Весь мир - любовь - Игорь Крутой

Весь мир любви к ногам твоим кладу,

В земное счастье веря и не веря,

Дождём признаний в руки упаду

С журчащей страстью музыки апреля.

Судьбы не исправима колея,

Ошибкам уготованы зигзаги,

Легли в забвенье тропы бытия,

Ведущие в тернистые овраги.

У берега надежд взывает плеск

Унять озноб от выстраданных истин

И не таить в глазах студеный блеск

И горестью пронизанные мысли.

Простишь ли ты?.. А я судьбу прощу,

За боль и грусть корить её не стану.

Теплом объятий чувства воскрешу,

Чтоб расцвели букетом несказанным.

Окно струит на пряди лунный свет,

На те, что мне так дороги и любы.

Забытый нами поцелуйный цвет

Окрасил снова высохшие губы.

Смотри, какая виснет акварель

Над нашей речкой, словно обожженной,

Где всходит вновь на синюю постель

Заря с небес красою обнаженной!

Еще вчера весна ломала лёд,

А завтра журавли споют устало

О том, как нам все ночи напролёт

Друг друга в этой жизни не хватало.

(Юрий Ишков)

Ik leg de hele wereld van liefde aan je voeten,

Geloven en niet geloven in aards geluk,

Ik zal vallen in de handen van een regen van bekentenissen

Met de ruisende passie van de muziek van april.

Het lot is niet te repareren sleur,

Fouten zijn voorbestemd voor zigzaggen

Ze legden zich neer in vergetelheid van het pad van het zijn,

Leidt tot doornige ravijnen.

Aan de kust van hoop roept een plons

Verzacht de rillingen van zwaarbevochten waarheden

En verberg je niet in de ogen van de ijzige schittering

En gedachten vol verdriet.

Wil je vergeven?.. En ik zal het lot vergeven,

Ik zal haar geen pijn en verdriet verwijten.

Met de warmte van de omhelzing van gevoelens zal ik herrijzen,

Om te bloeien met een onbeschrijfelijk boeket.

Het raam straalt op de slierten maanlicht,

Aan degenen die mij zo dierbaar en dierbaar zijn.

Vergeten door ons kussende kleur

Weer gekleurde droge lippen.

Kijk hoe aquarel hangt

Boven onze rivier, als verbrand,

Waar het weer opstaat op het blauwe bed

Dageraad uit de hemel met naakte schoonheid!

Gisteren brak de lente het ijs

En morgen zullen de kraanvogels vermoeid zingen

Over hoe we de hele nacht lang zijn

We hebben elkaar gemist in dit leven.

(Yuri Ishkov)