Testimony - Killing The Dream

She was born in December

A day that was cold

That’s all they would recall

Little girl lost her mother

Stare in the mirror

And searches for a woman she’ll never know

Inside the child staring back

Left to fill the spaces of holes

Feeble answers to questions she’ll never know

So she makes up a story

About the woman in the photograph that she stole

And imagines a life

Where they share more than just their smiles

And blonde hair

Some trees are planted

Others have to grow on their own

She thinks about it less now

She’s older

«It's just easier to left yourself forget»

Memories are bestowed on the fortunate

The forsaken have to learn to just throw them away

Now her son ventures out

Unsure of what he’ll find

Or what he’s even looking for

He can’t find his way despite his maps

He throws them down

(He understands)

Lost, the son bows his pathetic head

And falls to his unscarred knees

To thank God

For giving such a little girl such strength

He lifts himself back up

A little lighter now

To see flowers blooming underneath him

In the safety of these trees

We’re staring over now

We live our lucky, privileged lives

Held together

Forever by that girl who knew

There must be something better

We grow together now

We’re staring over now

Ze is geboren in december

Een dag die koud was

Dat is alles wat ze zich zouden herinneren

Klein meisje verloor haar moeder

In de spiegel staren

En zoekt naar een vrouw die ze nooit zal kennen

In het kind dat terug staart

Links om de gaten in de gaten te vullen

Zwakke antwoorden op vragen die ze nooit zal weten

Dus verzint ze een verhaal

Over de vrouw op de foto die ze heeft gestolen

En stelt zich een leven voor

Waar ze meer delen dan alleen hun glimlach

En blond haar

Sommige bomen zijn geplant

Anderen moeten alleen groeien

Ze denkt er nu minder aan

Ze is ouder

«Het is gewoon makkelijker om jezelf te vergeten»

Herinneringen worden geschonken aan de gelukkigen

De verlatenen moeten leren ze gewoon weg te gooien

Nu waagt haar zoon zich eropuit

Niet zeker van wat hij zal vinden

Of waar hij zelfs naar op zoek is

Hij kan ondanks zijn kaarten de weg niet vinden

Hij gooit ze neer

(Hij begrijpt het)

Verloren, de zoon buigt zijn zielige hoofd

En valt op zijn onbeschadigde knieën

Om God te bedanken

Om zo'n klein meisje zoveel kracht te geven

Hij heft zichzelf weer op

Nu een beetje lichter

Om bloemen onder hem te zien bloeien

In de veiligheid van deze bomen

We staren nu over

We leven onze gelukkige, bevoorrechte levens

Bij elkaar gehouden

Voor altijd door dat meisje dat het wist

Er moet iets beters zijn

We groeien nu samen

We staren nu over