Tempest's Chant - Howling Sycamore

As the mind begins to chant

The heartbeat sinks into dead silence

Sonic waves line up into one

As the channel opens up

The silver muse takes over

Whispering souls surround my chair

Their cloak tails spiral on the floor

The eye of the storm right under my feet

The eye of the storm right under my feet

The electric humming eats me up

Down below

Being one with oneself

Feels like unleashing an entire army

Layer after layer

I draw matter and emptiness

I forget them out of thin air

I walk to doors shut by the self

I look on the other side to find my way in

I don’t doubt

I just go

Is upside down the only true way to see?

Fingers turn into rays of light

Piercing dark matter

With the curiosity of the lost child in me

These glaring tentacles reach up above

Looking for truth to grab and hold them tight as wines on the walls

When lightning strikes

I’ll make sure to grip on even harder

May my nails scrape off a bit of immense

Enough to light my whole body with it

Only then I’ll accept defeat

And while falling

May the sound of my dissolution

Be as glorious as the hummingbird’s flicker

The glimpse of an eye

Is where wholeness lays

I’ll steal it from the claw of time

I’ll keep it alive in my memory

Like a lapis lazuli on my shrine

To resonate for years

Like a bell in the distance

Where hills get eaten by the widest of oceans

Lessons of the past

Are orbs darting in a corner

May the sight catch them when in need

As the ghost tales should not be forgotten

Als de geest begint te chanten

De hartslag zakt weg in doodse stilte

Sonische golven vormen één lijn

Naarmate het kanaal opengaat

De zilveren muze neemt het over

Fluisterende zielen omringen mijn stoel

Hun mantelstaarten draaien als een spiraal over de vloer

Het oog van de storm recht onder mijn voeten

Het oog van de storm recht onder mijn voeten

Het elektrische gezoem vreet me op

Beneden

Eén zijn met zichzelf

Het voelt alsof je een heel leger ontketent

Laag na laag

Ik teken materie en leegte

Ik vergeet ze uit het niets

Ik loop naar de deuren die ik zelf sluit

Ik kijk aan de andere kant om mijn weg naar binnen te vinden

Ik twijfel niet

Ik ga gewoon

Is ondersteboven de enige echte manier om te zien?

Vingers veranderen in lichtstralen

Donkere materie doordringen

Met de nieuwsgierigheid van het verloren kind in mij

Deze opvallende tentakels reiken tot boven

Op zoek naar de waarheid om ze vast te pakken en vast te houden als wijn aan de muur

Als de bliksem inslaat

Ik zal ervoor zorgen dat ik nog harder grijp

Mogen mijn nagels er een beetje afkrabben

Genoeg om mijn hele lichaam mee te verlichten

Alleen dan accepteer ik een nederlaag

En tijdens het vallen

Moge het geluid van mijn ontbinding

Wees zo glorieus als de flikkering van de kolibrie

Een glimp van een oog

Is waar heelheid ligt

Ik steel het uit de klauw van de tijd

Ik zal het levend houden in mijn geheugen

Als een lapis lazuli op mijn heiligdom

Om jarenlang te resoneren

Als een bel in de verte

Waar heuvels worden opgegeten door de breedste oceanen

Lessen uit het verleden

Schuiven lichtbollen in een hoek?

Moge het zicht hen opvangen wanneer ze dat nodig hebben

Omdat de spookverhalen niet mogen worden vergeten