Lona - Giorgio Gaber

E poi mi ricordo

Eravamo io, Giulia e Lorenza

E si correva in una strada sabbiosa

E tu ci venivi dietro con indifferenza

Per non farci capire che eri gelosa

Era il giorno in cui mi accorsi del nostro sfacelo

E decisi di starmene un po' solo

Poi ho vissuto con Giulio

Eravamo della stessa razza

E leggevamo le stesse poesie

Mi piaceva la sua delicata e inquietante dolcezza

E si fondevano bene le nostre malattie

Si cenava alla sera alle nove e piano piano

Con la stessa dolcezza noi ci odiavamo

Piano piano era già diventato

Un rapporto pazzesco

E allora capii

Che era meglio un pastore tedesco

Oh, oh Lona!

È buona la Lona, è un cane perfetto

Mi piace la sua distaccata, elegante fierezza

È un cane di razza, un esemplare stupendo

Se la chiamo risponde al comando

E si muove di scatto

Ho trovato con lei

Finalmente un rapporto perfetto

Oh, oh Lona!

Le apro la bocca per farle un dispetto

Lei reagisce, fa finta di mordermi, ma per giocare

Si fa accarezzare e senza chiedermi niente

Mi sta sempre vicino la Lona

Vuole solo il mio affetto

Io la chiamo al mattino

Lei mi mette le zampe sul letto

Buona Lona, devo uscire un momento

Buona buona, cosa ci hai da guardare

Torno presto, lo sai, non ti posso portare

Ecco, vedi, sono già tornato

Hai visto Lona, non sono partito

Non fare quella faccia, non guardarmi così

Sono qui

Basta Lona!

che cosa ti piglia?

Non lo vedi che mi ami troppo, che mi ami male?

Non è mica normale

Anche se uno non vuole va sempre a finire così

Che ci si assomiglia

Tu sei tutto per me

Sei una madre una moglie una figlia

Ma non vedi come mi hai ridotto

Sono sfinito, mi hai distrutto

Non posso mangiare nel piatto dove mangi tu

Non posso leccarmi i baffi

Rincorrere gatti e farfalle

Adesso ne ho piene le palle, non ne posso più

Lona non mi puoi rimproverare

Sto strisciando, ho imparato ad abbaiare

Non parlo, non rido, non piango

Mi gratto, mi annuso, mi rotolo nel fango

Cammino a quattro zampe, non vedo più il cielo

Comincio a ringhiare, mi è cresciuto anche il pelo

E mangio come un cane e dormo come un cane

E frugo per terra con il muso

E ti odio come un cane

Ti sbrano come un cane

Ti ammazzo come un cane rabbioso

Non ne posso più, non ho più rimorsi

Non ho più pietà

Non m 'importa un cazzo

Ti ammazzo, ti ammazzo, ti ammazzo!

Lona che pensi?

Lo sento che pensi a qualcosa.

Non sono violento.

Non ci ho niente da dimostrare io.

Te lo sei inventata tu che ero il padrone…

io non sono violento.

La dovevi smettere di chiedere… è tutto lì.

Ecco cosa dovevi fare…

Chiedere, sempre chiedere… E poi tu chiedi male… cioè, è quel chiedere e

non chiedere, avere paura… ferita, ecco, sempre ferita, con quegli occhi lì…

Guardala!

Non c'è niente di peggio di chi ci resta male.

Di tutti i modi di chiedere è il

più tremendo.

Meglio che uno dica: «voglio, voglio, voglio «, come (abbaia)

mica (guaisce)

Fai la vittima, eh?

E quando fai la vittima credi di essere remissiva,

e invece sei violenta.

Ecco, si, sei tu che sei violenta.

Eh, si.

Perché, la violenza si fa solo col fucile?

E la violenza non aggressiva?

E la violenza docile?

La violenza di chi non può essere abbandonato,

di chi non ce la fa a star sola e fa quella faccia lì, quegli occhi lì che

conosco a memoria, che fa finta di dire «tu puoi anche andartene via… «Non è vero, non è vero che esistono due possibilità.

Io ce ne ho una sola…

E questa è violenza.

Non posso andar via perché mi ricatti, mi ricatti col tuo

dolore assurdo…

Scusa… Mi ricatti con l’amore, col tuo grande amore

A me non mi fa niente bene essere amato molto.

Almeno così.

Dammi retta,

appena uno ti ama così scappa.

Non è mica gratis.

E pensare che c'è chi si

lamenta perché non è amato.

Ma essere amato allora?

È una cambiale…

prima o poi la paghi.

Una cambiale a scadenza indeterminata, ma che incombe…

Un incubo

Mi piacerebbe essere un camionista coi vetri tappezzati di cani e di donne…

Ma lì, solo lì, per guardarli prima di dormire.

Insomma, si fa per dire…

Non ti offendere, Lona, non l’ho detto per te.

Certo, certo.

Se ci avessi

avuto un camion ti avrei portato con me

E poi mi ricordo

Che senza un preciso ricordo

Rivedevo gli amici come un convalescente

Camminando in posto affollato e un po' assurdo

Con la faccia di uno che ne ha passate tante

E il mio orecchio un po' sordo, un po' assente, registrava

Le parole di un amico che mi raccontava

Tutto quello che era successo

Quando non c’ero

Statistica di coppia:

Sopravvissuti zero

En dan herinner ik me

Ik was het, Giulia en Lorenza

En we renden op een zandweg

En je volgde het met onverschilligheid

Niet om ons te laten weten dat je jaloers was

Het was de dag dat ik me bewust werd van onze ineenstorting

En ik besloot een beetje alleen te blijven

Toen woonde ik bij Giulio

We waren van hetzelfde ras

En we lezen dezelfde gedichten

Ik hield van zijn delicate en verontrustende zoetheid

En onze ziekten gingen goed samen

We aten 's avonds om negen uur en langzaam

Met dezelfde zoetheid haatten we elkaar

Langzaam was het al geworden

Een gekke relatie

En toen begreep ik

Dat een Duitse herder beter was

O, o Lona!

De Lona is goed, het is een perfecte hond

Ik hou van haar vrijstaande, elegante trots

Hij is een rasechte hond, een prachtig exemplaar

Als ik haar bel, reageert ze op het commando

En het schokt

Ik vond met haar

Eindelijk een perfecte relatie

O, o Lona!

Ik open haar mond om haar te pesten

Ze reageert, doet alsof ze me bijt, maar om te spelen

Hij laat zich strelen en zonder mij iets te vragen

De Lona is altijd dicht bij mij

Hij wil gewoon mijn liefde

Ik bel haar in de ochtend

Ze legt haar poten op het bed

Goede Lona, ik moet even naar buiten

Goed goed, waar moet je naar kijken

Ik kom snel terug, weet je, ik kan je niet meenemen

Hier zie je, ik ben al terug

Je zag Lona, ik ben niet weggegaan

Trek dat gezicht niet, kijk me niet zo aan

ik ben hier

Stop Lona!

wat is er met jou aan de hand?

Kun je niet zien dat je te veel van me houdt, dat je heel veel van me houdt?

Het is niet normaal

Ook al wil men niet, het eindigt altijd zo

Dat we op elkaar lijken

Jij bent alles voor mij

Je bent een moeder een vrouw een dochter

Maar je ziet niet hoe je me hebt gereduceerd

Ik ben uitgeput, je hebt me kapot gemaakt

Ik kan niet eten op het bord waar jij eet

Ik kan mijn snor niet likken

Op jacht naar katten en vlinders

Nu zit ik vol ballen, ik kan er niet meer tegen

Lona, je kunt het mij niet kwalijk nemen

Ik kruip, ik heb leren blaffen

Ik spreek niet, ik lach niet, ik huil niet

Ik krab, ik ruik, ik rol in de modder

Ik loop op handen en voeten, ik zie de lucht niet meer

Ik begin te grommen, mijn haar is ook gegroeid

En ik eet als een hond en slaap als een hond

En ik rommel op de grond met mijn snuit

En ik haat je als een hond

Ze lijken op een hond

Ik vermoord je als een dolle hond

Ik kan het niet meer aan, ik heb geen spijt meer

Ik heb geen medelijden meer

Het kan me verdomme niet schelen

Ik vermoord je, ik vermoord je, ik vermoord je!

Wat vind jij van Lona?

Ik voel dat je aan iets denkt.

Ik ben niet gewelddadig.

Ik heb niets om mezelf te bewijzen.

Jij vond het uit, ik was de meester...

Ik ben niet gewelddadig.

Je had moeten stoppen met vragen... het staat er allemaal.

Dit is wat je moest doen...

Vragen, altijd vragen ... En dan vraag je verkeerd ... dat wil zeggen, het is dat vragen en

vraag niet, wees bang ... gewond, hier, altijd gewond, met die ogen daar ...

Kijk er naar!

Er is niets erger dan degenen die teleurgesteld zijn.

Van alle manieren om te vragen is de

verschrikkelijker.

Beter voor iemand om te zeggen: "Ik wil, ik wil, ik wil", zoals (blaft)

mica (jankt)

Speel het slachtoffer, hè?

En als je het slachtoffer speelt, denk je dat je onderdanig bent,

en in plaats daarvan ben je gewelddadig.

Hier, ja, jij bent het die gewelddadig bent.

Wel, ja.

Waarom wordt geweld alleen met een pistool gedaan?

Hoe zit het met niet-agressief geweld?

En volgzaam geweld?

Het geweld van degenen die niet in de steek kunnen worden gelaten,

van degenen die niet alleen kunnen staan ​​en dat gezicht daar kunnen trekken, die ogen daar dat

Ik weet het uit mijn hoofd, die doet alsof hij zegt «je kunt ook weggaan ...« Het is niet waar, het is niet waar dat er twee mogelijkheden zijn.

Ik heb alleen een ...

En dit is geweld.

Ik kan niet weggaan omdat je me chanteert, jij chanteert me met de jouwe

absurde pijn...

Sorry ... Je chanteert me met liefde, met je grote liefde

Het doet me geen goed om erg geliefd te zijn.

Tenminste zo.

Luister naar mij,

zodra iemand van je houdt, rent hij weg.

Het is niet gratis.

En dan te bedenken dat er mensen zijn die dat wel doen

hij klaagt omdat hij niet geliefd is.

Maar geliefd zijn dan?

Het is een wissel...

vroeg of laat betaal je ervoor.

Een rekening met onbepaalde looptijd, maar die opdoemt...

Een nachtmerrie

Ik zou graag vrachtwagenchauffeur willen worden met ramen bedekt met honden en vrouwen ...

Maar daar, alleen daar, om ze te bekijken voor het slapen gaan.

Kortom, om zo te zeggen...

Wees niet beledigd, Lona, ik zei het niet voor jou.

Zeker zeker.

Als ik had

als ik een vrachtwagen had, had ik je meegenomen

En dan herinner ik me

Dat zonder een nauwkeurig geheugen

Ik zag mijn vrienden als een herstellende

Wandelen op een drukke en ietwat absurde plek?

Met het gezicht van iemand die veel heeft meegemaakt

En mijn oor, een beetje doof, een beetje afwezig, was aan het opnemen

De woorden van een vriend die me vertelde

Alles wat er was gebeurd

Toen ik er niet was

Statistieken koppels:

Nul overlevenden