Grandma's Theme - John Mellencamp

Was a dark stormy night

As the train rattled on All the passengers had gone to bed

Except a young man with a baby in his arms

Who sat there with a bowed-down head

The innocent one began crying just then

As though its poor heart would break

One angry man said, «Make that child stop its noise

For it’s keeping all of us awake.»

Grandma’s Theme is a part of the traditional song listed below:

THE BAGGAGE COACH AHEAD

On a dark and stormy night as the train rolled on All passengers gone to bed,

Except a young man with a babe on his arm

Sat sadly with bowed down head;

Just then the babe commenced crying

As though its poor heart would break.

One angry man said, «Make that child stop its noise,

For it’s keeping us all awake.»

«Put it out,"said another, «Don't keep it in here;

We’ve paid for our berth and want rest.»

But never a word said the man with the child,

As he fondled it close to his breast.

«Oh where is its mother?

Go take it to her,»

One lady then softly said.

«I wish I could,"was the man’s sad reply.

«But she’s dead in the coach ahead.»

As the train rolled onward, a husband set in tears,

Thinking of the happiness of just a few short years.

Baby’s face brings pictures of a cherished hope now dead,

But baby’s cries can’t awaken her in the baggage coach ahead.

Every eye filled with tears as the story he told

Of a wife who was faithful and true;

He told how he’d saved up his earnings for years,

Just to build a home for two;

How when heaven had sent them their sweet little babe,

Their young happy lives were blest;

His heart seemed to break when he mentioned her name,

And in tears tried to tell them the rest.

Every woman arose to assist with the child;

There were mothers and wives on that train.

And soon was the little one sleeping in peace,

With no thought of sorrow or pain.

Next morn at the station he bade all goodbye,

«God bless you,"he softly said,

Each one had a story to tell in their homes

Of the baggage coach ahead.

Was een donkere stormachtige nacht

Terwijl de trein rammelde, waren alle passagiers naar bed gegaan

Behalve een jonge man met een baby in zijn armen

Wie zat daar met gebogen hoofd?

De onschuldige begon op dat moment te huilen

Alsof zijn arme hart zou breken

Een boze man zei: "Laat dat kind stoppen met zijn lawaai"

Want het houdt ons allemaal wakker.»

Oma's thema is een onderdeel van het onderstaande traditionele lied:

DE BAGAGECOACH VOORUIT

Op een donkere en stormachtige nacht terwijl de trein verder reed, gingen alle passagiers naar bed,

Behalve een jonge man met een baby op zijn arm

Zat treurig met gebogen hoofd;

Op dat moment begon de baby te huilen

Alsof zijn arme hart zou breken.

Een boze man zei: «Laat dat kind stoppen met zijn lawaai,

Want het houdt ons allemaal wakker.»

"Doe het eruit," zei een ander, "Houd het hier niet binnen;

We hebben betaald voor onze ligplaats en willen rust.»

Maar geen woord zei de man met het kind,

Terwijl hij het dicht tegen zijn borst streelde.

«Oh waar is zijn moeder?

Ga, breng het naar haar,»

Een dame zei toen zacht.

'Ik wou dat ik het kon', was het droevige antwoord van de man.

"Maar ze ligt dood in de koets verderop."

Terwijl de trein verder reed, barstte een man in tranen uit,

Denkend aan het geluk van slechts een paar korte jaren.

Baby's gezicht brengt foto's van een gekoesterde hoop die nu dood is,

Maar het gehuil van de baby kan haar niet wakker maken in de bagagekoets die voor hen ligt.

Elk oog vulde zich met tranen zoals het verhaal dat hij vertelde

Van een vrouw die trouw en trouw was;

Hij vertelde hoe hij jarenlang zijn verdiensten had gespaard,

Gewoon om een ​​huis voor twee te bouwen;

Hoe toen de hemel hun hun lieve kleine baby had gestuurd,

Hun jonge gelukkige levens waren gezegend;

Zijn hart leek te breken toen hij haar naam noemde,

En probeerde ze in tranen de rest te vertellen.

Elke vrouw stond op om met het kind te helpen;

Er waren moeders en echtgenotes in die trein.

En al snel sliep de kleine in vrede,

Zonder te denken aan verdriet of pijn.

De volgende ochtend op het station nam hij afscheid,

"God zegene u," zei hij zacht,

Elk had een verhaal te vertellen in hun huis

Van de bagagekoets voor ons.