Juuret - Juice Leskinen

Vajaus miehistössä kesken jääneen talkoon,

musta mies lyö lapionsa nietokseen.

Taloyhtiössä lippu puolisalkoon,

maaliskuussa tuuli pyyhkii kyyneleen.

Meitä sadatteluttavat sormet jäiset

pappi ylitöinä kertoo juttujaan

kahvipöydän luona vitsit väkinäiset

aivot autioina soivat hysteriaa tulvillaan.

Hän nyt jostain katsoo meidän ihmisvanaa

ehkä hymyilee, hän saattaa naurahtaa, hah

ylistystä vain, ei yhtään pahaa sanaa

kuinka paljon pikku juttu aikaan saa.

Kuinka ahkerasti joskus töitä tehtiin

iltayöstä aina aamuaurinkoon,

yksi kuolema ja naama kaikkiin lehtiin,

korppikotkat, niiltä viimein myötämieltä saanut oon.

Keskiyöllä, kun peijaiset hiljenee,

outo kulkija vaeltaa.

Painaa korvansa maahan ja kuuntelee

oman verensä kohinaa.

Lintuviidasta tuuli nyt unta tuo,

kukat kuihtuvat huurteeseen.

Kaikki häipyy kuin ois ollut unta tuo,

matkaa huomeneen.

Onko taivaassa hän nyt vai helvetissä,

tyhmä kysymys, se vastaamatta jää.

Yhdentekevää hän olkoon vaikka missä,

joka paikassa on monta ystävää.

Uusi aamu, käymme kiinni työhön uuteen

vielä silmissämme suola kirveltää.

Vaikka jaksaisimme elää ikuisuuteen

joka kerta meistä tuntuu että kaikki kesken jää…

(Hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen…

…juurilleen…

hän palannut on juurilleen…

…juurilleen…

hän palannut on juurilleen…

…juurilleen…

hän palannut on juurilleen…)

(Laudamus te, benedicamus te,

adoramus te, glorificamus te.

Laudamus te, benedicamus te,

adoramus te, glorificamus te)

Hän on poistunut hommansa tehtyään

hän on ansainnut seppeleen

joilla kesken on työnsä

ne painaa pään

ja ne puhuvat hiljakseen.

Uusi aamu ja viikko ja uusikuu

me elämme edelleen,

sillä puusta jos pystyyn se kuivettuu

saa vain koristeen.

(Hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen

hän palannut on juurilleen)

Siellä jonottaa hän luona taivaan portin,

tilaa oluen ja selaa Iltistään.

Portsarikin hymyilee ja tarjoo Nortin,

eikä vaadi lomakkeita täyttämään.

Hän saa kitaran ja kunnon jenkkikamaa.

Katsoo väkeä, taas monta vainajaa.

Pari sointua hän näppää Alabamaa,

loppuillan käsivarsiin nimmareita raapustaa.

Itsesääliämme jäämme murehtimaan,

emme ymmärtää voi mitään ennen kuin

hänen laillaan saamme homman viimein himaan

maailmamme keinutamme alassuin.

Nikkekään ei enää saavu aulaan,

hänkin uskoi löytäneensä satumaan.

Sinne päästäkseen hän kiskoi narun kaulaan,

sitä koko loppuelämänsä joutui katumaan.

Tekort aan de bemanning voor een onafgemaakte klus,

de zwarte man slaat zijn schop in de grond.

Bij een woningbouwvereniging een kaartje voor de halve doortocht,

in maart veegt de wind een traan weg.

De vingers die op ons regenen zijn ijzig

de priester vertelt overuren zijn verhalen

mensen maken grapjes rond de salontafel

de hersenen, in hun verlaten staat, gonsden van hysterie.

Hij kijkt nu ergens naar onze menselijke vorm

misschien lacht hij, misschien lacht hij, haha

niets dan lof, geen slecht woord

hoeveel een klein ding kan doen.

Hoe hard werd er vroeger gewerkt

van avond- tot ochtendzon,

een dood en een gezicht in alle bladeren,

gieren, ik heb eindelijk wat sympathie van ze gekregen.

Om middernacht, wanneer de kobolden zwijgen,

een vreemde zwerver dwaalt.

Drukt zijn oor tegen de grond en luistert

het geluid van zijn eigen bloed.

De wind uit het vogelbos brengt nu slaap,

de bloemen verdorren in de vorst.

Alles vervaagt alsof het een droom was,

reis naar morgen.

Is hij nu in de hemel of in de hel,

domme vraag, blijft onbeantwoord.

Laat hem verenigd zijn, waar hij ook is,

overal zijn veel vrienden.

Het is een nieuwe ochtend, we gaan aan het werk

het zout prikt nog steeds in onze ogen.

Zelfs als we voor altijd zouden kunnen leven

elke keer dat we het gevoel hebben dat alles niet af is...

(Hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is terug is gewoon...

…ongeveer…

hij is terug is gewoon...

…ongeveer…

hij is terug is gewoon...

…ongeveer…

hij is net terug...)

(Laudamus gij, benedicamus gij,

adoramus gij, glorificamus gij.

Prijs u, zegen u,

aanbid je, verheerlijk je)

Hij is vertrokken nadat hij zijn werk had gedaan

hij heeft een krans verdiend

die hun werk in uitvoering hebben

ze drukken op het hoofd

en ze praten zacht.

Een nieuwe ochtend en een nieuwe week en een nieuwe maan

we leven nog steeds

want als de boom staat zal hij uitdrogen

krijg gewoon een versiering.

(Hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is terug naar zijn roots

hij is net terug)

Daar staat hij in de rij bij de poort van de hemel,

bestel een biertje en blader door Iltista.

Portsarik glimlacht en biedt Nortin aan,

en hoeft geen formulier in te vullen.

Hij krijgt een gitaar en wat goede Yankee-spullen.

Kijkend naar de menigte, vele doden weer.

Een paar akkoorden tokkelt hij Alabama,

aan het eind van de avond, krassen op de armen.

We moeten ons zorgen maken over ons zelfmedelijden,

we kunnen niets begrijpen totdat

met hem krijgen we eindelijk de klus geklaard

we zetten onze wereld op zijn kop.

Nikke komt niet eens meer naar de lobby,

ook hij geloofde dat hij een sprookje had gevonden.

Om daar te komen, bond hij het touw om zijn nek,

hij moest er de rest van zijn leven spijt van hebben.