The Frog & The Princess - Grace Jones

The first night watching her in Le Mouche, I had already decided to work with

her.

That night, she was singing her hit song «I Need a Man"to a room full of

shrieking gay bobbysockses.

The ambiguity of her act was that she herself looked like a man — a man,

singing «I Need a Man"to a bunch of men.

I could see how the average guy could get a little scared by her physical

advance.

It was so powerful.

I thought she was… I thought she was great.

I photographed her in different positions.

I cut her legs apart, lengthened them, turned her body to face the audience.

Soon, I found myself living to the very fast rhythm of Grace Jones.

We would go out dancing, all night, every night.

I was completely neglecting my work.

An intense, hysterical romance developed between Grace and I.

But I ran out of money and realized I had to stop all this bullshit and go back

to work.

I had this idea of using Grace as the ideal veichle for my work.

She had inspired me.

On tour, we used to improvise.

Thinking of an idea at breakfast and working it

out directly on stage.

I decided, deliberately, to mythologize Grace Jones.

Black, shiny, muscular people.

ahh, aerodynamic in design.

'Twas to emphasise this belief that I painted Grace Jones blue/black.

I am no longer sure what I fell in love with;

Grace or my idea of what Grace

should be.

But in the two years following the birth of our son, there were nothing else in

my life.

Grace let me take her over completely.

(SLAVE!)

But then I discovered that what I was making was speeding too far beyond what

was there.

By the time our 'One Man Show' reached the US, I knew I’d lost her.

Oh, the action.

De eerste avond dat ik haar in Le Mouche zag, had ik al besloten om mee te werken

haar.

Die avond zong ze haar hit "I Need a Man" in een kamer vol met

krijsende homosokken.

De dubbelzinnigheid van haar daad was dat ze er zelf uitzag als een man - een man,

"I Need a Man" zingen voor een stel mannen.

Ik kon zien hoe de gemiddelde man een beetje bang kon worden van haar fysieke

vooruitgaan.

Het was zo krachtig.

Ik dacht dat ze... ik dacht dat ze geweldig was.

Ik fotografeerde haar in verschillende posities.

Ik sneed haar benen uit elkaar, verlengde ze, draaide haar lichaam om naar het publiek te kijken.

Al snel merkte ik dat ik leefde op het zeer snelle ritme van Grace Jones.

We zouden gaan dansen, de hele nacht, elke avond.

Ik verwaarloosde mijn werk volledig.

Er ontwikkelde zich een intense, hysterische romance tussen Grace en mij.

Maar ik had geen geld meer en realiseerde me dat ik moest stoppen met al deze onzin en terug moest gaan

werken.

Ik had het idee om Grace te gebruiken als het ideale voertuig voor mijn werk.

Ze had me geïnspireerd.

Op tournee improviseerden we.

Een idee bedenken bij het ontbijt en het uitwerken

direct op het podium.

Ik heb bewust besloten om Grace Jones te mythologiseren.

Zwarte, glanzende, gespierde mensen.

ahh, aerodynamisch van ontwerp.

'Om deze overtuiging te benadrukken heb ik Grace Jones blauw/zwart geschilderd.

Ik weet niet meer zeker waar ik verliefd op werd;

Grace of mijn idee van wat Grace

zou moeten zijn.

Maar in de twee jaar na de geboorte van onze zoon was er niets anders in

mijn leven.

Grace liet me haar volledig overnemen.

(SLAAF!)

Maar toen ontdekte ik dat wat ik aan het maken was, te veel sneller ging dan wat

was daar.

Tegen de tijd dat onze 'One Man Show' de VS bereikte, wist ik dat ik haar kwijt was.

O, de actie.