Hilber - Ihsahn

Upon the edge of winter’s chasm

The seeds of evil flowers grow

And a sleeping giant curls below

In fever burning nightmare spasms.

I rest upon this trembling ground

And in my bones they resonate

And thus, alike, we lie in wait

For both of us are nothern bound.

No longer can my heart deny

The seven solitudes across the sky

I know too well the beacon’s flame.

Forever has it been the same

I call upon thee, aquilon

To take my soul and bring me home.

Op de rand van de afgrond van de winter

De zaden van boze bloemen groeien

En een slapende gigantische krullen hieronder

Bij koorts brandende nachtmerriespasmen.

Ik rust op deze trillende grond

En in mijn botten resoneren ze

En dus liggen we op dezelfde manier te wachten

Want we zijn allebei noordelijk gebonden.

Mijn hart kan het niet langer ontkennen

De zeven eenzaamheid aan de hemel

Ik ken de vlam van het baken maar al te goed.

Voor altijd is het hetzelfde geweest

Ik roep je aan, Aquilon

Om mijn ziel te nemen en me thuis te brengen.