Bruised Orange (Chain of Sorrow) - John Prine

My heart’s in the ice house come hill or come valley

Like a long ago sunday when I walked through the alley

On a cold winter’s morning to a church house

Just to shovel some snow.

I heard sirens on the train track howl naked gettin’nuder,

An altar boy’s been hit by a local commuter

Just from walking with his back turned

To the train that was coming so slow.

You can gaze out the window get mad and get madder,

Throw your hands in the air, say «what does it matter?»

But it don’t do no good to get angry,

So help me I know

For a heart strained in anger grows weak and grows bitter.

You become your own prisoner as you watch yourself sit there

Wrapped up in a trap of your very own

Chain of sorrow.

I been brought down to zero, pulled out and put back there.

I sat on a park bench, kissed the girl with black hair

And my head shouted down to my heart

«you better look out below!»

Hey, it ain’t such a long drop don’t stammer don’t stutter

From the diamonds in the sidewalk to the dirt in the gutter

And you carry those bruises to remind you wherever you go.

You can gaze out the window get mad and get madder,

Throw your hands in the air, say «what does it matter?»

But it don’t do no good to get angry,

So help me I know

For a heart strained in anger grows weak and grows bitter.

You become your own prisoner as you watch yourself sit there

Wrapped up in a trap of your very own

Chain of sorrow

Mijn hart ligt in het ijshuis, kom heuvel of kom vallei

Zoals een lang geleden zondag toen ik door de steeg liep

Op een koude winterochtend naar een kerkgebouw

Gewoon om wat sneeuw te scheppen.

Ik hoorde sirenes op het spoor huilen naakt gettin'nuder,

Een misdienaar is aangereden door een lokale forens

Gewoon van het lopen met zijn rug naar hem toe

Naar de trein die zo langzaam kwam.

Je kunt uit het raam staren, boos worden en nog bozer worden,

Gooi je handen in de lucht en zeg "wat maakt het uit?"

Maar het heeft geen zin om boos te worden,

Dus help me ik weet het

Want een hart dat gespannen is in woede, wordt zwak en wordt bitter.

Je wordt je eigen gevangene terwijl je jezelf daar ziet zitten

Verpakt in een eigen val

Keten van verdriet.

Ik ben tot nul teruggebracht, eruit gehaald en weer teruggezet.

Ik zat op een bankje in het park, kuste het meisje met zwart haar

En mijn hoofd schreeuwde naar mijn hart

"je kunt maar beter hieronder kijken!"

Hé, het is niet zo'n lange druppel niet stamelen niet stotteren

Van de diamanten op het trottoir tot het vuil in de goot

En je draagt ​​die blauwe plekken om je eraan te herinneren waar je ook gaat.

Je kunt uit het raam staren, boos worden en nog bozer worden,

Gooi je handen in de lucht en zeg "wat maakt het uit?"

Maar het heeft geen zin om boos te worden,

Dus help me ik weet het

Want een hart dat gespannen is in woede, wordt zwak en wordt bitter.

Je wordt je eigen gevangene terwijl je jezelf daar ziet zitten

Verpakt in een eigen val

Keten van verdriet