Natt utover havet - Iskald

Det er natt utover havet.

Allting har nå talt.

Det stilner for de svake.

Mitt liv det har gått galt.

Et vers jeg sitter å skriver i min vesle grav.

Mitt seil får ingen vind.

På det åpne hav.

Festen min er over.

Min sjel den er jo pint.

Havet det har stilnet.

Vinden blåser fint.

Dyster er min salme, for jeg skal vise vei.

For alle de andre falne.

Din kniv gikk gjennom meg.

Jeg hørte hva du sa mor da jeg forlot deg der.

Stående ved porten du var meg alltid kjær.

Du ga et liv til meg.

Det skulle du ikke gjort.

Festen rammet meg hardt mor.

Og rev livet bort.

Jeg dro ut i krigen og våpnet mitt ble slitt.

Men det var bare drømmen.

Her vil alt bli hvitt.

Med omsorg ble jeg hyllet.

Og gjorde min plikt som mann.

I krig med krutt og klinge vi erobret det mørke land.

Men alle ting skal ende.

Jeg ser det for meg nå.

Du passet meg så godt mor.

Nå må du la meg gå.

Het is nacht achter de zee.

Alles is nu gesproken.

Het kalmeert voor de zwakken.

Mijn leven is misgegaan.

Een vers dat ik schrijf om in mijn kleine graf te schrijven.

Mijn zeil krijgt geen wind.

Op volle zee.

Mijn feest is voorbij.

Mijn ziel, het is pint.

De zee is tot rust gekomen.

De wind waait lekker.

Somber is mijn hymne, want ik zal de weg wijzen.

Voor alle anderen die gevallen zijn.

Je mes ging door me heen.

Ik hoorde wat je zei moeder toen ik je daar achterliet.

Staande bij de poort was je me altijd dierbaar.

Je hebt me een leven gegeven.

Je zou dat niet gedaan moeten hebben.

Het feest viel me zwaar, mam.

En scheurde het leven weg.

Ik ging naar de oorlog en mijn wapen was versleten.

Maar dat was slechts de droom.

Hier zal alles wit zijn.

Met zorg werd ik begroet.

En deed mijn plicht als man.

In oorlog met buskruit en mes veroverden we het donkere land.

Maar aan alle dingen moet een einde komen.

Ik zie het nu in mijn gedachten.

Je hebt zo goed voor me gezorgd moeder.

Nu moet je me laten gaan.