Visages Dans La Foule - IAM, Bruno Coulais

Regard transparent unique anémique on vit comme on peut

Vé, comme on peut donner c’qu’on veut

Même en étant personne nos cœurs sonnent marre des creux

Anonymes on le reste tels des lépreux

Le jour dort encore mais lui se lève

Y a que les tours et les chats dehors mais lui s’lève

À chaque fois le même effort, jamais d’trève

À chaque fois le même décor, lentement il en crève

Enchaîné à sa chienne de vie, chaque morsure l’affaiblit

Dans un puit de soucis il croupit près des portes de l’ennui

Sans bruit il suit le film jusqu’au happy end ou l’asile

Où le fleuve des ombres aboutit et vomit ses âmes englouties

Le cœur souvent dans l'étui il maintient sa chair à l’abri

Le front rempli de plis et c’putain de crédit qui s’languit

La tête pleine de jour comme de nuit, peu de place pour l’répit

Il faudrait pas que sa route dévie et s’paume dans l’brandy

Héroique à chaque acte une flamme d’espoir il brandit

À la face des costumes où se glissent les bandits

Chez lui l’mépris ça détruit pas, ça ragaillardit

Et de toute façon, y a la queue devant les portes de l’oubli

Juste un fantôme de plus parcourant le parvis

Doté d’la force des siens, guerrier de la survie

Un visage dans la foule flou mal défini

Un visage dans la foule comme tous un fait-dit

Regard transparent unique anémique, on parle pas d´mythes

Mais d´gens anodins qui s´battent pour un but

Le genre d´humain qui marche avec des valeurs

Ceux qui font tout pour éviter le malheur

Aux yeux de la vie c’est une femme, une mère, pas un numéro d’sécu

Dont l’regard porte le poids du vécu

Séparée d’son mari, reclus

Histoire d’une amourette de discotheque qui doucement bascule dans la tragédie

Le drame et les malentendus, vicieuse maladie

Calque sa vie sur ce que l’assistante sociale a dit

Lointains paradis, 2000 et ses parasites

Son père était flic tombé sous les balles des séparatistes

Été à Biarritz, le sort varie

Maintenant elle vit à Ris, tristes tours grises dans la banlieue d’Paris

Visage anonyme, ange esseulé

Les gosses partent en couille, trop fatiguée pour gueuler

Dans l’bas des tours ils embrassent la nuit, ivres, crient fort

Conscients que leur mère vit une petite mort

Sarcophage en T1 dans un HLM, étroit bocal

Au pied dans le local, ils fument du hasch, ces cons s’cachent et l’aiment

Le jour s’lève, ils partent s’coucher

Leur mère pour travailler est allée s’doucher, dehors l’orage

Dehors la rage, et les canines de la vie qui mâchent

C’n’est qu’une image, mais dis-moi qui a du courage et qui est lâche

Milieu du boulevard, que savent-ils, abattue

Une femme porte plus d’gloire que leurs putain d’statues réunies

Ça bouleverse, quand on y pense

Des fois vaut mieux regretter ce qu’on rate que ce qu’on dépense

Regard transparent unique anémique, on parle pas d´mythes

Mais d´gens anodins qui s´battent pour un but

Le genre d´humain qui marche avec des valeurs

Ceux qui font tout pour éviter le malheur

Anemische unieke transparante blik we leven zoals we kunnen

Vé, omdat we kunnen geven wat we willen

Zelfs als we niemand zijn, rinkelen onze harten moe van de holtes

Anoniem blijven we als melaatsen

De dag slaapt nog, maar hij staat op

Er zijn alleen de torens en de katten buiten, maar hij staat op

Elke keer dezelfde inspanning, nooit een wapenstilstand

Elke keer hetzelfde landschap, langzaam sterft het

Geketend aan zijn levenshond, verzwakt elke beet hem

In een bron van zorgen kwijnt hij weg bij de poorten van verveling

Stilletjes volgt hij de film tot aan het happy end of het asiel

Waar de rivier van schaduwen eindigt en zijn verzonken zielen uitbraakt

Het hart vaak in het geval dat hij zijn vlees veilig houdt

Het voorhoofd vol plooien en het verdomde krediet kwijnt weg

Dag en nacht hoofd vol, weinig ruimte voor respijt

Zijn pad mag niet afwijken en eindigen in cognac

Heroïsch in elke handeling een vlam van hoop die hij hanteert

Naar het gezicht van de kostuums waar de bandieten uitglijden

Bij hem vernietigt minachting niet, het vrolijkt op

En hoe dan ook, er is een rij buiten de poorten van de vergetelheid

Nog maar een geest die op het voorplein loopt

Begiftigd met zijn eigen kracht, strijder om te overleven

Een slecht gedefinieerd wazig gezicht in de menigte

Een gezicht in de menigte zoals alle een gegeven feit

Anemische unieke transparante blik, we spreken geen mythen

Maar ongevaarlijke mensen die vechten voor een doel

Het soort mens dat met waarden wandelt

Degenen die er alles aan doen om ongeluk te voorkomen

In de ogen van het leven is het een vrouw, een moeder, geen beveiligingsnummer

Wiens blik het gewicht van ervaring draagt?

Gescheiden van haar man, teruggetrokken

Het verhaal van een liefdesaffaire in een nachtclub die langzaam verandert in een tragedie

Drama en misverstanden, wrede ziekte

Modelleer zijn leven op wat de maatschappelijk werker zei

Verre paradijzen, 2000 en zijn parasieten

Zijn vader was een agent die onder de kogels van de separatisten viel

Zomer in Biarritz, het lot varieert

Nu woont ze in Ris, trieste grijze torens in de buitenwijken van Parijs

Anoniem gezicht, eenzame engel

De kinderen worden gek, te moe om te schreeuwen

Op de bodem van de torens kussen ze de nacht, dronken, schreeuwen luid

Zich ervan bewust dat hun moeder een kleine dood leeft

Sarcofaag in T1 in een HLM, smal potje

Beneden in de kamer roken ze hasj, deze klootzakken verstoppen zich en zijn er dol op

De dag komt op, ze gaan naar bed

Hun moeder naar haar werk ging douchen, buiten de storm

Uit de woede en de kauwende hoektanden van het leven

Het is maar een foto, maar vertel me wie moed heeft en wie een lafaard is

Midden op de boulevard, wat weten ze, neergeschoten

Een vrouw draagt ​​meer glorie dan hun verdomde standbeelden bij elkaar

Het is verontrustend, als je erover nadenkt

Soms is het beter om spijt te hebben van wat je mist dan van wat je uitgeeft

Anemische unieke transparante blik, we spreken geen mythen

Maar ongevaarlijke mensen die vechten voor een doel

Het soort mens dat met waarden wandelt

Degenen die er alles aan doen om ongeluk te voorkomen