The Cultural Ambassador - Laurie Anderson

Anyway, I was in Israel as a kind of cultural ambassador

and there were lots of press conferences scheduled around the performances.

And the journalists usually started things off by asking about the avant-garde.

«So, what’s so good about new?"they'd ask.

«Well, new is… interesting.»

«And what, they would say, is so good about interesting?»

«Well, interesting is, you know…

it’s… interesting.

It’s like… being awake,

you know, I’m treading water now.»

«And what is so good about being awake?"they'd say.

Finally I got the hang of this: never answer a question in Israel,

always answer by asking another question.

But the Israelis were very curious

about the Gulf War and what Americans had thought about it,

and I tried to think of a good question to ask and answer to this,

but what was really on my mind was that the week before

I had myself been testing explosives in a parking lot in Tel Aviv.

Now this happened because I had brought some small stage bombs to Israel

as props for this performance

and the Israeli promoter was very interested in them.

And it turned out that he was on weekend duty on one of the bomb squads,

and bombs were also something of a hobby during the week.

So I said:

«Look, you know, these bombs are nothing special, just, just a little smoke.»

And he said:

«Well, we can get much better things for you.»

And I said:

«No really, these are fine…»

And he said:

«No, but it should be big, theatrical.

It should make an impression,

I mean you really just the right bomb.»

And so one morning he arranged to have about fifty small bombs

delivered to a parking lot,

and since he looked on it as a sort of special surprise favor,

I couldn’t really refuse,

so we are on this parking lot testing the bombs,

and after the first few explosions,

I found I was really getting pretty… interested.

They all had very different characteristics:

some had fiery orange tails,

and made these low paah, paah, paah, popping sound;

others exploded mid-air and left long smoky, slinky trails,

and he had several of each kind in case I needed to review them all at the end,

and I’m thinking:

Here I am, a citizen of the world’s largest arms supplier,

setting off bombs with the world’s second largest arms customer,

and I’m having a great time!

So even though the diplomatic part of the trip wasn’t going so well,

at least I was getting some instruction in terrorism.

And it reminded me of something in a book by Don DeLillo

about how terrorists are the only true artists left,

because they’re the only ones who are still capable of really surprising people.

And the other thing it reminded me of,

were all the attempts during the Gulf War to outwit the terrorists,

and I especially remember an interesting list of tips

devised by the US embassy in Madrid,

and these tips were designed for Americans

who found themselves in war-time airports.

The idea was not to call ourselves to the attention of the numerous foreign

terrorists

who were presumably lurking all over the terminal,

so the embassy tips were a list of mostly don’ts.

Things like:

don’t wear a baseball cap;

don’t wear a sweat shirt with the name of an American university on it;

don’t wear Timberlands with no socks;

don’t chew gum;

don’t yell «Ethel, our plane is leaving!

I mean it’s weird when your entire culture

can be summed up in eight giveaway characteristics.

And during the Gulf War I was traveling around Europe with a lot of equipment,

and all the airports were full of security guards

who would suddenly point to a suitcase and start yelling:

«Whose bag is this?

I wanna know right now who owns this bag.»

And huge groups of passengers would start fanning out for the bag,

just running around in circles like a Skud missile on its way in,

and I was carrying a lot of electronics

so I had to keep unpacking everything and plugging it in

and demonstrating how it all worked,

and I guessed I did seem a little fishy;

a lot of this stuff wakes up displaying LED program readouts that have names

like Atom Smasher,

and so it took a while to convince them that they weren’t some kind of

espionage system.

So I’ve done quite a few of these sort of impromptu new music concerts

for small groups of detectives and customs agents

and I’d have to keep setting all this stuff up

and they’d listen for a while and they’d say:

«So uh, what’s this?»

And I’d pull out something like this filter and say:

«Now this is what I’d like to think of as the voice of Authority.»

And it would take me a while to tell them how I used it for songs that were,

you know, about various forms of control, and they would say:

«Now, why would you want to talk like that?»

And I’d look around at the SWAT and the undercover agents

and the dogs and the radio in the corner,

tuned to the Superbowl coverage of the war.

And I’d say:

«Take a wild guess.»

Finally of course, I got through,

with this after all American-made equipment,

and the customs agents were all talking about the effectiveness,

no the beauty, the elegance, of the American strategy of pinpoint bombing.

The high tech surgical approach,

which was being reported on CNN

as something between grand opera and the Superbowl,

like the first reports before the blackout

when TV was live and everything was heightened,

and it was so… euphoric.

Hoe dan ook, ik was in Israël als een soort culturele ambassadeur

en er waren veel persconferenties gepland rond de optredens.

En de journalisten begonnen meestal met vragen over de avant-garde.

"Dus, wat is er zo goed aan nieuw?", vroegen ze.

"Nou, nieuw is... interessant."

"En wat, zouden ze zeggen, is zo goed aan interessant?"

"Nou, interessant is, weet je...

het is interessant.

Het is alsof... wakker zijn,

weet je, ik ben nu aan het watertrappelen.»

"En wat is er zo goed aan wakker zijn?", zeiden ze dan.

Eindelijk heb ik dit onder de knie: beantwoord nooit een vraag in Israël,

antwoord altijd door nog een vraag te stellen.

Maar de Israëli's waren erg nieuwsgierig

over de Golfoorlog en wat de Amerikanen ervan hadden gedacht,

en ik probeerde een goede vraag te bedenken en hierop te antwoorden,

maar waar ik echt aan dacht, was dat de week ervoor

Ik had zelf explosieven getest op een parkeerplaats in Tel Aviv.

Nu gebeurde dit omdat ik wat kleine podiumbommen naar Israël had gebracht

als rekwisieten voor deze voorstelling

en de Israëlische promotor was erg geïnteresseerd in hen.

En het bleek dat hij weekenddienst had bij een van de bommenploegen,

en bommen waren doordeweeks ook een soort hobby.

Dus ik zei:

"Kijk, weet je, deze bommen zijn niets bijzonders, alleen een beetje rook."

En hij zei:

"Nou, we kunnen veel betere dingen voor je regelen."

En ik zei:

«Nee echt, deze zijn prima…»

En hij zei:

«Nee, maar het moet groots, theatraal zijn.

Het moet indruk maken,

Ik bedoel, jij bent echt de juiste bom.»

En dus regelde hij op een ochtend ongeveer vijftig kleine bommen

afgeleverd op een parkeerplaats,

en aangezien hij het als een soort speciale verrassingsgunst zag,

Ik kon niet echt weigeren,

dus we zijn op deze parkeerplaats de bommen aan het testen,

en na de eerste paar explosies,

Ik merkte dat ik echt behoorlijk... geïnteresseerd begon te raken.

Ze hadden allemaal heel verschillende kenmerken:

sommigen hadden vurige oranje staarten,

en maakte deze lage paah, paah, paah, knallend geluid;

anderen explodeerden in de lucht en lieten lange rokerige, sluipende sporen achter,

en hij had er verschillende van elke soort voor het geval ik ze allemaal aan het eind moest bekijken,

en ik denk:

Hier ben ik, een burger van 's werelds grootste wapenleverancier,

bommen laten ontploffen met de op één na grootste wapenklant ter wereld,

en ik heb een geweldige tijd!

Dus hoewel het diplomatieke deel van de reis niet zo goed ging,

ik kreeg tenminste wat instructie in terrorisme.

En het deed me denken aan iets in een boek van Don DeLillo

over hoe terroristen de enige echte kunstenaars zijn die nog over zijn,

omdat zij de enigen zijn die nog steeds in staat zijn om mensen echt te verrassen.

En het andere waar het me aan deed denken,

waren alle pogingen tijdens de Golfoorlog om de terroristen te slim af te zijn,

en ik herinner me vooral een interessante lijst met tips

bedacht door de Amerikaanse ambassade in Madrid,

en deze tips zijn bedoeld voor Amerikanen

die zich op luchthavens in oorlogstijd bevonden.

Het was niet de bedoeling om ons onder de aandacht te brengen van de talrijke buitenlandse

terroristen

die vermoedelijk overal op de terminal op de loer lagen,

dus de ambassadetips waren een lijst met meestal niet.

Dingen zoals:

draag geen baseballpet;

draag geen sweatshirt met de naam van een Amerikaanse universiteit erop;

draag Timberlands niet zonder sokken;

kauw geen kauwgom;

schreeuw niet «Ethel, ons vliegtuig vertrekt!

Ik bedoel, het is raar als je hele cultuur

kan worden samengevat in acht weggeefkenmerken.

En tijdens de Golfoorlog reisde ik door Europa met veel uitrusting,

en alle luchthavens stonden vol met bewakers

die plotseling naar een koffer zou wijzen en begon te schreeuwen:

"Van wie is deze tas?

Ik wil nu weten van wie deze tas is.»

En grote groepen passagiers zouden uitwaaieren voor de tas,

gewoon in cirkels rondrennen als een Skud-raket op weg naar binnen,

en ik had veel elektronica bij zich

dus ik moest alles uitpakken en inpluggen

en laten zien hoe het allemaal werkte,

en ik vermoedde dat ik er een beetje raar uitzag;

veel van dit spul wordt wakker met weergave van LED-programma's met namen

zoals Atom Smasher,

en dus duurde het even om ze ervan te overtuigen dat ze niet een soort van

spionage systeem.

Dus ik heb nogal wat van dit soort geïmproviseerde nieuwe muziekconcerten gedaan

voor kleine groepen rechercheurs en douanebeambten

en ik zou al deze dingen moeten blijven instellen

en ze luisterden een tijdje en zeiden:

"Dus, wat is dit?"

En ik zou zoiets als dit filter tevoorschijn halen en zeggen:

"Dit is wat ik zou willen zien als de stem van de Autoriteit."

En het zou even duren om ze te vertellen hoe ik het gebruikte voor liedjes die waren,

je weet wel, over verschillende vormen van controle, en ze zouden zeggen:

"Waarom zou je zo willen praten?"

En ik zou rondkijken bij de SWAT en de undercoveragenten

en de honden en de radio in de hoek,

afgestemd op de Superbowl-verslaggeving van de oorlog.

En ik zou zeggen:

"Doe eens een gok."

Uiteindelijk kwam ik er natuurlijk door,

met deze tenslotte in Amerika gemaakte apparatuur,

en de douanebeambten hadden het allemaal over de effectiviteit,

nee de schoonheid, de elegantie, van de Amerikaanse strategie van nauwkeurig bombarderen.

De high-tech chirurgische benadering,

die werd gerapporteerd op CNN

als iets tussen grand opera en de Superbowl,

zoals de eerste rapporten voor de black-out

toen tv live was en alles op scherp stond,

en het was zo... euforisch.