Песня про месть - Шым

Мы с тобой моряки, но наши корабли

Разорваны на куски — нас проглотил кит

Теперь его кишки нам стены и потолки

Видишь, все располагает поболтать-таки

Меня не помнишь ты, мне было года три

А ты был пацаном лет восемнадцати

А я вот помню тебя и расскажу теперь я

Как нас с тобой сплела трагикомедия

В те памятные дни ты раздолбаем был

Тягал с пристани мешки на палубы

А весь свой капитал ты нес в портовый кабак

И все на шлюх сливал и на бои собак

Но ты был симпатяга, ты был славный малый

Ты проник в сердце моей мамы и под одеяло

Она была вдовой, а ты лишил ее чести

И принес с собой грязь и болезни

А потом оказалось, у тебя долги

И ох, какая жалость, но ты все пропил

Ты мою маму сделал нищей, льющей слезы

И вдобавок заразил туберкулезом

А потом ты исчез, оставив из вещей

Огромный карточный долг и ни гроша вообще

Судья решил забрать у нас наш маленький дом

И моя бедная мать тронулась умом

И вот холодным мартом второго числа

Моя родная милая мама умерла

Я держал ее руку, когда она умирала

Знаешь, что она прорыдала?

Найди его, скрути его

Привяжи к столбу и поломай ему пальцы

Закопай живым, чтобы не выбрался

Чтобы в могиле он обрыдался

У меня ушло пятнадцать лет на то

Чтобы мое лицо от слез высохло

Среди беспризорной дряни я был

Среди голи и рвани, среди боли и брани я жил

Пока из жалости меня в монастырь

Святая братия не наняла полы мести

Но даже там, в богоугодном месте

Я не перестал думать о своем возмездии

И вот случайно ночью как-то подслушал я

Как игумену каялся китобой-моряк

Мол, капитан-живодер его донимал

И со слов моряка я в нем тебя узнал

Ну а следующим утром я уже шел по морю

На большом патрульном судне за тобою

На казенной бумаге было имя твое

И мне казалось, будто ветер поет:

Найди его, скрути его

Привяжи к столбу и поломай ему пальцы

Закопай живым, чтобы не выбрался

Чтобы в могиле он обрыдался

Найди его, скрути его

Привяжи к столбу и поломай ему пальцы

Закопай живым, чтобы не выбрался

Чтобы в могиле он обрыдался

Мы двадцать месяцев в море тебя искали и вот

У нас по левому борту был твой правый борт

И я готовил уже свои мушкеты к бою

Но тут раздался жуткий рокот под водою

Задрожал океан, небо почернело

Наш капитан от страха стал белым

Перед носом корабля вскипела вода

А из нее появились челюсти кита

Как я выжил, признаюсь, я не пойму

Все были сжеваны заживо, а я проскользнул

Но какое чудо, каков промысел божий

В том, что и ты выжил тоже

И мое сердце сейчас ликует от того

Что чует ужас, наполняющий твое нутро

Так подойди же поближе, я прошепчу сперва

Последние в твоей жизни слова

Найди его, скрути его

Привяжи к столбу и поломай ему пальцы

Закопай живым, чтобы не выбрался

Чтобы в могиле он обрыдался

Jij en ik zijn matrozen, maar onze schepen

In stukken gescheurd - we werden opgeslokt door een walvis

Nu lef hij ons muren en plafonds

Zie je, alles heeft tenslotte een praatje

Je herinnert je me niet meer, ik was drie jaar oud

En jij was een jongen van achttien

En ik herinner me je en nu zal ik je vertellen

Hoe tragikomedie ons met jou heeft verstrengeld

In die gedenkwaardige dagen was je aan het gutsen

Ik sleepte zakken van de kade naar de dekken

En je droeg al je kapitaal naar de haventaverne

En hij goot alles in hoeren en hondengevechten

Maar je was knap, je was een aardige kerel

Je kwam in het hart van mijn moeder en onder de dekens

Ze was een weduwe en je hebt haar haar eer ontnomen

En bracht vuil en ziekte met zich mee

En toen bleek dat je schulden hebt

En oh, wat jammer, maar je hebt alles opgedronken

Je maakte van mijn moeder een bedelaar, tranen vergieten

En bovendien besmet met tuberculose

En toen verdween je, alles achterlatend

Enorme gokschuld en helemaal geen cent

De rechter besloot ons huisje van ons af te nemen

En mijn arme moeder werd gek

En op de koude maart van de tweede

Mijn lieve moeder is overleden

Ik hield haar hand vast toen ze stierf

Weet je wat ze snikte?

Vind het, rol het

Bind hem aan een paal en breek zijn vingers

Begraaf het levend zodat je er niet uit komt

Zodat hij in het graf huilt

Het kostte me vijftien jaar

Om mijn gezicht te drogen van tranen

Tussen de dakloze rotzooi was ik

Tussen naaktheid en tranen, tussen pijn en misbruik leefde ik

Totdat ik uit medelijden in een klooster zit

De heilige broeders huurden de vloeren niet van wraak

Maar zelfs daar, op een liefdadigheidsplek

Ik ben niet gestopt met nadenken over mijn vergelding

En toen hoorde ik toevallig 's nachts op de een of andere manier

Hoe de walvisvaarder zich bekeerde tot de abt

Zoals, de kapitein-flayer viel hem lastig

En volgens de matroos herkende ik jou in hem

Nou, de volgende ochtend liep ik al op zee

Op een grote patrouilleboot achter je

Je naam stond op overheidspapier

En het leek me dat de wind zong:

Vind het, rol het

Bind hem aan een paal en breek zijn vingers

Begraaf het levend zodat je er niet uit komt

Zodat hij in het graf huilt

Vind het, rol het

Bind hem aan een paal en breek zijn vingers

Begraaf het levend zodat je er niet uit komt

Zodat hij in het graf huilt

We zoeken je al twintig maanden op zee, en nu

We hadden uw stuurboordzijde aan bakboordzijde

En ik was mijn musketten al aan het voorbereiden voor de strijd

Maar toen was er een verschrikkelijk gebrul onder water

De oceaan trilde, de lucht werd zwart

Onze kapitein werd wit van angst

Water gekookt voor de boeg van het schip

En daaruit kwamen de kaken van een walvis

Hoe ik het heb overleefd, ik beken, ik begrijp het niet

Iedereen werd levend opgekauwd en ik glipte erdoorheen

Maar wat een wonder, wat Gods voorzienigheid

Dat jij het ook hebt overleefd

En mijn hart verheugt zich nu

Wat voelt de gruwel die je binnenste vult?

Dus kom dichterbij, ik zal eerst fluisteren

De laatste woorden in je leven

Vind het, rol het

Bind hem aan een paal en breek zijn vingers

Begraaf het levend zodat je er niet uit komt

Zodat hij in het graf huilt