Safe Upon the Shore - Great Big Sea

A girl upon the shore did ask a favour of the sea;

«Return my blue eyed sailor boy safely back to me

Forgive me if I ask too much, I will not ask for more

But I shall weep until he sleeps safe upon the shore.»

As though the sea did hear her plea, a vision did appear

The drifting tip of some wrecked ship came floating ever near

A figure there did cling to it, approaching more and more

As if to ride on some strange tide, safe upon the shore

So give a sailor not your heart

Lest sorrow you do seek;

Let true love not be torn apart

By favours from the sea

My love, she cried as she espied the figure on the spar

His clean white shirt was drenched and torn, he must have floated far

She thought with bliss how she would kiss the lips she did adore

And oh, how sweet to see his feet safe upon the shore

So give a sailor not your heart

Lest sorrow you do seek;

Let true love not be torn apart

By favours from the sea

As she drew near, she felt the fear that something was astray

His mouth was slack and his blue eyes stared blindly at the day

And in a daze, she turned her gaze from the corpse the driftwood bore

And the cold cold sea pushed ruthlessly, safe upon the shore

So give a sailor not your heart

Lest sorrow you do seek;

Let true love not be torn apart

By favours from the sea

Now fishermen, they cast their nets like miners pan for gold

And sailors push off from the docks and pray the gales will hold

The sea just sits silently, but sometimes, she does more

And someone weeps as her love sleeps safe upon the shore

Een meisje aan de kust vroeg de zee om een ​​gunst;

«Breng mijn zeemansjongen met blauwe ogen veilig terug aan mij

Vergeef me als ik te veel vraag, ik zal niet om meer vragen

Maar ik zal huilen totdat hij veilig op de kust slaapt.»

Alsof de zee haar pleidooi hoorde, verscheen er een visioen

De drijvende punt van een vergaan schip kwam steeds dichterbij drijven

Een figuur daar klampte zich eraan vast en naderde steeds meer

Alsof je op een vreemd tij moet rijden, veilig aan de kust

Dus geef een zeeman niet je hart

Opdat je niet naar verdriet zoekt;

Laat ware liefde niet verscheurd worden

Door gunsten van de zee

Mijn liefste, huilde ze toen ze de figuur op de spar zag

Zijn schone witte overhemd was doorweekt en gescheurd, hij moet ver hebben gezweefd

Ze dacht met gelukzaligheid hoe ze de lippen zou kussen waar ze dol op was

En oh, wat lief om zijn voeten veilig op de kust te zien

Dus geef een zeeman niet je hart

Opdat je niet naar verdriet zoekt;

Laat ware liefde niet verscheurd worden

Door gunsten van de zee

Toen ze dichterbij kwam, voelde ze de angst dat er iets verdwaald was

Zijn mond was slap en zijn blauwe ogen staarden blind naar de dag

En in een roes wendde ze haar blik af van het lijk dat het drijfhout droeg

En de koude koude zee duwde meedogenloos, veilig op de kust

Dus geef een zeeman niet je hart

Opdat je niet naar verdriet zoekt;

Laat ware liefde niet verscheurd worden

Door gunsten van de zee

Nu vissers, ze wierpen hun netten uit als mijnwerkers die pan voor goud

En matrozen vertrekken uit de dokken en bidden dat de stormen aanhouden

De zee zit gewoon stil, maar soms doet ze meer

En iemand huilt terwijl haar liefde veilig op de kust slaapt