Il N'y A Pas De Nom Pour Le Repos De Son Âme - Jacques Higelin

Il n’y a pas de nom sur cette croix rouillée

Plantée dans le fourreau du ventre de la terre,

Au fond d’un cimetière abandonné

Qui est né, qui est mort, qui dort sous cette croix?

Quel sort l’a condamné sans regret ni remords

Au secret de l’anonymat?

Depuis combien d’années personne n’est venu

Rendre un dernier salut, fleurir d’une pensée

Celui ou celle qui n’est plus?

Dans le désert de la solitude d’où jamais personne ne revient

Réclamer à l’ingratitude la maigre part du respect qu’on lui doit,

Rien qu’une prière pour le repos de son âme.

La vie, l’amour, la mort sont filles du néant

Que le vent de l’histoire balaie d’un courant d’air

Dans les couloirs de l’infini

Dans le désert de la solitude d’où jamais nul ne revient

Témoigner de l’ingratitude qui l’a abandonné au seuil du tombeau

Sans une prière pour le repos de son âme.

Er staat geen naam op dit roestige kruis

Geplant in het omhulsel van de buik van de aarde,

Diep in een verlaten begraafplaats

Wie werd geboren, wie stierf, wie slaapt onder dit kruis?

Welk lot heeft hem verdoemd zonder spijt of wroeging?

In het geheim van anonimiteit?

Hoeveel jaar kwam er niemand?

Retourneer een laatste groet, bloei met een gedachte

Degene die er niet meer is?

In de woestijn van eenzaamheid waaruit niemand ooit terugkeert

Om uit ondankbaarheid het schamele deel van het respect te claimen dat eraan toekomt,

Gewoon een gebed voor de rest van zijn ziel.

Leven, liefde, dood zijn dochters van het niets

Laat de wind van de geschiedenis in een briesje waaien

In de wandelgangen van oneindigheid

In de woestijn van eenzaamheid waaruit niemand ooit terugkeert

Getuig van de ondankbaarheid die hem in de steek liet op de drempel van het graf

Zonder een gebed voor de rest van zijn ziel.