Un Adiós al Regreso - José Larralde

Letra de Un Adiós al Regreso¿Qué manos, recogerán las libertades perdidas?

Quizá, las mismas que recogen las estrellas que mueren

O tal vez, queden ahí para regocijo de algún ángel perverso

Una lágrima sostengo en el hueco de mi mano

¿Quién podrá responder a mi pregunta… cuando pregunto

¿De qué están hechas las lágrimas?, que pesan tanto

Que gusto a viento tienen las distancias

Una barriada azul, allí entre las escarchas

Alborotando trinos de primaveras idas por detrás de las lomas

Inquietas de estar solas

Esperando a aquel niño que se marchó en silencio

Con la boca partida de sabañón y hambre

Nunca más fue a buscarte, terrón engramillado

Por los huellones hondos de los carros de paso

Embarazados todos de alfalfas y de pastos

Arrastrados por pechos, y el cortado de látigos que

No dejaban marcas… pero anunciaban algo

Nunca volvió y quién sabe si ha de volver un año

Por detrás de la loma, algo muerto y cansado

Para arrastrar los soles de sus días gastados

Y beber de las aguas de los ausentes charcos

Y de sus manos vuele, la inocencia de un llanto

¿De qué están hechas las lágrimas?, que pesan tanto…

Que gusto a vientos, tienen las distancias…

Tekst van A Goodbye to the Return Welke handen zullen de verloren vrijheden oppakken?

Misschien dezelfde die de stervende sterren verzamelen

Of misschien blijven ze daar voor de vreugde van een perverse engel

Een traan die ik in de holte van mijn hand houd

Wie kan mijn vraag beantwoorden... als ik het vraag

Waar zijn tranen van gemaakt? Ze wegen zo veel

Wat een smaak van windafstanden hebben

Een blauwe buurt, daar tussen de vorst

Verontrustende lentetrillingen verdwenen achter de heuvels

rusteloos om alleen te zijn

Wachten op die jongen die stilletjes wegging

Met een mond gespleten van winterhanden en honger

Hij ging nooit meer naar je op zoek, kluit bedekt met gras

Door de diepe sporen van passerende auto's

Allemaal zwanger van luzerne en grassen

Gesleept door borsten, en het snijden van zwepen dat

Ze hebben geen sporen achtergelaten... maar ze hebben iets aangekondigd

Hij is nooit meer teruggekomen en wie weet komt hij over een jaar terug

Achter de heuvel, iets doods en vermoeids

Om de zonnen van hun verspilde dagen te slepen

En drink uit het water van de afwezige plassen

En uit zijn handen vliegen, de onschuld van een kreet

Waar zijn tranen van gemaakt?Ze wegen zo veel...

Wat een genot voor wind, afstanden hebben...