Tu Pálido Final - Julio Sosa, Orquesta de Leopoldo Federico

Tu cabellera rubia

Caía entre las flores

Pintadas del percal

Y había en tus ojeras

La inconfundible huella

Que hablaba de tu mal…

Fatal

El otoño, con su trágico

Murmullo de hojarascas

Te envolvió

Y castigó el dolor…

Después todo fue en vano

Tus ojos se cerraron

Y se apagó tu voz

Llueve

La noche es más oscura…

Frío

Dolor y soledad…

El campanario marca

La danza de las horas

Un vendedor de diarios

Se va con su pregón…

¡Qué triste está la calle./…

¡Qué triste está mi cuarto…

¡Qué solo sobre el piano

El retrato de los dos…

El pañuelito blanco

Que esconde en sus encajes

Tu pálido final

Y aquella crucecita

—regalo de mi madre—

Aumentan mi pesar…

No ves

Que hasta llora el viejo patio

Al oír el canto amargo

De mi amor

Y mi desolación…

¡Porque las madreselvas

Sin florecer te esperan

Como te espero yo!

je blonde haar

viel tussen de bloemen

calico parelhoen

En er was in je donkere kringen

De onmiskenbare voetafdruk

Waar had hij het over je slechte...

dodelijk

Herfst, met zijn tragische

Geritsel van bladafval

wikkelde je in

En strafte de pijn...

dan was het allemaal voor niets geweest

je ogen dicht

En je stem vervaagde

Het regent

De nacht is donkerder...

Koud

Pijn en eenzaamheid...

De klokkentoren markeert

De dans van de uren

Een krantenverkoper

Hij vertrekt met zijn proclamatie...

Hoe treurig is de straat./…

Hoe triest is mijn kamer...

Hoe eenzaam op de piano

Het portret van de twee...

de witte zakdoek

Wat verbergt zich in haar veter

je bleke einde

en dat kruisje

—geschenk van mijn moeder—

Ze vergroten mijn verdriet...

Je ziet het niet

Dat zelfs de oude patio huilt

Het bittere lied horen

Van mijn liefde

En mijn verlatenheid...

omdat de kamperfoelie

Zonder te bloeien wachten ze op je

Hoe ik op je wacht!