Una nuova coscienza - Giorgio Gaber

Io come uomo, io vedo il mondo

come un deserto di antiche rovine.

Io vedo un uomo che tocca il fondo

ma forse al peggio non c'è mai una fine.

Nel frattempo la vita non si arrende

e la gente si dà un gran da fare

tanti impegni tante storie

con l’inutile idea di colmare

la mancanza di una nuova coscienza,

di una vera coscienza.

E' come se dovessimo riempire, un vuoto profondo.

E allora ci mettiamo dentro

rimasugli di cattolicesimo, pezzetti di sociale, brandelli di antichi ideali,

un po' di antirazzismo, e qualche alberello qua e là.

La decadenza che viviamo

è un malessere

che ci prende pian piano.

E' una specie di assenza

che prevede una sosta obbligata,

è la storia che medita ma si è come assopita.

Siamo vivi malgrado la nostra apparenza

come uomini al minimo storico di coscienza.

Come uomini al minimo storico di coscienza.

E' come se la vecchia morale non ci bastasse più.

In compenso se ne sta

diffondendo una nuova, che consiste nel prendere in considerazione più che

altro i doveri degli altri… verso di noi.

Sembrerà strano, ma sta diventando

fortemente morale tutto ciò che ci conviene.

Praticamente un affare.

La decadenza che subiamo

è uno scivolo

che va giù piano piano.

E' una nuova esperienza

che ti toglie qualsiasi entusiasmo

e alla lunga modifica il tuo metabolismo.

Siam qui fermi

malgrado la grave emergenza,

come uomini al minimo storico di coscienza.

Come uomini al minimo storico di coscienza.

E pensare che basterebbe pochissimo.

Basterebbe spostare a stacco la nostra

angolazione visiva, guardare le cose come fosse la prima volta.

Lasciare fuori

campo tutto il conformismo di cui è permeata la nostra esistenza.

Dubitare delle risposte già pronte.

Dubitare dei nostri pensieri fermi, sicuri,

inamovibili.

Dubitare delle nostre convinzioni presuntuose e saccenti.

Basterebbe smettere una volta per tutte di sentirsi sempre delle brave persone.

Smettere di sentirsi vittime delle madri, dei padri, dei figli, mariti, mogli.

.

quando forse siamo vittime soltanto della mancanza di potere su noi stessi.

Basterebbe smascherare, smascherare tutto.

Smascherare l’amore, il riso,

il pianto, il cuore, il cervello.

Smascherare la nostra falsa coscienza

individuale.

Subito.

Qui e ora.

Sì basterebbe pochissimo.

Non è poi così difficile.

Basterebbe smettere di piagnucolare, criticare, affermare, fare il tifo, e leggere i giornali.

Essere certi solo di ciò che noi viviamo direttamente.

Rendersi conto che

anche l’uomo più mediocre diventa geniale se guarda il mondo con i suoi occhi.

Basterebbe smascherare qualsiasi falsa partecipazione.

Smettere di credere che

l’unico obiettivo non può essere il miglioramento delle nostre condizioni

economiche, perché la vera posta in gioco è la nostra vita.

Basterebbe smettere

di sentirsi vittime del denaro, del destino, del lavoro, e persino della

politica, perché anche i cattivi governi sono la conseguenza della stupidità

degli uomini.

Basterebbe rifiutare, rifiutare l’idea di calpestare gli altri,

ma anche la finta uguaglianza.

Smascherare le nostre presunte sicurezze.

Smascherare la nostra falsa coscienza sociale.

Subito.

Qui e ora.

Basterebbe pochissimo.

Basterebbe capire che un uomo non può essere veramente

vitale se non si sente parte di qualche cosa.

Basterebbe smettere di credere di poter salvare il mondo con l’illusione della cosiddetta solidarietà.

Rendersi conto che la crescita del mercato può anche essere indispensabile

alla nostra sopravvivenza, ma che la sua inarrestabile espansione ci rende

sempre più egoisti, e più volgari.

Basterebbe abbandonare l’idea di qualsiasi facile soluzione, ma abbandonare

anche il nostro appassionato pessimismo e trovare finalmente l’audacia di frequentare il futuro con gioia.

Perché la spinta utopistica non è mai accorata o piangente.

La spinta

utopistica non ha memoria e non si cura di dolorose attese.

La spinta

utopistica è… Subito.

Qui e ora.

Io come uomo, io vedo il mondo

come un deserto di antiche rovine.

Io vedo un uomo che tocca il fondo,

ma forse al peggio non c'è mai una fine.

Perché non c'è nessuno che dia un senso

alle cose più semplici e vere,

alla vita di ogni giorno,

all’urgenza di un uomo migliore.

Io vedo un uomo solo e smarrito,

come accecato da false paure,

Ma la vita non muore nelle guerre,

nelle acque inquinate del mare

E i timori, anche giusti,

son pretesti per non affrontare.

La mancanza di una vera coscienza

che è la sola ragione

della fine di qualsiasi civiltà.

Ik als een man, ik zie de wereld

als een woestijn van oude ruïnes.

Ik zie een man die de bodem raakt

maar misschien komt er nooit een einde aan het ergste.

Ondertussen geeft het leven niet op

en mensen hebben het erg druk

zoveel verplichtingen zoveel verhalen

met het nutteloze idee van vulling

het ontbreken van een nieuw bewustzijn,

van een oprecht geweten.

Het is alsof we een diepe leegte moeten vullen.

En dan gaan we naar binnen

overblijfselen van het katholicisme, stukjes sociaal, stukjes oude idealen,

een beetje antiracisme, en een paar jonge boompjes hier en daar.

De decadentie waarin we leven

het is een malaise

dat brengt ons langzaam.

Het is een soort afwezigheid

inclusief een verplichte stop,

het is het verhaal dat mediteert, maar het slaapt.

We leven ondanks ons uiterlijk

als mannen op het laagste gewetensniveau.

Als mannen op het laagste gewetensniveau.

Het is alsof de oude moraal niet meer genoeg voor ons is.

Aan de andere kant blijft hij

het verspreiden van een nieuwe, die erin bestaat rekening te houden met meer dan

andere plichten van anderen ... jegens ons.

Het zal vreemd klinken, maar het wordt

sterk moreel alles wat bij ons past.

In principe een koopje.

De achteruitgang die we lijden

het is een glijbaan

dat gaat langzaam naar beneden.

Het is een nieuwe ervaring

dat neemt alle enthousiasme weg

en op de lange termijn verandert het je metabolisme.

We staan ​​hier

ondanks de ernstige noodsituatie,

als mannen op het laagste gewetensniveau.

Als mannen op het laagste gewetensniveau.

En dan te bedenken dat heel weinig genoeg zou zijn.

Het zou genoeg zijn om de onze te verhuizen naar detachement

gezichtshoek, dingen bekijken alsof het de eerste keer is.

Weglaten

Ik veld al het conformisme dat ons bestaan ​​doordringt.

Kant-en-klare antwoorden in twijfel trekken.

Twijfel aan onze standvastige, zekere gedachten,

onroerend.

Twijfelen aan onze aanmatigende en betweterige overtuigingen.

Het zou voldoende zijn om voor eens en altijd te stoppen om je altijd een goed mens te voelen.

Stop met het voelen van slachtoffers van moeders, vaders, kinderen, echtgenoten, echtgenotes.

.

terwijl we misschien alleen het slachtoffer zijn van het gebrek aan macht over onszelf.

Het zou genoeg zijn om te ontmaskeren, alles te ontmaskeren.

Ontmaskering van liefde, gelach,

de schreeuw, het hart, de hersenen.

Ons valse geweten ontmaskeren

individu.

Onmiddellijk.

Hier en nu.

Ja, het zou maar weinig kosten.

Dat is niet zo moeilijk.

Het zou voldoende zijn om te stoppen met zeuren, bekritiseren, bevestigen, juichen en de kranten lezen.

Om alleen zeker te zijn van wat we rechtstreeks leven.

Realiseer dat

zelfs de meest middelmatige man wordt briljant als hij met zijn ogen naar de wereld kijkt.

Het zou voldoende zijn om elke valse deelname te ontmaskeren.

Stop met dat te geloven

het enige doel kan niet de verbetering van onze omstandigheden zijn

economisch, want de echte inzet is ons leven.

Het zou genoeg zijn om te stoppen

om je slachtoffer te voelen van geld, het lot, werk en zelfs van

politiek, want slechte regeringen zijn ook het gevolg van domheid

sommige mannen.

Het zou voldoende zijn om te weigeren, om het idee te weigeren om anderen te vertrappen,

maar ook de valse gelijkheid.

Onze vermeende zekerheden ontmaskeren.

Ons valse sociale geweten ontmaskeren.

Onmiddellijk.

Hier en nu.

Het zou heel weinig kosten.

Het zou voldoende zijn om te begrijpen dat een man niet echt kan zijn

essentieel als je je ergens niet bij voelt.

Het zou voldoende zijn om te stoppen met geloven dat we de wereld kunnen redden met de illusie van zogenaamde solidariteit.

Beseffen dat marktgroei ook onmisbaar kan zijn

voor ons voortbestaan, maar dat zijn onstuitbare expansie ons maakt

steeds egoïstischer en vulgairer.

Het zou voldoende zijn om het idee van een gemakkelijke oplossing op te geven, maar laat het los

ook ons ​​hartstochtelijk pessimisme en eindelijk het lef vinden om de toekomst met vreugde tegemoet te gaan.

Omdat de utopische stuwkracht nooit diepbedroefd of huilend is.

De duw

utopist heeft geen geheugen en geeft niet om pijnlijke verwachtingen.

De duw

utopisch is... Onmiddellijk.

Hier en nu.

Ik als een man, ik zie de wereld

als een woestijn van oude ruïnes.

Ik zie een man die de bodem raakt,

maar misschien komt er nooit een einde aan het ergste.

Omdat er niemand is die zin heeft

tot de eenvoudigste en meest ware dingen,

naar het dagelijks leven,

tot de urgentie van een beter mens.

Ik zie een verloren en eenzame man,

alsof verblind door valse angsten,

Maar het leven sterft niet in oorlogen,

in de vervuilde wateren van de zee

En angsten, zelfs maar die,

zijn excuses om niet onder ogen te zien.

Het ontbreken van een oprecht geweten

dat is de enige reden

van het einde van elke beschaving.