Untitled #3 - John Frusciante

A dove is a glove

That I wear in my heart

And though I like to dress smart

It doesn’t have any part of the world of fashion

And you’re there to put me down

And I’m sick off the frowns that follow me around

I would like the sky but there’s no reason why

She’d say to this world with the nose of a girl

Turned up so loud that IN ARREARS, STEALS THE CLOUDS

I’ve never been here and though you’re physically near

You’re pushing me away to decay like the days that I loved

There is a girl, blabbing nothing outside my window

What do I have to show

To a world that the only way to destroy

Is to die like a baby boy

I could be happy in infinity

Of the space of my eyelid

But I know I’m somewhere else

Where the words on this page

Wouldn’t be the scribbling nonsense they are,

And it would be real,

And I’d eat my last meal

Wishing I could feel

But now I don’t even know if I’m real

Een duif is een handschoen

Die ik in mijn hart draag

En hoewel ik me graag netjes kleed

Het heeft geen enkel deel van de modewereld

En jij bent er om me neer te halen

En ik word misselijk van de frons die me achtervolgen

Ik zou graag de lucht willen, maar er is geen reden waarom

Ze zou tegen deze wereld zeggen met de neus van een meisje

Zo luid gedraaid dat TER ACHTERLIJST DE WOLKEN STEELT

Ik ben hier nog nooit geweest en hoewel je fysiek in de buurt bent

Je duwt me weg om te vergaan zoals de dagen waar ik van hield

Er is een meisje dat niets buiten mijn raam kletst

Wat moet ik laten zien?

Naar een wereld die de enige manier is om te vernietigen

Is om te sterven als een babyjongen

Ik zou in het oneindige gelukkig kunnen zijn

Van de ruimte van mijn ooglid

Maar ik weet dat ik ergens anders ben

Waar de woorden op deze pagina

Zou niet de gekrabbel onzin zijn die ze zijn,

En het zou echt zijn,

En ik zou mijn laatste maaltijd eten

Ik wou dat ik kon voelen

Maar nu weet ik niet eens of ik echt ben