La razza in estinzione - Giorgio Gaber

Non mi piace la finta allegria

Non sopporto neanche le cene in compagnia

E coi giovani sono intransigente

Di certe mode, canzoni e trasgressioni

Non me ne frega niente

E sono anche un po' annoiato

Da chi ci fa la morale

Ed esalta come sacra la vita coniugale

E poi ci sono i gay che han tutte le ragioni

Ma io non riesco a tollerare

Le loro esibizioni

Non mi piace chi è troppo solidale

E fa il professionista del sociale

Ma chi specula su chi è malato

Su disabili, tossici e anziani

È un vero criminale

Ma non vedo più nessuno che s’incazza

Fra tutti gli assuefatti della nuova razza

E chi si inventa un bel partito

Per il nostro bene

Sembra proprio destinato

A diventare un buffone

Ma forse sono io che faccio parte

Di una razza

In estinzione

La mia generazione ha visto

Le strade, le piazze gremite

Di gente appassionata

Sicura di ridare un senso alla propria vita

Ma ormai son tutte cose del secolo scorso

La mia generazione ha perso

Non mi piace la troppa informazione

Odio anche i giornali e la televisione

La cultura per le masse è un’idiozia

La fila coi panini davanti ai musei

Mi fa malinconia

E la tecnologia ci porterà lontano

Ma non c'è più nessuno che sappia l’italiano

C'è di buono che la scuola

Si aggiorna con urgenza

E con tutti i nuovi quiz

Ci garantisce l’ignoranza

Non mi piace nessuna ideologia

Non faccio neanche il tifo per la democrazia

Di gente che ha da dire ce n'è tanta

La qualità non è richiesta

È il numero che conta

E anche il mio paese mi piace sempre meno

Non credo più all’ingegno del popolo italiano

Dove ogni intellettuale fa opinione

Ma se lo guardi bene

È il solito coglione

Ma forse sono io che faccio parte

Di una razza

In estinzione

La mia generazione ha visto

Migliaia di ragazzi pronti a tutto

Che stavano cercando

Magari con un po' di presunzione

Di cambiare il mondo

Possiamo raccontarlo ai figli

Senza alcun rimorso

Ma la mia generazione ha perso

Non mi piace il mercato globale

Che è il paradiso di ogni multinazionale

E un domani state pur tranquilli

Ci saranno sempre più poveri e più ricchi

Ma tutti più imbecilli

E immagino un futuro

Senza alcun rimedio

Una specie di massa

Senza più un individuo

E vedo il nostro stato

Che è pavido e impotente

È sempre più allo sfascio

E non gliene frega niente

E vedo anche una Chiesa

Che incalza più che mai

Io vorrei che sprofondasse

Con tutti i Papi e i Giubilei

Ma questa è un’astrazione

È un’idea di chi appartiene

A una razza

In estinzione

Ik hou niet van valse vrolijkheid

Ik kan ook niet tegen etentjes met vrienden

En met jonge mensen ben ik compromisloos

Van bepaalde modes, liederen en overtredingen

kan me niet schelen

En ik verveel me ook een beetje

Van degenen die ons tot de morele maken

En het verheerlijkt het huwelijksleven als heilig

En dan zijn er nog de homo's die alle reden hebben

Maar ik kan het niet tolereren

hun optredens

Ik hou niet van degenen die te ondersteunend zijn

En hij is een sociale professional

Maar wie speculeert over wie ziek is?

Over gehandicapten, verslaafden en ouderen

Hij is een echte crimineel

Maar ik zie niemand meer die boos wordt

Van alle verslaafden van het nieuwe ras

En wie bedenkt een goed feest

voor ons bestwil

Het lijkt gewoon voorbestemd

Een dwaas worden

Maar misschien maak ik er wel deel van uit

van een ras

op uitsterven

Mijn generatie heeft gezien

De straten, de drukke pleinen

Van gepassioneerde mensen

Zeker om zin aan je leven te geven

Maar nu zijn het allemaal dingen van de vorige eeuw

Mijn generatie is verloren

Ik hou niet van te veel informatie

Ik heb ook een hekel aan kranten en televisie

Cultuur voor de massa is idiotie

De rij met broodjes voor de musea

Het maakt me melancholisch

En technologie zal ons ver brengen

Maar er is niemand meer die Italiaans kent

Het leuke van school

Het wordt dringend bijgewerkt

En met alle nieuwe quizzen

Onwetendheid garandeert ons

Ik hou niet van elke ideologie

Ik juich niet eens voor democratie

Er zijn veel mensen die moeten zeggen

Kwaliteit is niet vereist

Het is het nummer dat telt

En ik hou steeds minder van mijn land

Ik geloof niet meer in de vindingrijkheid van het Italiaanse volk

Waar elke intellectueel een mening geeft

Maar als je er goed naar kijkt

Hij is de gebruikelijke eikel

Maar misschien maak ik er wel deel van uit

van een ras

op uitsterven

Mijn generatie heeft gezien

Duizenden kinderen klaar voor alles

Ze waren op zoek naar

Misschien met een klein vermoeden

Om de wereld te veranderen

We kunnen de kinderen erover vertellen

Zonder enige spijt

Maar mijn generatie heeft verloren

Ik hou niet van de wereldmarkt

Dat is het paradijs van elke multinational

En op een dag, maak je geen zorgen

Er zullen altijd armer en rijker zijn

Maar allemaal meer idioten

En ik stel me een toekomst voor

Zonder enige remedie

Een soort massa

Zonder een individu meer

En ik zie onze staat

Wie is er bang en hulpeloos?

Het valt steeds meer uit elkaar

En ze geven er geen moer om

En ik zie ook een kerk

Dat drukt meer dan ooit

Ik zou willen dat het zinkt

Met alle pausen en jubeljaren

Maar dit is een abstractie

Het is een idee van wie het is

naar een race

op uitsterven