Lieb Vaterland, magst ruhig sein - In Extremo

Im Frühjahr, wenn die Blumen blühen

Ist es Zeit für mich zu ziehen

Der Flaum am Kinn, zu jung an Jahren

Die erste Liebe kaum erfahren

Für Ruhm und Ehr, fürs Vaterland

So ist mir auch vorm Tod nicht bang

Die Pflicht, sie ruft, auf in die Schlacht

Auf dass sie mich zum Manne macht

Nun zieh ich in ein fremdes Land

Hab das eigene kaum gekannt

Die Heimat schwindet Stück für Stück

Die Brüder kehrten nie zurück

Kanonendonner, Feuerschein

Werden meine Liebsten sein

Die Fahne flattert stolz im Wind

Das Herz pocht schnell, ich folge blind

Lieb Vaterland, magst ruhig sein

Ein jeder stirbt für sich allein

Ich bin klein, mein Herz ist rein

Kann niemand darin wohnen, nur der Tod allein

Das Säbelrasseln ist nicht mehr weit

Herrgott nochmal, jetzt wird es Zeit

Mutters Tränen sind mir leid

Der Waffenrock mein stolzes Kleid

Wir stürmen vor, die Herzen brennen

Und töten das, was wir nicht kennen

Hab sorglos all den Tod verlacht

Was hat die Welt aus mir gemacht?

Aus Schützengräben stöhnt es matt

Weh dem, der keine Freunde hat

Die Stiefel hart, die Wangen blass

Die Wunden rot, den Blick voll Hass

Auf blutgetränkter Erde dann

Bricht der Zweifel seinen Bann

Am Ende steht mir zu der Lohn

Es rollt mein Kopf vor deinen Thron

In het voorjaar als de bloemen bloeien

Is het tijd voor mij om te verhuizen?

Het dons op de kin, te jong in jaren

Nauwelijks ervaren eerste liefde

Voor roem en eer, voor het vaderland

Dus ik ben ook niet bang voor de dood

Plicht roept op tot strijd

Moge ze een man van me maken

Nu verhuis ik naar het buitenland

Ik kende de mijne nauwelijks

Het huis verdwijnt beetje bij beetje

De broers keerden nooit terug

Kanon donder, vuurlicht

Zullen mijn dierbaren zijn

De vlag wappert trots in de wind

Het hart klopt snel, ik volg blindelings

Lief vaderland, wees kalm

Ieder sterft voor zichzelf

Ik ben klein, mijn hart is puur

Niemand kan erin wonen, alleen de dood alleen

Het geratel van de sabel is niet ver weg

Goddank, nu is het tijd

Het spijt me voor moeders tranen

De tuniek mijn trotse jurk

We haasten ons naar voren, harten branden

En doden wat we niet weten

Heb achteloos gelachen om alle dood

Wat heeft de wereld van mij gemaakt?

Zwak gekreun komt uit loopgraven

Wee hem die geen vrienden heeft

Laarzen hard, wangen bleek

De wonden rood, de ogen vol haat

Dan op met bloed doordrenkte aarde

Twijfel breekt zijn betovering

Ik heb uiteindelijk recht op mijn loon

Mijn hoofd rolt voor je troon