Beginning French - Laurie Anderson

Lately, I’ve been doing a lot of concerts in French.

Unfortunately, I don’t speak French.

I memorize it.

I mean, my mouth is moving but I don’t understand what I’m saying.

It’s like sitting at the breakfast table and

it’s early in the morning and you’re not quite awake.

And you’re just sitting there eating cereal and sort of staring at

the writing on the box--not reading it

exactly, just more or less looking at the words.

And suddenly, for some reason, you snap to attention,

and you realize that what you’re reading is what you’re eating …

but by then it’s much too late.

After doing these concerts in French,

I usually had the temporary illusion that I could actually speak

French, but as soon as I walked out on the street,

and someone asked me simple directions,

I realized I couldn’t speak a single word.

As a result of this inadequacy,

I found that the people I had the most rapport with were the babies.

And one of the things I noticed about these babies was that

they were apparently being used as some kind of traffic testers.

Their mothers would be pushing them along in their strollers--and

they would come to a busy street with lots of parked cars--and the

mother can’t see what the traffic is like because of all the parked

cars--so she just sort of edges the stroller out

into the street and cranes her head out afterwards.

And the most striking thing about this is the expression on these

babies' faces as they sit there in the middle of traffic, stranded,

banging those little gavels they’ve

all got and they can’t even speak English.

Do you know what I mean?

De laatste tijd geef ik veel concerten in het Frans.

Helaas spreek ik geen Frans.

Ik onthoud het.

Ik bedoel, mijn mond beweegt, maar ik begrijp niet wat ik zeg.

Het is alsof je aan de ontbijttafel zit en

het is vroeg in de ochtend en je bent nog niet helemaal wakker.

En je zit daar gewoon ontbijtgranen te eten en een beetje naar te staren

het schrijven op de doos - niet lezen

precies, gewoon min of meer kijken naar de woorden.

En plotseling, om de een of andere reden, spring je in de aandacht,

en je realiseert je dat wat je leest is wat je eet...

maar tegen die tijd is het veel te laat.

Na deze concerten in het Frans te hebben gedaan,

Ik had meestal de tijdelijke illusie dat ik echt kon praten

Frans, maar zodra ik de straat opliep,

en iemand vroeg me een eenvoudige routebeschrijving,

Ik realiseerde me dat ik geen woord kon spreken.

Als gevolg van deze ontoereikendheid,

Ik ontdekte dat de mensen met wie ik de meeste verstandhouding had, de baby's waren.

En een van de dingen die me opvielen aan deze baby's was dat:

ze werden blijkbaar gebruikt als een soort van verkeerstesters.

Hun moeders zouden hen voortduwen in hun kinderwagens - en

kwamen ze in een drukke straat met veel geparkeerde auto's - en de...

moeder kan niet zien hoe het verkeer is vanwege alle geparkeerde auto's

auto's, dus ze duwt de kinderwagen een beetje naar buiten

de straat op en steekt daarna haar hoofd naar buiten.

En het meest opvallende hieraan is de uitdrukking op deze

gezichtjes van baby's terwijl ze daar midden in het verkeer zitten, gestrand,

bonzen met die kleine hamers die ze hebben

ze hebben allemaal en ze kunnen niet eens Engels spreken.

Weet je wat ik bedoel?