Endechas A Bárbara Escrava - José Afonso

Aquela cativa que me tem cativo

Porque nela vivo já não quer que viva

Eu nunca vi rosa em suaves molhos

Que pera meus olhos fosse mais formosa

Nem no campo flores

Nem no céu estrelas

Me parecem belas

Como os meus amores

Rosto singular

Olhos sossegados

Pretos e cansados

Mas não de matar

Uma graça viva

Que neles lhe mora

Pera ser senhora

De quem é cativa

Pretos os cabelos

Onde o povo vão

Perde opinião

Que os louros são belos

Pretidão de Amor

Tão doce a figura

Que a neve lhe jura

Que trocara a cor

Leda mansidão

Que o siso acompanha;

Bem parece estranha

Mas bárbara não

Presença serena

Que a tormenta amansa;

Nela, enfim, descansa

Toda a minha pena

Esta é a cativa

Que me tem cativo;

E pois nela vivo

É força que viva

Die gevangene die mij gevangen houdt

Omdat ik erin woon, wil ik niet langer leven

Ik heb nog nooit roze gezien in milde sauzen

Ik wou dat mijn ogen mooier waren

Ook niet op het gebied van bloemen

Niet in de lucht sterren

ze lijken me prachtig

Zoals mijn liefdes

enkelvoudig gezicht

vredige ogen

Zwart en moe

Maar niet doden

een levende genade

dat leeft in hen

wacht dame

Wiens gevangene is het?

zwart haar

Waar gaan de mensen heen

mening verliezen

Die lauweren zijn mooi

Pretitude of Love

Zo lief het figuur

Dat de sneeuw je zweert

Wie had de kleur veranderd

zachte zachtmoedigheid

Dat de wijsheid vergezelt;

nou, het lijkt vreemd

maar niet barbara

serene aanwezigheid

Wat een tamme kwelling;

Daarin, eindelijk, rust

Al mijn medelijden

Dit is gevangen

Dat houdt me gevangen;

En omdat ik erin leef

Het is kracht die leeft