Luciano - Giorgio Gaber

La notte faccio sempre tardi, non certo per divertimento

La notte è il mio elemento

Gli amici, la conversazione, quaranta sigarette, un po' di vino

Comincio a stare meglio e mi si alza il tono

Ma di mattina, ci tengo a precisare, all’una di mattina

C'è sempre un cretino che suona

Perché il cretino è un amico che sa che stai dormendo

E allora insiste, l’amico è tremendo

«Ah, sei tu, Luciano…»

(è l’ultima persona che vorrei vedere)

«Ah, sei tu Luciano, mi fa piacere»

Lui mi si butta addosso, un tenero abbraccio

Ha gli occhi gonfi, è pallido come uno straccio

Mi stringo nella giacca del pigiama, un po' cortina

Barcollo, poi raggiungo la cucina

Così in mutande non sono a mio agio

Ma lui non può capire

Sono il suo salvatore, ormai mi ha scelto

Sono un gruppo d’ascolto

«Luciano, sono troppo nudo, fammi mettere almeno i pantaloni»

Ma lui non mi dà tregua, non sente ragioni

E lo capisco, certo non è il caso di occuparsi di pudore

Quando un amico è disperato, distrutto dall’amore

«Un attimo soltanto», provo a dire

«dovrei andare…»

Sono anche debole di reni

Meglio non dirlo di fronte ai suoi problemi

Infatti lui mi butta addosso una tale dose di dolore

Che non mi lascia il tempo, mi tocca rimandare

«Povero Luciano…»

(dovrei dirgli qualche cosa di geniale)

«Povero Luciano, come stai male»

Lui soffre da morire, non esagera affatto

È proprio vero, gli è successo di tutto

Se non fosse per come mi scappa lo potrei capire

Del resto anch’io ho sofferto per amore, adesso avrei da fare

Ma lui mi piange sulla spalla, mi vuol bene, mi si butta addosso

Non vuole mica, non c'è cristo che mi mandi al cesso

Sono anche debole di reni, non ne posso più, maledizione

La sento scivolare un po', la fermo subito con il trucco della contrazione

Poi con indifferenza mi asciugo un po' la coscia

Cosa vuoi che sia in confronto alla sua angoscia

Riprende a lamentarsi, è una cascata

Aiuto, un’altra goccia sulla coscia, stavolta non l’ho fermata

Io cerco di scappare, se posso lo mollo

Ma è troppo disperato, mi si butta al collo

Poveretto, gli muore anche la mamma e lui si spara, è tutto un morire

È nello squagliamento più totale, è nel terrore

E io sono debole di reni, l’ho già detto, inutile resistere, tanto è lo stesso

Inutile resistere, lo so, lo so, oramai mi piscio addosso

«Aiuto, Luciano, mi sto pisciando addosso!»

Non è possibile, non voglio, non posso

La sento scivolare, mi sto pisciando addosso

Sento già il suo calore

«Aiuto, Luciano, non la posso più fermare!»

Mi si è sciolto il cuore

Sono tutto una fontana, sono tutto un sudore

: Aiuto, mollo tutto, sì, adesso piscio, piscio per due ore

: «Luciano?

Luciano, dove vai?

Dài, non andare via.

Ma come ti faccio schifo?

Stavo dormendo.

Dài, non fare così, Luciano, vogliamoci bene.

È colpa tua.

Te e quella scema che t’ha lasciato.

Vogliamoci bene, Luciano… dài…»

Ik blijf altijd 's avonds laat, zeker niet voor de lol

Nacht is mijn element

Vrienden, gesprek, veertig sigaretten, wat wijn

Ik begin me beter te voelen en mijn toon stijgt

Maar 's ochtends wil ik het verduidelijken, om één uur' s nachts

Er is altijd een dwaas die speelt

Omdat de eikel een vriend is die weet dat je slaapt

En dan houdt hij vol, de vriend is verschrikkelijk

"Ah, jij bent het, Luciano..."

(hij is de laatste persoon die ik zou willen zien)

"Ah, jij bent het Luciano, ik ben blij"

Hij werpt zich op mij, een tedere knuffel

Zijn ogen zijn gezwollen, hij is bleek als een doek

Ik knuffel in mijn pyjamajasje, een beetje een gordijn

Ik wankel, dan ga ik naar de keuken

Dus ik voel me niet op mijn gemak in mijn ondergoed

Maar hij kan het niet begrijpen

Ik ben zijn redder, inmiddels heeft hij mij gekozen

Ze zijn een luistergroep

"Luciano, ik ben te naakt, laat me in ieder geval de broek aandoen"

Maar hij geeft me geen uitstel, hij hoort geen redenen

En ik begrijp het, het is zeker niet nodig om met bescheidenheid om te gaan

Wanneer een vriend wanhopig is, vernietigd door liefde

"Een momentje," probeer ik te zeggen

"Ik moet gaan…"

Ik ben ook zwak van nieren

Zeg het beter niet in het licht van zijn problemen

Sterker nog, hij gooit me zo'n dosis pijn toe

Dat laat me geen tijd, ik moet uitstellen

"Arme Luciano ..."

(Ik zou hem iets briljants moeten vertellen)

"Arme Luciano, wat ben je slecht"

Hij lijdt tot de dood, hij overdrijft helemaal niet

Dat klopt, alles is hem overkomen

Als het me niet ontgaat, zou ik het kunnen begrijpen

Ik heb tenslotte ook geleden voor de liefde, nu zou ik het moeten doen

Maar hij huilt op mijn schouder, hij houdt van me, hij werpt zich op me

Hij wil niet, er is geen Christus om me naar het toilet te sturen

Ik ben ook zwak in de nieren, ik kan het niet meer aan, verdomme

Ik voel het een beetje wegglijden, ik stop het meteen met de weeëntruc

Dan veeg ik nonchalant mijn dij een beetje af

Wat wil je dat het wordt vergeleken met zijn nood?

Hij begint weer te klagen, het is een waterval

Help, weer een druppel op de dij, deze keer hield ik het niet tegen

Ik probeer te ontsnappen, als ik kan opgeven

Maar hij is te wanhopig, hij gooit zichzelf om mijn nek

Arme kerel, zijn moeder sterft ook en hij schiet zichzelf neer, het is allemaal een dood

Hij is aan het smelten, hij is in doodsangst

En ik ben zwak in de nieren, ik heb al gezegd, het heeft geen zin om weerstand te bieden, het is zo veel hetzelfde

Geen behoefte om weerstand te bieden, ik weet het, ik weet het, nu pis ik op mezelf

"Help, Luciano, ik ben aan het pissen!"

Het is niet mogelijk, ik wil niet, ik kan niet

Ik voel het wegglijden, ik pis mezelf

Ik voel de warmte al

"Help, Luciano, ik kan je niet meer tegenhouden!"

Mijn hart smolt

Ik ben helemaal een fontein, ik ben helemaal een zweet

:Help, ik laat alles vallen, ja, nu pis ik, ik pis twee uur lang

: «Luciano?

Luciano, waar ga je heen?

Kom op, ga niet weg.

Maar hoe maak ik je ziek?

Ik was aan het slapen.

Kom op, doe dat niet, Luciano, laten we van elkaar houden.

Het is jouw schuld.

Jij en die dwaas die je verliet.

Laten we van elkaar houden, Luciano ... kom op ... "