Mi Lugar - Jose Luis Perales

Días que pasan así, sin más ni más,

contemplando la lluvia al caer

en el cristal.

Nubes pintadas de gris se van, se van

y en el campo se escucha el gorrión

cantar, cantar.

Allí

donde el hombre y la mies se madura al sol

donde luce el candil y se para el reloj

donde brilla la luz y se duerme la noche.

Tierra marrón, paredes de cal

primavera sin sol, visitantes de bar,

aprendices de amor, labradores marchar

y campanas de iglesia.

Mi lugar,

mi verdad,

mi calor.

Y unas mujeres al sol, lavar, lavar

una bota de vino, un zurrón

y andar, andar.

Una caricia de amor,

temblar, temblar

y unos labios que quieren reir

para olvidar.

Allí

donde el hombre y la mies se madura al sol

donde luce el candil y se para el reloj

donde brilla la luz y se duerme la noche.

Tierra marrón, paredes de cal

primavera sin sol, visitantes de bar,

aprendices de amor, labradores marchar

y campanas de iglesia.

Mi lugar,

mi verdad,

mi calor.

Dagen die zo voorbij gaan, zonder meer of meer,

kijken naar de regen

in het glas.

Wolken grijs geschilderd go, go

en in het veld wordt de mus gehoord

zing zing

Ginder

waar de mens en de oogst rijpen in de zon

waar de lamp schijnt en de klok stopt

waar het licht schijnt en de nacht in slaap valt.

Bruine aarde, kalkmuren

zonloze lente, barbezoekers,

leerlingen van liefde, boeren marcheren

en kerkklokken.

Mijn plaats,

mijn waarheid,

mijn hitte.

En sommige vrouwen in de zon, wassen, wassen

een wijnzak, een tas

en loop, loop.

een streling van liefde,

beven, beven

en lippen die willen lachen

vergeten.

Ginder

waar de mens en de oogst rijpen in de zon

waar de lamp schijnt en de klok stopt

waar het licht schijnt en de nacht in slaap valt.

Bruine aarde, kalkmuren

zonloze lente, barbezoekers,

leerlingen van liefde, boeren marcheren

en kerkklokken.

Mijn plaats,

mijn waarheid,

mijn hitte.