La paura (prosa) - Giorgio Gaber

E camminando di notte, nel centro di Milano, semideserto e buio e vedendomi

venire incontro, l’incauto avventore, ebbi un piccolo sobbalzo nella regione

epigastricoduodenale che a buon diritto chiamai: paura o vigliaccheria emotiva

Sono i momenti in cui amo la polizia

E lei lo sa, e si fa desiderare

Si sente solo il rumore dei miei passi, avrei dovuto mettere le Clark

La Luna immobile e bianca, disegna ombre allungate e drittissime.

Non importa, non siamo mica qui per fare delle fotografie dai

Cappello in testa e impermeabile chiaro che copre l’abito scurissimo,

l’uomo che mi viene incontro, ha pochissime probabilità di essere Humphrey

Bogart

Le mani stringono al petto qualcosa di poco chiaro

Non posso deviare, mi seguirebbe, il caso cane gatto è un esempio chiarissimo:

finché nessuno scappa, non succede niente, appena uno scappa, quell’altro

fshew

Ed è giusto, perché se uno scappa, deve avere una buona ragione per essere

seguito, altrimenti che scappa a fare?

Da solo?

In quel caso si direbbe semplicemente, corre, e se lui non mi seguisse,

non ho voglia di mettermi a correre come un cretino alle due di notte per

Milano, senza le Clark

La Luna, è sempre immobile e bianca, come ai tempi in cui c’erano ancora le

notti d’amore

Non importa, proseguo per la mia strada, non devo aver paura, la paura è un

odore, e i viandanti lo sentono.

Sono peggio delle bestie questi viandanti,

è chiaro che lo sentono

Ma perché sono uscito?

Avrei dovuto chiudermi in casa, e scrivere sulla porta «non ho denaro» a titolo di precauzione, per scoraggiare ladri e assassini

E lo strangolatore solitario?

Quello se ne frega dei soldi

Dovrei andare a vivere in Svizzera, non si è mai abbastanza coraggiosi da

diventare vigliacchi definitivamente

Ma l’importante ora è andare avanti, deciso.

Qualsiasi flessione,

potrebbe essere di grande utilità al nemico

La prossima traversa è vicina e forma un angolo acuto.

Acuto o ottuso,

non importa.

Però sento che lo potrei raggiungere l’angolo, e allora- ma il

nemico avanza, allunga il passo, o è una mia impressione?

Ricordati del cane e del gatto, anche lui ha paura di me

Devo puntargli addosso come un incrociatore, avere l’aria di speronarlo,

ecco così, è lui che si scosta disegna una curva

No, mi punta

Siamo a dieci metri.

Le mani stringono al petto un grosso mazzo di fiori

Un mazzo di fiori?

Chi crede di fregare?

Una pistola, un coltello,

nascosto in mezzo ai tulipani, come sono furbe le forze del male

Eccolo, è a cinque metri, è finita, quattro tre due un-

Ahhhh, niente, era soltanto, un uomo

Un uomo che senza il minimo sospetto, mi ha sorriso, come fossimo due persone

È strano, ho avuto paura di un’ombra nella notte, ho pensato di tutto,

l’unica cosa che non ho pensato è che poteva essere semplicemente, una persona

La Luna, continua a essere immobile e bianca, come ai tempi in cui,

c’era ancora l’uomo

En 's nachts wandelen, in het centrum van Milaan, half verlaten en donker en mij zien

kom om kennis te maken, de onoplettende klant, ik had een kleine schok in de regio

epigastricoduodenal die ik terecht noemde: angst of emotionele lafheid

Dit zijn de momenten waarop ik van de politie hou

En ze weet het, en zorgt ervoor dat ze het wil

Je kunt alleen het geluid van mijn voetstappen horen, ik had de Clarks moeten dragen

De roerloze en witte Maan trekt langgerekte en zeer rechte schaduwen.

Het maakt niet uit, we zijn hier niet om foto's te maken, kom op

Hoed op zijn hoofd en lichte regenjas die het zeer donkere pak bedekt,

de man die naar me toe komt heeft heel weinig kans om Humphrey te zijn

Bogart

De handen klemmen iets onduidelijks op de borst

Ik kan niet afwijken, hij zou mij volgen, de hond-kat zaak is een heel duidelijk voorbeeld:

zolang niemand ontsnapt, gebeurt er niets, zodra de een ontsnapt, de ander

fshow

En dat klopt, want als iemand wegrent, moet hij daar een goede reden voor hebben

gevolgd, wat ga je anders doen?

Alleen?

In dat geval zouden we gewoon zeggen, rennen, en als hij me niet volgde,

Ik wil niet om twee uur 's nachts als een idioot wegrennen voor...

Milaan, zonder de Clarks

De Maan is altijd onbeweeglijk en wit, zoals in de dagen dat er nog

nachten van liefde

Het maakt niet uit, ik ga door, ik hoef niet bang te zijn, angst is een

geur, en reizigers voelen het.

Deze reizigers zijn erger dan beesten,

het is duidelijk dat ze het voelen

Maar waarom ging ik uit?

Ik had mezelf in huis moeten opsluiten en uit voorzorg "Ik heb geen geld" op de deur schrijven om dieven en moordenaars te ontmoedigen

En de eenzame wurger?

Hij geeft niet om het geld

Ik zou in Zwitserland moeten gaan wonen, daar ben je nooit dapper genoeg voor

worden zeker lafaards

Maar het belangrijkste is nu om vooruit te gaan, besloten.

Elke flex,

het kan van groot nut zijn voor de vijand

De volgende lat is dichtbij en vormt een scherpe hoek.

Scherp of dof,

het geeft niet.

Maar ik heb het gevoel dat ik de hoek zou kunnen bereiken, en dan- maar de

vijand rukt op, verhoogt het tempo, of is het mijn indruk?

Denk aan de hond en de kat, ook hij is bang voor mij

Ik moet op hem richten als een kruiser, de air hebben om hem te rammen,

hier dus, hij is het die weg beweegt tekent een bocht

Nee, het wijst mij

We zijn tien meter verder.

De handen sluiten een groot boeket bloemen op de borst

Een boeket bloemen?

Wie denkt hij dat hij voor de gek houdt?

Een pistool, een mes,

verborgen tussen de tulpen, hoe sluw zijn de krachten van het kwaad

Hier is het, het is vijf meter verderop, het is voorbij, vier drie twee een-

Ahhhh, niets, het was gewoon een man

Een man die, zonder de minste argwaan, naar me glimlachte, alsof we twee mensen waren

Het is vreemd, ik was bang voor een schaduw in de nacht, ik dacht aan alles,

het enige waar ik niet aan dacht is dat het gewoon een persoon zou kunnen zijn

De maan blijft stil en wit, zoals in de tijd dat,

er was nog steeds de man