Quando lo vedi anche - Giorgio Gaber

Quando lo vedi sulle facce degli altri

Quando li osservi in quel loro appiattimento

In un salotto o in un bar con un campari soda

Così assuefatti alla violenza dolce della moda

Quando lo vedi sugli altri e ti senti diverso

E credi di non essere sommerso

Non è ancora il momento di soffrire

Puoi ridere di loro, ti serve per capire

Sono persone piatte, molli, stanche…

Ma quando lo vedi anche

Sulla tua maglietta

Sulle scarpe da tennis

Sui blue-jeans da quattordici once

Su come parli, cosa canti, come ti vesti

Sui tuoi bisogni, sulle tue scelte, sui tuoi gusti

Allora ti senti anche tu arrendevole e fiacco

Allora ti piaci un po' meno e non sai perché

E non riesci a trovare nemmeno abbastanza distacco

Per ridere di te… per ridere di te

Quando lo vedi sulle facce degli altri

Quando li osservi in quel loro appiattimento

Gli stessi atteggiamenti, la stessa ironia

E le loro battute un po' da trattoria

E le mani curate, le camicie pulite, bianche…

Ma quando lo vedi anche

Sulla tua maglietta

Sulle scarpe da tennis

Sui blue-jeans da quattordici once

Su quel giaccone americano che ho comprato

Con pochi soldi al mercatino dell’usato

Allora arriva al disgusto la tua stravaganza

Allora diventa una moda ogni gesto che fai

Non si riesce nemmeno ad avere abbastanza coscienza

Per piangere di noi… per piangere di noi

Di noi così ribelli, così devoti

Di noi così folli, così massificati

Di noi così avanti, così impotenti

Coi capelli un po' lunghi

E le nostre barbe da impegnati

Di questa nostra assurda mancanza di rigore

Di una mollezza sorda che non ci fa reagire

Di noi che non sappiamo cosa sia

La nostra malattia

E forse non abbiamo ancora fatto un gemito

Ma la paura comincia a salire dagli intestini

Come il vomito

Noi così vitali, così distrutti

Noi così creativi, così assuefatti

Ci aggrappiamo ad un gesto che sembra di rottura

Con l’illusione e il pretesto di scegliere ancora

Noi così originali e spappolati

Creiamo saltando liberi come pidocchi

Coi nostri gusti schifosi accumulati

Fra la testa e gli occhi

Ormai sei soggetto a una forza

Che ti è sconosciuta

Ormai sei libero e schiavo

Ormai sei coinvolto

E di colpo ti viene il sospetto

Che in tutta la vita

Non hai mai scelto

Non hai mai scelto

Non hai mai scelto

Quando lo vedi anche

Sulla tua maglietta

Sulle scarpe da tennis

Sui blue-jeans da quattordici once…

Als je het op de gezichten van anderen ziet

Wanneer je ze observeert in hun afvlakking

In een woonkamer of bar met een frisdrank campari

Zo verslaafd aan het zoete geweld van mode

Wanneer je het bij anderen ziet en je voelt je anders

En je gelooft dat je niet onder water bent?

Het is nog niet de tijd om te lijden

Je kunt erom lachen, je moet het begrijpen

Het zijn platte, zachte, vermoeide mensen...

Maar als je het ook ziet

Op je shirt

Op tennisschoenen

Ongeveer 14-ounce blauwe spijkerbroek

Over hoe je praat, wat je zingt, hoe je je kleedt

Over uw behoeften, uw keuzes, uw smaak

Dan voel jij je ook meegaand en zwak

Dan vind je jezelf wat minder leuk en weet je niet waarom

En je kunt niet eens genoeg afstandelijkheid vinden

Om je uit te lachen ... om om je te lachen

Als je het op de gezichten van anderen ziet

Wanneer je ze observeert in hun afvlakking

Dezelfde houdingen, dezelfde ironie

En hun grappen een beetje als een trattoria

En de verzorgde handen, de schone, witte overhemden...

Maar als je het ook ziet

Op je shirt

Op tennisschoenen

Ongeveer 14-ounce blauwe spijkerbroek

Op dat Amerikaanse jasje dat ik kocht

Met weinig geld op de rommelmarkt

Dan wordt je extravagantie tot walging

Dan wordt elk gebaar dat je maakt een mode

Je kunt niet eens genoeg geweten krijgen

Om voor ons te huilen ... om voor ons te huilen

Van ons zo opstandig, zo toegewijd

Van ons zo gek, zo massaal

Van ons zo ver vooruit, zo hulpeloos

Met iets lang haar

En onze drukke baarden

Van ons absurde gebrek aan striktheid

Van een doffe zachtheid die ons niet doet reageren

Van ons die niet weten wat het is

onze ziekte

En misschien hebben we nog niet gekreund

Maar angst begint uit de darmen op te stijgen

Zoals braken

We zijn zo vitaal, zo vernietigd

We zijn zo creatief, zo verslaafd

We klampen ons vast aan een gebaar dat lijkt te breken

Met de illusie en het voorwendsel om opnieuw te kiezen

We zijn zo origineel en verpulverd

We creëren door vrij te springen als luizen

Met onze opgehoopte slechte smaak

Tussen het hoofd en de ogen

Je bent nu onderworpen aan een kracht

Wat voor jou onbekend is

Je bent nu vrij en een slaaf

Inmiddels ben je betrokken

En ineens krijg je argwaan

Dat in het hele leven

Je hebt nooit gekozen

Je hebt nooit gekozen

Je hebt nooit gekozen

Als jij het ook ziet

Op je shirt

Op tennisschoenen

Ongeveer 14-ounce blauwe spijkerbroek ...