So Happy Birthday - Laurie Anderson

JOE: In our country, you’re free and so you’re born and so they say, «You're free,» so happy birthday.

And even if you were born to lose--even if you

were a complete wreck when you were born--you might still grow up to be

president … because you’re free

GERALDINE: Today, you might be an average citizen … a civilian …

a pedestrian … But tomorrow you might be elected to some unexpected

office--or sell your novel and suddenly become famous.

Or you could get run

over by a truck and your picture could get into the papers _that_ way.

Because you’re free and anything might happen … so happy birthday

JOE: Gee!

All those lights and all those screens!

The New York Experience is

mind-boggling.

I don’t think I’ve ever seen that many screens and I’ll probably

come again … It was really amazing, mind-boggling

GERALDINE: You’re walking and you don’t always realize it but you’re always

falling at the same time.

With each step you fall forward.

Over and over,

you’re falling and then catching yourself from falling … And this is how you

can be walking and falling at the same time

JOE: Look!

Over there!

It’s a real dog … and it’s really talking

GERALDINE: I wanted you and I was looking for you … but I couldn’t find you.

I wanted you and I was looking for you all day … but I couldn’t find you

JOE: Well, I paid my money, and I’ve got this funny feeling that somehow--you

know--it's not what I paid my money for.

I mean I _paid_ my money and I just

don’t think this is what I paid my money--you know--what I paid my money for

GERALDINE: No one has ever looked at me like this before … no one has ever

_stared_ at me for so long like this … This is the first time anyone has ever

looked at me like this … stared at me like this for such a long time …

for so long

JOE: Well, he didn’t know what to do so he just decided to watch the government

and see what the government was doing and then kind of scale it down to

size--and run his life that way

GERALDINE: She said the hardest thing to teach her three-year-old kid was what

was alive and what wasn’t.

The phone rings and she holds it out to her kid and

says, «It's Grandma.

Talk to Grandma.»

But she’s holding a piece of plastic.

And the kid says to herself: «Wait a minute.

Is the phone alive?

Is the TV alive?

What about that radio?

What is alive in this room and what

doesn’t have life?»

Unfortunately, she doesn’t know how to ask these questions

JOE: We were in a large room.

Full of people.

All kinds.

And they had arrived

at the same time.

And they were all free and they were all asking themselves

the same question: What is behind that curtain?

They were all free.

And they were all wondering what would happen next

GERALDINE: This is the time and this is the record of the time

JOE: In ons land ben je vrij en dus word je geboren en dus zeggen ze: "Je bent vrij", dus gefeliciteerd met je verjaardag.

En zelfs als je geboren bent om te verliezen, zelfs als je

waren een compleet wrak toen je werd geboren - je zou nog steeds kunnen opgroeien

president ... omdat je vrij bent

GERALDINE: Tegenwoordig ben je misschien een gemiddelde burger... een burger...

een voetganger … Maar morgen word je misschien gekozen voor een onverwachte

kantoor - of verkoop je roman en word plotseling beroemd.

Of je zou kunnen rennen

over door een vrachtwagen en je foto zou op die manier in de kranten kunnen komen.

Omdat je vrij bent en er kan van alles gebeuren... dus gefeliciteerd met je verjaardag

JOE: Goh!

Al die lichten en al die schermen!

De New York Experience is

verbijsterend.

Ik denk dat ik nog nooit zoveel schermen heb gezien en dat zal ik waarschijnlijk ook doen

kom nog een keer ... Het was echt geweldig, verbijsterend

GERALDINE: Je loopt en je beseft het niet altijd, maar je bent altijd

tegelijkertijd vallen.

Bij elke stap val je naar voren.

Opnieuw en opnieuw,

je valt en je vangt jezelf op dat je valt ... En dit is hoe je

kan lopen en vallen tegelijk

JOE: Kijk!

Ginder!

Het is een echte hond … en hij praat echt

GERALDINE: Ik wilde je en ik zocht je... maar ik kon je niet vinden.

Ik wilde je en ik zocht je de hele dag ... maar ik kon je niet vinden

JOE: Nou, ik heb mijn geld betaald, en ik heb het rare gevoel dat je op de een of andere manier...

weet - daar heb ik mijn geld niet voor betaald.

Ik bedoel, ik heb mijn geld _betaald en ik heb gewoon

denk niet dat dit is waar ik mijn geld voor heb betaald - je weet wel - waar ik mijn geld voor heb betaald

GERALDINE: Niemand heeft me ooit zo aangekeken... niemand heeft ooit

_starde_ me zo lang aan op deze manier ... Dit is de eerste keer dat iemand ooit

keek me zo aan ... staarde me zo lang aan ...

voor zo lang

JOE: Nou, hij wist niet wat hij moest doen, dus besloot hij gewoon naar de regering te kijken.

en kijk wat de regering aan het doen was en schaal het dan een beetje af naar:

maat - en zijn leven op die manier leiden

GERALDINE: Ze zei dat het moeilijkste om haar driejarige kind te leren was wat...

leefde en wat niet.

De telefoon gaat en ze houdt hem voor aan haar kind en

zegt: «Het is oma.

Praat met oma.»

Maar ze houdt een stuk plastic vast.

En het kind zegt tegen zichzelf: «Wacht even.

Leeft de telefoon?

Leeft de tv?

Hoe zit het met die radio?

Wat leeft er in deze kamer en wat?

heeft geen leven?»

Helaas weet ze niet hoe ze deze vragen moet stellen

JOE: We zaten in een grote kamer.

Vol met mensen.

Alle soorten.

En ze waren gearriveerd

tegelijkertijd.

En ze waren allemaal vrij en ze vroegen zich allemaal af

dezelfde vraag: wat zit er achter dat gordijn?

Ze waren allemaal gratis.

En ze vroegen zich allemaal af wat er nu zou gebeuren

GERALDINE: Dit is de tijd en dit is het record van de tijd