enige overgebleven mens was

in heel Noord-Amerika en wat zou ik dan doen.

En toen deze lichten uitgingen, strekte ik me uit op de grond,

kijken naar de sterren terwijl ze zich omdraaiden en hun enorme stille ###080 318.

Ik besloot uiteindelijk om terug te keren vanwege mijn strijdbijl.

Ik was aan het hakken

wat hout en de bijl vloog uit mijn hand tijdens de opleving.

En ik deed wat

wat je nooit zou moeten doen als dit gebeurt: ik keek op om te zien waar het was gebleven en

het kwam naar beneden ¬Ђќ fffooo ў‚¬Ђќ ik miste gewoon mijn hoofd en ik dacht: ў‚¬"Mijn God!

Ik zou hier kunnen werken met een bijl in mijn schedel en ik ben

tien mijl van de landingsbaan.

En niemand in de hele wereld weet waar ik ben.

¬ќ

Papa papa, het was precies zoals je zei

Nu er meer levenden zijn dan doden

Waar ik vandaan kom is een lange dunne draad

Over een oceaan.

Langs een rivier van rood

Nu er meer levenden zijn dan doden

Spreek mijn taal