Saint Julian - Julian Cope

I met God in a car, in a dream, in Ankerside

And I was very unkind

I said,"You locked us out of the forest

And gave us a mind

I came upon you when I thought I’d lost you

And I cried, 'My God, I thought I’d lost you!

Lost you!

Lost you!'"

He said, «My mind is overflowing

With tales to tell

I’ve been looking around this world I created

It’s going so well!»

I looked, I stared, I said, «I think I’ve lost you!»

Cried out, «My God, I think I’ve lost you!

Lost you!

Lost you!»

I stared into your face, the waves deep and strong

Your fall from grace -- a god so far gone

Remind me not to pray to you

Then my flailing arms smacked your face

Why should I kill you?

I thought of all the bodies, the religious wars

And all of the millions dying for a nobody cause

Sitting in an 8-foot by 8-foot cell, I cried

«You know this treatment isn’t human!»

Up to my waist in the slime and the sweat of days

I hope that I am not forgotten

I came upon you when I thought I’d lost you

And I cried, «My God, I know I’ve lost you!

Lost you!

Lost you!

Know I’ve lost you

Lost you.

Lost you.»

Ik ontmoette God in een auto, in een droom, in Ankerside

En ik was erg onaardig

Ik zei: 'Je hebt ons buitengesloten uit het bos'

En gaf ons een geest

Ik kwam je tegen toen ik dacht dat ik je kwijt was

En ik riep: 'Mijn God, ik dacht dat ik je kwijt was!

Was je kwijt!

Was je kwijt!'"

Hij zei: «Mijn geest is overvol»

Met verhalen om te vertellen

Ik heb rondgekeken in deze wereld die ik heb gemaakt

Het gaat zo goed!»

Ik keek, ik staarde, ik zei: "Ik denk dat ik je kwijt ben!"

Schreeuwde: «Mijn God, ik denk dat ik je kwijt ben!

Was je kwijt!

Was je kwijt!"

Ik staarde in je gezicht, de golven diep en sterk

Je val uit de gratie -- een god die zo ver weg is

Herinner me eraan dat ik niet tot je bid

Toen sloegen mijn zwaaiende armen je gezicht

Waarom zou ik je vermoorden?

Ik dacht aan alle lichamen, de godsdienstoorlogen

En alle miljoenen die sterven voor een oorzaak van niemand

Zittend in een cel van 8 bij 8 voet, huilde ik:

"Je weet dat deze behandeling niet menselijk is!"

Tot aan mijn middel in het slijm en het zweet der dagen

Ik hoop dat ik niet vergeten word

Ik kwam je tegen toen ik dacht dat ik je kwijt was

En ik riep: «Mijn God, ik weet dat ik je kwijt ben!

Was je kwijt!

Was je kwijt!

Weet dat ik je kwijt ben

Was je kwijt.

Was je kwijt."