Котёнок - Ирина Ежова

За окошком потёмки, на душе чернота.

Горько плачет девчонка в тихом доме одна.

Лишь пушистый котёнок с нею рядом сидит,

И кошачьими глазками удивлённо глядит.

И не знает он глупый той печали секрет,

Что того кто принёс его на земле уже нет.

Что красивый и сильный больше в дом не войдет

И за лапку пушистую никогда не возьмет.

Для девчонки с любовью он тебя выбирал.

Ах, пушистый подарок, он как будто бы знал,

Что столкнутся машины на развилке дорог

И что будет девчонке дом её одинок.

Замурлыкал котёнок, слёзы высохли вдруг

Вот он маленький, милый и единственный друг

Он в печалях утешит, а в беде не предаст

Он забыть не позволит, но и плакать не даст.

А комочек пушистый на хозяйку глядит

«Успокойся родная», — словно ей говорит

«Время раны залечит, утром солнце взойдёт,

И к тебе непременно снова счастье придёт».

Er is duisternis achter het raam, zwartheid in de ziel.

Een meisje huilt bitter in een stil huis alleen.

Alleen een pluizig katje zit naast haar,

En kijkt verrast met kattenogen.

En hij kent het stomme geheim van dat verdriet niet,

Dat degene die het op aarde heeft gebracht er niet meer is.

Dat mooi en sterk gaat het huis niet meer in

En hij zal nooit een pluizige poot nemen.

Voor een meisje met liefde koos hij jou.

Oh, pluizig cadeau, hij leek het te weten

Dat auto's zullen botsen bij de splitsing in de weg

En wat zal er met het meisje gebeuren, haar huis is eenzaam.

Het kitten spinde, de tranen droogden plotseling op

Hier is hij een kleine, lieve en enige vriend

Hij zal troosten in verdriet, maar zal niet verraden in problemen

Hij zal je niet laten vergeten, maar hij zal je ook niet laten huilen.

Een pluizige bult kijkt de gastvrouw aan

"Rustig maar, lieverd", alsof je het haar zegt...

"De tijd zal de wond helen, in de ochtend zal de zon opkomen,

En het geluk zal zeker weer naar je toe komen.”