Veritat - L'Ham de Foc

Fondària de pouet que no és abisme

Pel què viatge cada nit com si fos un conte

I és un conte i jo soc l’Alícia… sense meravella

Ja no porte trenes, m’allarguí la falda

No compte ovelles per a dormir, ni àngel ja em guarda

Ni vaixell de pètals que guia l’home amb ulls de flor

És que han vingut per mi els antics navigants de somnis

Dels que viatgen pels miralls amb vol de colomes

I d’un bot alcance la Lluna i hi plante un jardí

De camèlies i violetes que canten a cor

Arbres davallen del cel a la terra i plouen les aus de les branques

Camine sola i desitge oir una veu que em clame:

«Amor meu, estàs de tornada.

Vens per sempre, ho sé »

Nou diepte die geen afgrond is

Dus ik reis elke nacht alsof het een verhaal is

En het is een verhaal en ik ben Alice... geen wonder

Ik draag geen vlechten meer, ik heb mijn rok uitgerekt

Ik tel geen schapen om te slapen, en een engel houdt me ook niet vast

Geen schip van bloemblaadjes die de mens met bloemrijke ogen leiden

Het is gewoon dat de oude droomnavigators voor mij zijn gekomen

Van degenen die door de spiegels reizen met de vlucht van duiven

En in één klap bereikte hij de maan en plantte een tuin

Van camelia's en viooltjes die naar het hart zingen

Bomen dalen uit de lucht naar de grond en de vogels van de takken regen

Loop alleen en wil een stem horen die me roept:

'Mijn liefste, je bent terug.

Je komt voor altijd, ik weet het »