Lorena - John Hartford

The years creep slowly by, lorena

The snow is on the grass again

The sun’s low down the sky, lorena

The frost gleams where the flowers have been

But my heart beats on as warmly now

As when the summer days were nigh

The sun can never dip so low

Or down affections cloudless sky

A hundred months have passed, lorena

Since last I held that hand in mine

And felt the pulse beat fast, lorena

Though mine beat faster far than thine

A hundred months, 'twas flowery may

When up the hilly slope we climbed

To watch the dying of the day

And hear the distant church bells chime

We loved each other then, lorena

More than we ever dared to tell

And what we might have been, lorena

Had but our lovings prospered well

But then, 'tis past, the years are gone

I’ll not call up their shadowy forms

I’ll say to them, «lost years, sleep on!

Sleep on!

nor heed life’s pelting storms

The story of that past, lorena

Alas!

I care not to repeat

The hopes that could not last, lorena

They lived, but only lived to cheat

I would not cause e’en one regret

To rankle in your bosom now

For «if we try, we may forget

Were words of thine long years ago

Yes, these were words of thine, lorena

They burn within my memory yet

They touched some tender chords, lorena

Which thrill and tremble with regret

'twas not thy woman’s heart that spoke

Thy heart was always true to me

A duty, stern and pressing, broke

The tie which linked my soul with thee

It matters little now, lorena

The past is in the eternal past

Our heads will soon lie low, lorena

Life’s tide is ebbing out so fast

There is a future!

o, thank god!

Of life this is so small a part!

It is dust to dust beneath the sod

But there, up there, it is heart to heart

De jaren kruipen langzaam voorbij, lorena

De sneeuw ligt weer op het gras

De zon staat laag aan de hemel, lorena

De vorst glanst waar de bloemen hebben gestaan

Maar mijn hart klopt nu even warm

Als wanneer de zomerdagen nabij waren

De zon kan nooit zo laag zakken

Of neer genegenheid wolkenloze lucht

Honderd maanden zijn verstreken, lorena

Sinds de laatste keer hield ik die hand in de mijne

En voelde de pols snel kloppen, lorena

Hoewel de mijne sneller ver sloeg dan de jouwe

Honderd maanden, 't was bloemrijke mei'

Toen we de heuvelachtige helling op klommen

Om de dood van de dag te zien

En hoor de verre kerkklokken luiden

We hielden toen van elkaar, lorena

Meer dan we ooit durfden te vertellen

En wat we hadden kunnen zijn, lorena

Had maar onze liefdes voorspoedig

Maar dan, het is voorbij, de jaren zijn voorbij

Ik zal hun schimmige vormen niet oproepen

Ik zal tegen ze zeggen: «verloren jaren, slaap maar verder!

Doorslapen!

geen acht slaan op de kletterende stormen van het leven

Het verhaal van dat verleden, lorena

Helaas!

Ik wil niet herhalen

De hoop die niet kon duren, lorena

Ze leefden, maar leefden alleen om vals te spelen

Ik zou er geen spijt van krijgen

Om nu in je boezem te kruipen

Voor "als we het proberen, kunnen we het vergeten"

Waren woorden van jou lang geleden?

Ja, dit waren woorden van jou, lorena

Ze branden nog in mijn geheugen

Ze raakten een paar tedere akkoorden, lorena

Die trillen en trillen van spijt

't was niet het hart van uw vrouw dat sprak

Uw hart was altijd trouw aan mij

Een plicht, achtersteven en dringend, brak

De band die mijn ziel met jou verbond

Het maakt nu weinig uit, lorena

Het verleden is in het eeuwige verleden

Onze hoofden zullen binnenkort laag liggen, lorena

Het tij van het leven ebt zo snel weg

Er is een toekomst!

o, godzijdank!

Van het leven is dit zo'n klein deel!

Het is stof tot stof onder de zode

Maar daar, daarboven, is het van hart tot hart