Post Punk - I Cani

Il mio annuncio diceva: bassista cerca gruppo post punk

Ma a rispondermi non fu un gruppo post punk

Si presentò puntuale alla fermata della metro A

Mi portò un disco dei GoGoGo Airheart

Era timido e cupo, aveva il doppio della mia età

E un lavoro di merda, ma scriveva su **** **

Voleva mettere su un’etichetta, poteva darmi contatti

Dopo neanche sei giorni, le prime lettere e i messaggi

«Vedi Niccolò, la gente non è il mestiere che fa

O i vestiti che porta, le scarpe che mette, la roba che ha

E per questo non mi riconosco in questa società

Per me contano i dischi, i bagni nel mare, l’umanità»

Si definiva anarcoide

Si vestiva come un impiegato

Frequentava soltanto ragazzini, liceali

Ogni tanto provava a parlare di sesso

Capivo dove voleva arrivare e cambiavo argomento

Quando vide casa mia fu così imbarazzato

Da dirmi che la sua famiglia aveva un casale a Orvieto

Che era benestante, più che benestante

Se avesse voluto avrebbe potuto smettere di lavorare in qualsiasi istante

«Vedi Niccolò, la gente non è il mestiere che fa

O i vestiti che porta, le scarpe che mette, la roba che ha

Ad esempio mio padre insegnava all’università

Quando è morto non sai i telegrammi, la quantità

Vedi Niccolò, la gente non è il mestiere che fa

O i vestiti che porta, le scarpe che mette, la roba che ha

Ad esempio mio padre insegnava all’università

Quando è morto non sai i telegrammi, la quantità»

Mijn advertentie zei: bassist zoekt postpunkband

Maar het was geen postpunkband die me antwoordde

Hij verscheen op tijd bij halte Metro A

Hij bracht me een GoGoGo Airheart-plaat

Hij was verlegen en somber, hij was twee keer zo oud als ik

Het is een klotebaan, maar hij schreef op ***

Hij wilde er een etiket op plakken, hij kon mij contacten geven

Minder dan zes dagen later, de eerste brieven en berichten

"Zie je Niccolò, mensen zijn niet hun werk"

Of de kleren die ze draagt, de schoenen die ze draagt, de spullen die ze heeft

En daarom herken ik mezelf niet in deze samenleving

Voor mij tellen records, zwemmen in de zee, de mensheid"

Hij noemde zichzelf anarchoïde

Hij kleedde zich als een klerk

Hij ging alleen uit met kinderen, middelbare scholieren

Af en toe probeerde hij over seks te praten

Ik begreep waar hij heen ging en veranderde van onderwerp

Toen hij mijn huis zag, schaamde hij zich

Om me te vertellen dat zijn familie een boerderij had in Orvieto

Dat hij rijk was, meer dan rijk

Als hij had gewild, had hij elk moment kunnen stoppen met werken

"Zie je Niccolò, mensen zijn niet hun werk"

Of de kleren die ze draagt, de schoenen die ze draagt, de spullen die ze heeft

Mijn vader gaf bijvoorbeeld les aan de universiteit

Als hij dood is, ken je de telegrammen niet, de hoeveelheid

Zie Niccolò, mensen zijn niet hun werk

Of de kleren die ze draagt, de schoenen die ze draagt, de spullen die ze heeft

Mijn vader gaf bijvoorbeeld les aan de universiteit

Als hij dood is, ken je de telegrammen niet, de hoeveelheid "