Сестра - Хамиль, Каста, Влади

А я гадал весь день, к чему рвались крючки

К чему дыра в садке — дома я понял-таки

У дощатой стены ночь на корточках сидя

Были слепы глаза, а теперь они видят

Как дороги эти бёдра, что сплели паутину

Узорами, в ней дрожащие выдохи стынут

И вторят им вереницы ударов сердца:

«Смотри, стерва, что ты порвала бегством!»

Молчит камыш, над степью черный купол

Еще минута, моток верёвки стукнул глухо

О брюхо лодки, в уключины уселись вёсла туго

Пора за блудной туда, где пьяно и людно

Продираясь сквозь пляски, визгливые свары

Круги хороводов, орущих в пьяном угаре

Через звериный разгул хмельного крика и смрада

Сквозь людскую толпу — дурное дикое стадо

«Блесни на миг среди душ тлелых!

Ведь ты всегда в этом костре ярче всех горела!

Хотя бы, голос твой, взмах руки, колени!»

В ответ мелькают блики, силуэты, тени

Впопыхах с хрипом дыхания

С пленной на руках, с ее бранью пьяной

С ее локтями, связанными за коленом

Узами и горьким пленом

Вниз бегом до берега, где река

Могла бы их оберегать наверняка

От упрёка прохожих на пути

Громко встревоженных воплями: «Отпусти!»

Вот он отчалил, она бьётся отчаянно

О борта лодки плечами

Изо рта в порыве рвотного рычания

Клонит голову над гладью, жалея нового платья

Пришла в себя, улеглось

И давай опять: «Оставь меня, брось!

В городе дамы нарядные лезут в толпу сплошную,

А ты всё — ну их, вцепился в сестру родную

Там румянами одна аж сияет вся!

Ну зачем ты со мной нянчишься, с пьяницей?

Уже бы задушил, утопил — без разницы

В этой глуши мне среди людей нравится»

Заметила его глаза залитые потом

Услышала свою речь пьяную с икотой

Потом сонно сипло «Барыню» затянула

Смолкла, сникла, на полуслове уснула

И он был рад себя всего тратить ради того

Чтоб любоваться ею в нарядном платье

С детства знакомой, скоро с дрожью

Истомной тесно лягут рядом, дома

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Из глуши к большим огням города

Веселье сюда так и тянет волоком

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Прячь меня, словно петлю за воротом

От тех рук, что уведут в родное логово

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Из глуши к большим огням города

Веселье сюда так и тянет волоком

Оглушая тишиной тихого омута

Ослепляя красотой грозового облака

Прячь меня, словно петлю за воротом

От тех рук, что уведут в родное логово

En ik vroeg me de hele dag af waar de haken voor waren gescheurd

Waarom een ​​gat in de tuin - ik begreep het thuis

Aan de promenademuur kraakt de nacht

Ogen waren blind, maar nu zien ze

Hoe duur zijn deze heupen die een web weven

Patronen, daarin bevende uitademingen bevriezen

En de snaren van hartslagen echo hen:

"Kijk, trut, je hebt je vlucht gebroken!"

Stil riet, over de steppe zwarte koepel

Nog een minuut, de rol touw dreunde dof

Op de buik van de boot zaten de riemen strak in de oarlocks

Het is tijd voor de verloren zoon naar waar het dronken en druk is

Ons een weg banen door dansen, schrille ruzies

Cirkels van rondedansen schreeuwend in een dronken bui

Door de dierlijke feestvreugde van bedwelmde schreeuw en stank

Door de menigte van mensen - een slechte wilde kudde

“Schitter even tussen smeulende zielen!

Je brandde immers altijd het helderst in dit vuur!

Tenminste, je stem, zwaai met je handen, knieën!”

Reflecties, silhouetten, schaduwen flikkeren als reactie

Haastig met een piepende ademhaling

Met een gevangene in haar armen, met haar scheldende dronkenlap

Met haar ellebogen vastgebonden achter haar knie

Obligaties en bittere gevangenschap

Ren naar de kust waar de rivier

Ik zou ze zeker kunnen beschermen

Van het verwijt van voorbijgangers onderweg

Luid gealarmeerd door kreten: "Laat los!"

Hier ging hij op weg, ze klopt wanhopig

Aan de zijkanten van de boot met de schouders

Uit de mond in een vlaag van overgeven grom

Kantelt zijn hoofd over het oppervlak, spijt van de nieuwe jurk

Kwam tot mezelf, gekalmeerd

En kom weer: “Laat me, verlaat me!

In de stad klimmen elegante dames in een stevige menigte,

En jullie zijn allemaal - nou ja, klampte zich vast aan je eigen zus

Daar straalt één rouge helemaal!

Waarom pas je op mij, een dronkaard?

Ik zou hebben gewurgd, verdronken - het maakt niet uit

In deze wildernis hou ik van mensen onder mensen "

Ik zag zijn ogen vol zweet

Ik hoorde mijn toespraak dronken van de hik

Toen sleepte "Lady" slaperig hees verder

Ze viel stil, verwelkte, viel midden in een zin in slaap

En hij was blij om alles uit te geven omwille van...

Om haar te bewonderen in een nette jurk

Bekend van kinds af aan, binnenkort met beven

De lome zal dicht naast je liggen, thuis

Oorverdovende stilte nog steeds zwembad

Verblindend door de schoonheid van een onweerswolk

Van de wildernis naar de grote lichten van de stad

Plezier sleept hier

Oorverdovende stilte nog steeds zwembad

Verblindend door de schoonheid van een onweerswolk

Verberg me als een strop achter een kraag

Van die handen die je naar je geboorteplaats brengen

Oorverdovende stilte nog steeds zwembad

Verblindend door de schoonheid van een onweerswolk

Van de wildernis naar de grote lichten van de stad

Plezier sleept hier

Oorverdovende stilte nog steeds zwembad

Verblindend door de schoonheid van een onweerswolk

Verberg me als een strop achter een kraag

Van die handen die je naar je geboorteplaats brengen