Prologue To This - Irrelevant

Breaking the walls for ones within.

Admitting the fact that we’re paper-thin

I only want to see things clearer.

For all the days that lay in silence,

to bathe in the blood of experience:

It translates to our inspiration.

Holding to patterns of progression,

falling to failures or regression.

This point in time where the face wears on.

And holding on is fine for the ever long.

Straining now assumes indifference.

I’ll honour the memories of my past

and take to the day as it were my last.

Re-embracing all the simple

Holding to patterns of progression,

falling to failures or regression.

And what’s passed is cast away

as prologue to the moment.

and reaching forward now,

as one life accumulates

and saturates distorted visions

of what waits for me now.

The past is cast away

as prologue to the moment

and reaching for it now,

as distorted visions.

But what waits for me now?

De muren breken voor degenen binnen.

Toegeven dat we flinterdun zijn

Ik wil alleen dingen duidelijker zien.

Voor alle dagen die in stilte lagen,

om te baden in het bloed van ervaring:

Het vertaalt zich naar onze inspiratie.

Vasthouden aan patronen van vooruitgang,

vallen tot mislukkingen of regressie.

Dit punt in de tijd waarop het gezicht slijt.

En vasthouden is prima voor altijd.

Spannen veronderstelt nu onverschilligheid.

Ik zal de herinneringen aan mijn verleden eren

en neem de dag mee alsof het mijn laatste was.

Al het eenvoudige opnieuw omarmen

Vasthouden aan patronen van vooruitgang,

vallen tot mislukkingen of regressie.

En wat voorbij is, wordt weggeworpen

als proloog tot het moment.

en nu naar voren reikend,

terwijl één leven zich opstapelt

en verzadigt vervormde visies

van wat me nu te wachten staat.

Het verleden is weggegooid

als proloog op het moment

en er nu naar grijpen,

als vervormde visies.

Maar wat wacht mij nu?