Live Oak - Jason Isbell

There’s a man who walks beside me he is who I used to be

And I wonder if she sees him and confuses him with me

And I wonder who she’s pining for on nights I’m not around

Could it be the man who did the things I’m living down

I was rougher than the timber shipping out of Fond du Lac

When I headed south at seventeen, the sheriff on my back

I’d never held a lover in my arms or in my gaze

So I found another victim every couple days

But the night I fell in love with her, I made my weakness known

To the fighters and the farmers digging dusty fields alone

The jealous innuendos of the lonely-hearted men

Let me know what kind of country I was sleeping in

Well you couldn’t stay a loner on the plains before the war

When my neighbors took to slightin' me, I had to ask what for

Rumors of my wickedness had reached our little town

Soon she’d heard about the boys I used to hang around

We’d robbed a great-lakes freighter, killed a couple men aboard

When I told her, her eyes flickered like the sharp steel of a sword

All the things that she’d suspected, I’d expected her to fear

Was the truth that drew her to me when I landed here

There’s a man who walks beside me he is who I used to be

And I wonder if she sees him and confuses him with me

And I wonder who she’s pining for on nights I’m not around

Could it be the man who did the things I’m living down

Well I carved her cross from live oak and her box from short-leaf pine

And buried her so deep, she’d touch the water table line

And picked up what I needed and I headed south again

To myself, I wondered, «Would I ever find another friend»

There’s a man who walks beside her, he is who I used to be

And I wonder if she sees him and confuses him with me

Er is een man die naast me loopt, hij is wie ik was

En ik vraag me af of ze hem ziet en hem met mij verwart

En ik vraag me af naar wie ze smacht op nachten dat ik er niet ben

Zou het de man kunnen zijn die de dingen deed waar ik naar leef?

Ik was ruwer dan het hout dat uit Fond du Lac . verscheept

Toen ik op mijn zeventiende naar het zuiden ging, de sheriff op mijn rug

Ik had nog nooit een minnaar in mijn armen of in mijn blik gehouden

Dus vond ik om de paar dagen een ander slachtoffer

Maar de nacht dat ik verliefd op haar werd, maakte ik mijn zwakte bekend

Aan de strijders en de boeren die alleen stoffige velden graven

De jaloerse toespelingen van de eenzame mannen

Laat me weten in wat voor land ik sliep

Nou, je kon voor de oorlog geen eenling blijven op de vlaktes

Toen mijn buren me begonnen te kleineren, moest ik vragen waarvoor?

Geruchten over mijn slechtheid hadden ons stadje bereikt

Al snel had ze gehoord over de jongens met wie ik rondhing

We hadden een groot-merenvrachtschip beroofd, een paar mannen aan boord gedood

Toen ik het haar vertelde, flikkerden haar ogen als het scherpe staal van een zwaard

Van alle dingen die ze vermoedde, had ik verwacht dat ze bang zou zijn

Was de waarheid die haar naar me toe trok toen ik hier landde?

Er is een man die naast me loopt, hij is wie ik was

En ik vraag me af of ze hem ziet en hem met mij verwart

En ik vraag me af naar wie ze smacht op nachten dat ik er niet ben

Zou het de man kunnen zijn die de dingen deed waar ik naar leef?

Nou, ik sneed haar kruis van levend eikenhout en haar kist van kortbladige dennen

En begroef haar zo diep dat ze de waterspiegel zou raken

En pakte wat ik nodig had en ging weer naar het zuiden

Bij mezelf vroeg ik me af: "Zou ik ooit nog een vriend kunnen vinden?"

Er is een man die naast haar loopt, hij is wie ik vroeger was

En ik vraag me af of ze hem ziet en hem met mij verwart