My Own Worst Enemy - Idina Menzel

In the roses

In the spring

I remember

There was a time

I wasn’t afraid of anything

But with the lilacs

And the rain

One day you went away

I remember

I forgot everything

My mother’s always trying to tell me How to be grateful how to believe

My father’s always trying to say

Baby you’re beautiful in every way

My lover’s always got me in his arms

Trying to protect me keep me from harm

So why do I always have to be My worst my own worst enemy

In the shadows in the grays

In the lonely

There is a place

Where we can all hide away

But in the windows of the soul

There is nowhere we can go If we keep running

Running from our destiny

My mother’s always trying to tell me How to be grateful how to believe

My father’s always trying to say

Baby you’re beautiful in every way

My lover’s always got me in his arms

Trying to protect me keep me from harm

So why do I always have to be My worst my own worst enemy

You say I walk on water

You say I walk on the moon

But it’s never enough

(no it’s never enough no it’s never enough)

You say I’m only human

It’s all in my head

But it’s never enough

(no it’s never enough no it’s never enough)

One day I’ll find

My alibi?

My mother’s always trying to tell me How to be grateful how to believe

My father’s always trying to say

Baby you’re beautiful in every way

My lover’s always got me in his arms

Trying to protect me keep me from harm

So why do I always have to be My worst my own worst enemy

In de rozen

In de lente

Ik herinner

Er was een tijd

Ik was nergens bang voor

Maar met de seringen

en de regen

Op een dag ging je weg

Ik herinner

Ik vergat alles

Mijn moeder probeert me altijd te vertellen hoe ik dankbaar moet zijn hoe ik moet geloven

Mijn vader probeert altijd te zeggen:

Schat, je bent in alle opzichten mooi

Mijn minnaar heeft me altijd in zijn armen

Proberen me te beschermen tegen kwaad

Dus waarom moet ik altijd mijn ergste zijn, mijn eigen ergste vijand?

In de schaduwen in de grijzen

In de eenzame

Er is een plek

Waar we ons allemaal kunnen verstoppen

Maar in de vensters van de ziel

We kunnen nergens heen als we blijven rennen

Op de vlucht voor ons lot

Mijn moeder probeert me altijd te vertellen hoe ik dankbaar moet zijn hoe ik moet geloven

Mijn vader probeert altijd te zeggen:

Schat, je bent in alle opzichten mooi

Mijn minnaar heeft me altijd in zijn armen

Proberen me te beschermen tegen kwaad

Dus waarom moet ik altijd mijn ergste zijn, mijn eigen ergste vijand?

Je zegt dat ik over water loop

Je zegt dat ik op de maan loop

Maar het is nooit genoeg

(nee, het is nooit genoeg, nee, het is nooit genoeg)

Je zegt dat ik ook maar een mens ben

Het zit allemaal in mijn hoofd

Maar het is nooit genoeg

(nee, het is nooit genoeg, nee, het is nooit genoeg)

Op een dag zal ik vinden

Mijn alibi?

Mijn moeder probeert me altijd te vertellen hoe ik dankbaar moet zijn hoe ik moet geloven

Mijn vader probeert altijd te zeggen:

Schat, je bent in alle opzichten mooi

Mijn minnaar heeft me altijd in zijn armen

Proberen me te beschermen tegen kwaad

Dus waarom moet ik altijd mijn ergste zijn, mijn eigen ergste vijand?