La solitudine - Giorgio Gaber

La solitudine

Non è mica una follia

È indispensabile

Per star bene in compagnia

Uno c’ha tante idee

Ma di modi di stare insieme

Ce n'è solo due

C'è chi vive in piccole comuni o in tribù

La famiglia e il rapporto di coppia

C'è già nei capitoli precedenti

Ormai non se ne può più

La solitudine

Non è mica una follia

È indispensabile

Per star bene in compagnia

Certo, vivendo insieme

Se chiedi aiuto

Quando sei disperato e non sopporti

Puoi appoggiarti

Un po' di buona volontà

E riesco pure a farmi amare

Ma perdo troppi pezzi e poi

Son cazzi miei, non mi ritrovo più

Vacca troia… dove sono… Eccoli lì che se li mangiano i miei pezzi…

cannibali… Troppa fame, credimi… gli dai una mano ti mangiano il braccio.

.

Ve la dò io la comune… Cannibali… Credimi, da soli si sta bene… In due?

È già un esercito

La solitudine

Non è mica una follia

È indispensabile

Per star bene in compagnia

Uno fa quel che può

Per poter conquistare gli altri

Castrandosi un po'

C'è chi ama o fa sfoggio di bontà, ma non è lui

È il suo modo di farsi accettare di più

Anche a costo di scordarsi di sé

Ma non basta mai

La solitudine

Non è mica una follia

È indispensabile

Per star bene in compagnia

Certo l’eremita

È veramente saggio

Lui se ne sbatte e resta in piedi

Senza appoggio

Ha tante buone qualità

Ma è un animale poco sociale

Ti serve come esempio e poi

Son cazzi suoi, non lo rivedi più

Vecchia troia… Se ne frega lui… che carattere… Sì, va bene,

ci ha del fascino, ma è un po' coglione, credimi… Che provi, che provi lui a

fare un gruppo… come noi!

Giù dal monte… porca vacca… No, eh…

si rifiuta… che individuo.

Meglio noi… credimi: sempre insieme,

che costanza, uniti… attaccati… sempre attaccati… come i ciglioni…

La solitudine

Non è mica una follia

È indispensabile

Per star bene in compagnia

Eenzaamheid

Dit is geen waanzin

Is essentieel

Om je goed te voelen in gezelschap

Men heeft veel ideeën

Maar van manieren om samen te zijn

Er zijn er maar twee

Er zijn mensen die in kleine communes of stammen wonen

De familie en de paarrelatie

Het staat er al in de vorige hoofdstukken

Nu kunnen we het niet meer aan

Eenzaamheid

Dit is geen waanzin

Is essentieel

Om je goed te voelen in gezelschap

Samenwonen natuurlijk

Als je om hulp vraagt

Wanneer je wanhopig bent en niet kunt staan

Je kunt op leunen

Een beetje goede wil

En het lukt me ook om van mezelf te houden

Maar ik verlies te veel stukken en dan

Dit zijn mijn pikken, ik vind mezelf niet meer

Sletterige koe ... waar zijn ze ... Daar eten ze mijn stukjes ...

kannibalen... Te hongerig, geloof me... je geeft ze een hand, ze eten je arm op.

.

Ik zal je de gewone geven... Kannibalen... Geloof me, je bent prima alleen... Twee?

Het is al een leger

Eenzaamheid

Dit is geen waanzin

Is essentieel

Om je goed te voelen in gezelschap

Men doet wat hij kan

Om anderen te kunnen veroveren

Een beetje castreren

Er zijn mensen die houden van of pronken met goedheid, maar hij is het niet

Het is zijn manier om meer geaccepteerd te worden

Zelfs ten koste van jezelf vergeten

Maar het is nooit genoeg

Eenzaamheid

Dit is geen waanzin

Is essentieel

Om je goed te voelen in gezelschap

Natuurlijk de kluizenaar

Het is echt wijs

Hij geeft een verdomde en staat op

Zonder ondersteuning

Het heeft zoveel goede eigenschappen

Maar het is geen erg sociaal dier

Je hebt het als voorbeeld nodig en dan

Dit zijn zijn pikken, je ziet hem nooit meer

Oude teef... Het maakt hem niet uit... wat een karakter... Ja, oké,

hij heeft wat charme voor ons, maar hij is een beetje een eikel, geloof me ... Wat voel je, wat probeer je

maak een groep ... zoals wij!

Van de berg af... heilige koe... Nee, eh...

weigert... wat een individu.

Beter wij... geloof me: altijd samen,

wat een standvastigheid, verenigd ... gehecht ... altijd bevestigd ... zoals de randen ...

Eenzaamheid

Dit is geen waanzin

Is essentieel

Om je goed te voelen in gezelschap