Farewell - Jack Savoretti

.. E sorridevi e sapevi sorridere coi tuoi vent’anni portati cos,

Come si porta un maglione sformato su un paio di jeans;

Come si sente la voglia di vivere che scoppia un giorno e non spieghi il Perch:

Un pensiero cullato o un amore che nato e non sai che cos'.

Giorni lunghi tra ieri e domani, giorni strani,

Giorni a chiedersi tutto cos’era, vedersi ogni sera;

Ogni sera passare su a prenderti con quel mio buffo montone orientale,

Ogni sera l, a passo di danza, salire le scale

E sentire i tuoi passi che arrivano, il ticchettare del tuo buonumore,

Quando aprivi la porta il sorriso ogni volta mi entrava nel cuore.

Poi gi al bar dove ci si ritrova, nostra alcova,

Era tanto potere parlarci, giocare a guardarci,

Tra gli amici che ridono e suonano attorno ai tavoli pieni di vino,

Religione del tirare tardi e aspettare mattino:

E una notte lasciasti portarti via, solo la nebbia e noi due in Sentinella,

La citt addormentata non era mai stata cos tanto bella.

Era facile vivere allora, ogni ora, chitarre e lampi di storie fugaci,

Di amori rapaci,

E ogni notte inventarsi una fantasia da bravi figli dell’epoca nuova,

Ogni notte sembravi chiamare la vita a una prova.

Ma stupiti e felici scoprimmo che era nato qualcosa pi in fondo,

Ci sembrava d’avere trovato la chiave segreta del mondo.

Non fu facile volersi bene, restare assieme

E pensare d’avere un domani, restare lontani;

Tutti e due a immaginarsi: «con chi sar?"In ogni cosa un pensiero

Costante,

Un ricordo lucente e durissimo come il diamante

E a ogni passo lasciare portarci via da un’emozione non piena, non

Colta:

Rivedersi era come rinascere ancora una volta.

Ma ogni storia la stessa illusione, sua conclusione,

E il peccato fu creder speciale una storia normale.

Ora il tempo ci usura e ci stritola in ogni giorno che passa correndo,

Sembra quasi che ironico scruti e ci guardi irridendo.

E davvero non siamo pi quegli eroi pronti assieme a affrontare ogni

Impresa;

Siamo come due foglie aggrappate su un ramo in attesa.

«The Triangle tingles»… farewell, non pensarci e perdonami

Se ti ho portato via un poco d’estate con qualcosa di fragile come le Storie passate.

Forse un tempo poteva commuoverti ma ora inutile credo, perch

Ogni volta che piangi e che ridi non piangi e non ridi con me

.. En je glimlachte en je wist hoe je moest glimlachen met je twintig jaar zo gedragen,

Hoe draag je een wijde trui over een spijkerbroek;

Hoe voel je de wil om te leven die op een dag barst en je legt het Waarom niet uit:

Een gewiegde gedachte of een liefde die geboren is en je weet niet wat het is.

Lange dagen tussen gisteren en morgen, vreemde dagen,

Dagen van je afvragen waar het allemaal om ging, elkaar elke avond zien;

Elke avond naar boven gaan om je te halen met die grappige oosterse ram van mij,

Elke avond daar, in een danstempo, de trap op

En hoor je voetstappen komen, het tikken van je goede humeur,

Toen je de deur opendeed, kwam de glimlach elke keer in mijn hart.

Dan naar de bar waar we elkaar ontmoeten, onze alkoof,

Het was zo leuk om met elkaar te kunnen praten, te spelen en naar ons te kijken,

Onder de vrienden die lachen en spelen rond de tafels vol wijn,

Religie van laat blijven en wachten op de ochtend:

En op een nacht liet je je meeslepen, alleen de mist en wij tweeën in Sentinel,

Nooit had de slapende stad er zo mooi uitgezien.

Het was toen gemakkelijk om te leven, elk uur, gitaren en flitsen van vluchtige verhalen,

Van roofzuchtige liefdes,

En kom elke nacht met een fantasie zoals goede kinderen van het nieuwe tijdperk,

Elke avond leek je het leven op de proef te stellen.

Maar verrast en blij ontdekten we dat er iets diepers was geboren,

We leken de geheime sleutel tot de wereld te hebben gevonden.

Het was niet makkelijk om van elkaar te houden, om bij elkaar te blijven

En denk aan een morgen, blijf weg;

Beiden verbeelden ze zich: "Met wie zal ik zijn?" Een gedachte in alles

Constante,

Een heldere en harde herinnering als een diamant

En laten we ons bij elke stap laten meeslepen door een emotie die niet vol is, niet

gekweekt:

Elkaar weer zien was als opnieuw geboren worden.

Maar elk verhaal dezelfde illusie, de conclusie,

En de zonde was om te geloven dat een normaal verhaal bijzonder was.

Nu put de tijd ons uit en verplettert ons elke dag,

Het lijkt bijna ironisch dat hij ons onderzoekend aankijkt en spottend aankijkt.

En we zijn echt niet langer die helden die samen klaar staan ​​om elke te trotseren

Bedrijf;

We zijn als twee bladeren die zich vastklampen aan een wachtende tak.

«De Driehoek tintelt» ... vaarwel, denk er niet aan en vergeef me

Als ik je een beetje zomer mee zou nemen met iets kwetsbaars zoals verhalen uit het verleden.

Misschien had het je ooit kunnen raken, maar nu is het nutteloos denk ik, omdat

Wanneer je huilt en lacht, huil en lach je niet met mij