Sur - Julio Sosa

San Juan y Boedo antigua, y todo el cielo

Pompeya y más allá la inundación

Tu melena de novia en el recuerdo

Y tu nombre florando en el adiós

La esquina del herrero, barro y pampa

Tu casa, tu vereda y el zanjón

Y un perfume de yuyos y de alfalfa

Que me llena de nuevo el corazón

Sur

Paredón y después…

Sur

Una luz de almacén…

Ya nunca me verás como me vieras

Recostado en la vidriera

Y esperándote

Ya nunca alumbraré con las estrellas

Nuestra marcha sin querellas

Por las noches de Pompeya…

Las calles y las lunas suburbanas

Y mi amor y tu ventana

Todo ha muerto, ya lo sé…

San Juan y Boedo antiguo, cielo perdido

Pompeya y al llegar al terraplén

Tus veinte años temblando de cariño

Bajo el beso que entonces te robé

Nostalgias de las cosas que han pasado

Arena que la vida se llevó

Pesadumbre de barrios que han cambiado

Y amargura del sueño que murió

San Juan en de oude Boedo, en de hele lucht

Pompeii en voorbij de vloed

Je bruidskapsel in het geheugen

En je naam bloeiend in het afscheid

De hoek van de smid, modder en pampa

Je huis, je stoep en de sloot

En een geur van onkruid en alfalfa

Dat vult mijn hart weer

zuiden

Muur en dan...

zuiden

Een magazijnverlichting...

Je zult me ​​nooit zien zoals je me zag

Leunend op het glas-in-loodraam

en op je wachten

Ik zal nooit schitteren met de sterren

Onze mars zonder klachten

Op Pompeii-avonden ...

De straten en de manen in de voorsteden

En mijn liefste en jouw raam

Alles is dood, ik weet het...

Oude San Juan en Boedo, de hemel verloren

Pompeii en bij het bereiken van de dijk

Je twintig jaar trillend van genegenheid

Onder de kus die ik toen van je stal

Heimwee naar dingen die zijn gebeurd

zand dat het leven kostte

Spijt van buurten die veranderd zijn

En de bitterheid van de droom die stierf