По улице моей который год - Город 312

По улице моей который год

звучат шаги — мои друзья уходят.

Друзей моих медлительный уход

той темноте за окнами угоден.

Запущены моих друзей дела,

нет в их домах ни музыки, ни пенья,

и лишь, как прежде, девочки Дега

голубенькие оправляют перья.

Ну что ж, ну что ж, да не разбудит страх

вас, беззащитных, среди этой ночи.

К предательству таинственная страсть,

друзья мои, туманит ваши очи.

О одиночество, как твой характер крут!

Посверкивая циркулем железным,

как холодно ты замыкаешь круг,

не внемля увереньям бесполезным.

Так призови меня и награди!

Твой баловень, обласканный тобою,

утешусь, прислонясь к твоей груди,

умоюсь твоей стужей голубою.

Дай стать на цыпочки в твоем лесу,

на том конце замедленного жеста

найти листву, и поднести к лицу,

и ощутить сиротство, как блаженство.

Даруй мне тишь твоих библиотек,

твоих концертов строгие мотивы,

и — мудрая — я позабуду тех,

кто умерли или доселе живы.

И я познаю мудрость и печаль,

свой тайный смысл доверят мне предметы.

Природа, прислонясь к моим плечам,

объявит свои детские секреты.

И вот тогда — из слез, из темноты,

из бедного невежества былого

друзей моих прекрасные черты

появятся и растворятся снова.

Langs mijn straat welk jaar

voetstappen klinken - mijn vrienden gaan weg.

Mijn vrienden langzaam vertrek

aangenaam voor die duisternis buiten de ramen.

Het uitvoeren van mijn vrienden daden,

er is geen muziek of zang in hun huizen,

en alleen, zoals eerder, Degas-meisjes

duiven strekken hun veren.

Nou, nou, nou, laat angst niet wakker worden

jij, weerloos, midden in de nacht.

Een mysterieuze passie voor verraad,

mijn vrienden, vertroebel je ogen.

Oh eenzaamheid, hoe cool is je karakter!

Knipperend met een ijzeren kompas,

hoe koud sluit je de cirkel,

niet luisteren naar nutteloze verzekeringen.

Dus bel me en beloon me!

Je schat, door jou gestreeld,

Ik zal mezelf troosten door tegen je borst te leunen,

Ik zal wassen met je blauwe kou.

Laat me op mijn tenen staan ​​in jouw bos

aan de andere kant van het langzame gebaar

zoek gebladerte en breng het naar je gezicht,

en voel het weesschap als een gelukzaligheid.

Schenk mij de stilte van uw bibliotheken,

uw concerten zijn strikte motieven,

en - wijs - die zal ik vergeten

die zijn overleden of nog in leven zijn.

En ik zal wijsheid en verdriet kennen,

objecten zullen mij hun geheime betekenis toevertrouwen.

De natuur, leunend op mijn schouders,

zijn kindergeheimen bekendmaken.

En dan - uit tranen, uit de duisternis,

uit de arme onwetendheid van het verleden

mijn vrienden mooie eigenschappen

verschijnen en weer oplossen.