Ores Mikres - Giorgos Mazonakis

Από παιδί είμαι ένα σώμα που' χει ρίζα στον αέρα

Σώμα φυγής, μα εγώ παρέμεινα κι εσύ πήγες πιο πέρα

Μάταια σ΄αναζητώ

Ότι και να θέλησα, άγρια μέλισσα

Και μου΄χει μείνει το κεντρί στο χέρι βέρα

Ώρες μικρές στα σκοτεινά του πόνου πιάνω τη συχνότητα

Σε θέλω τραγικά

Στην ταραγμένη μου ψυχή θα είσαι πάντα εκκρεμότητα

Σαν πόρτα ανοιχτή

Που λείπεις μου' πέσε βαρύ, με αναμνήσεις σιγοκαιγομαι

Και λιώνω σαν κερί

Και αφού θεός που συγχωρεί εγώ δε λέγομαι

Να καίγεσαι όπως καίγομαι

Το ξέρω πως το μπλε στα μάτια μου δεν είναι ακρογιάλι

Λάμπω σαν φως μα το σκοτάδι στο σημάδι έχω βάλει

Αν με δεις να θυμηθείς ότι με κατοίκησες και ότι με νίκησες

Δίχτυ πως μ' έπιασε ο καημός απόψε πάλι

Als kind ben ik een lichaam dat zijn wortels in de lucht heeft

Ontsnap aan het lichaam, maar ik bleef en jij ging verder

Ik zoek je tevergeefs

Wat ik ook wilde, wilde bij

En de angel zit in mijn hand

Uren kort in het donker van de pijn, ik vang de frequentie

Ik wil je tragisch

In mijn verontruste ziel zul je altijd in afwachting zijn

Als een open deur

Als ik je mis, val zwaar, brand ik van herinneringen

En ik smelt als een kaars

En aangezien ik niet zeg God die vergeeft

Om te branden zoals ik brand

Ik weet dat blauw in mijn ogen geen strand is

Ik schijn als licht, maar ik heb duisternis op het teken gezet

Als je me ziet, onthoud dan dat je in me woonde en dat je me versloeg

Een net van ellende ving me vanavond weer