Amor Peregrino - Juan Fernando Velasco, Noel Schajris

Cuando en pensar que todo estaba ya perdido,

Llegaste a mi desierto como un temporal,

Volvió a nacer en mi ese fuego tan remoto,

Que alumbra el torpe caminar, de este amor peregrino.

Después de haber abandonado la esperanza,

Sumido en el umbral gris de la soledad,

Florece una promesa de otra primavera,

Que en sueños logra dibujar, ilusión y añoranza.

Doy gracias al destino, por cruzarte en mi andar.

La luz embriagadora de tu aura,

Esos tus ojos brujos,

Tu fácil sonreír.

Tu voz cual ventanal del universo,

Reparte la dulzura,

De tu alma generosa,

Llenando de alegría a un corazón, que olvido amar.

Doy gracias al destino, por cruzarte en mi andar.

Tu voz cual ventanal del universo,

Reparte la dulzura,

De tu alma generosa,

Llenando de alegría a un corazón, que olvido amar.

Doy gracias al destino, por cruzarte en mi andar.

La vida y siempre sus volátiles caprichos,

Vivir en nuestras sendas en un nuevo adiós,

Por más que quiero darte toda mi existencia,

Tan solo te puedo ofrendar, un beso y un pasillo.

Doy gracias al destino, por cruzarte en mi andar.

Y aunque no seas mía, feliz estoy de amar, volver a amar.

Toen ik dacht dat alles al verloren was,

Je kwam naar mijn woestijn als een storm,

Dat verre vuur werd herboren in mij,

Dat verlicht de onhandige wandeling, van deze pelgrimsliefde.

Na de hoop te hebben opgegeven,

Ondergedompeld in de grijze drempel van eenzaamheid,

Een belofte van een nieuwe lente bloeit,

Dat in dromen weet te tekenen, illusie en verlangen.

Ik dank het lot, voor het kruisen van je in mijn wandeling.

Het bedwelmende licht van je aura,

Die je heksenogen,

Je gemakkelijke glimlach.

Jouw stem welk venster van het universum,

verspreid de zoetheid,

van je gulle ziel,

Een hart vullen met vreugde, waarvan ik vergat lief te hebben.

Ik dank het lot, voor het kruisen van je in mijn wandeling.

Jouw stem welk venster van het universum,

verspreid de zoetheid,

van je gulle ziel,

Een hart vullen met vreugde, waarvan ik vergat lief te hebben.

Ik dank het lot, voor het kruisen van je in mijn wandeling.

Het leven en altijd zijn vluchtige grillen,

Leef op onze paden in een nieuw afscheid,

Hoe graag ik je mijn hele bestaan ​​wil geven,

Ik kan je alleen een kus en een gang aanbieden.

Ik dank het lot, voor het kruisen van je in mijn wandeling.

En zelfs als je niet van mij bent, ben ik blij om lief te hebben, om weer lief te hebben.