Mundo raro - La Fuga

Ya es negro el mar como el betún de tus zapatos

Negras son tus mentiras, sabes de que hablo

Hoy ha perdido la guerra la flor con el asfalto

¿Por dónde puedo escapar de este mundo raro?

Me he acostumbrado a comer mientras suenan disparos

Noticias tristes, buen telediario

Humanos contra humanos, fácil desangrarnos

¿Por dónde puedo escapar de este mundo raro?

Y por la calle de la alegría no pasa nadie, nadie mira

Oigo en la radio cien mil canciones y todas parecen la misma

¿Quién me alegrase el día?

Viviré lejos del asfalto, lejos de tu piel

Menos mal, sigue siendo gratis soñar

Esta vez hice la maleta para no volver

Subiré a las montañas, me verás en la más alta

Allí me quedaré

Lo ves en televisión, se matan las banderas

Ninguna puede gustarme, todas son horrendas

Siguen ganando los mismos, los que llenan el saco

Tanto ruido no entiende por qué yo canto

Y por la calle de la alegría no pasa nadie, nadie mira

Oigo en la radio cien mil canciones y todas parecen la misma

¿Quién me alegrase el día?

Viviré lejos del asfalto, lejos de tu piel

Menos mal, sigue siendo gratis soñar

Esta vez hice la maleta para no volver

Subiré a las montañas, me verás en la más alta

Allí me quedaré

Viviré lejos del asfalto, lejos de tu piel

Menos mal, sigue siendo gratis soñar

Esta vez hice la maleta para no volver

De zee is al zwart als de nagellak op je schoenen

Zwart zijn je leugens, je weet waar ik het over heb

Vandaag heeft de bloem de oorlog met het asfalt verloren

Waar kan ik ontsnappen uit deze rare wereld?

Ik ben eraan gewend geraakt om te eten terwijl geweerschoten klinken

Triest nieuws, goed nieuws

Mensen tegen mensen, makkelijk om ons te laten bloeden

Waar kan ik ontsnappen uit deze rare wereld?

En op de straat van vreugde komt niemand voorbij, niemand kijkt

Ik hoor honderdduizend nummers op de radio en ze lijken allemaal hetzelfde

Wie heeft mijn dag gemaakt?

Ik zal ver van het asfalt leven, ver van je huid

Gelukkig is het nog steeds vrij om te dromen

Deze keer pakte ik mijn koffer in om niet terug te komen

Ik zal de bergen beklimmen, je zult me ​​in de hoogste zien

ik zal daar blijven

Je ziet het op televisie, de vlaggen zijn gedood

Ik kan ze geen van allen leuk vinden, ze zijn allemaal afschuwelijk

Dezelfde blijven winnen, degenen die de zak vullen

Zoveel lawaai begrijpt niet waarom ik zing

En op de straat van vreugde komt niemand voorbij, niemand kijkt

Ik hoor honderdduizend nummers op de radio en ze lijken allemaal hetzelfde

Wie heeft mijn dag gemaakt?

Ik zal ver van het asfalt leven, ver van je huid

Gelukkig is het nog steeds vrij om te dromen

Deze keer pakte ik mijn koffer in om niet terug te komen

Ik zal de bergen beklimmen, je zult me ​​in de hoogste zien

ik zal daar blijven

Ik zal ver van het asfalt leven, ver van je huid

Gelukkig is het nog steeds vrij om te dromen

Deze keer pakte ik mijn koffer in om niet terug te komen