La parola io - Giorgio Gaber

La parola io

?

un’idea che si fa strada a poco a poco

nel bambino suona dolce come un’eco

?

una spinta per tentare i primi passi

verso un’intima certezza di se stessi.

La parola io con il tempo assume

un tono pi?

preciso

qualche volta rischia

di esser fastidioso

ma?

anche il segno

di una logica infantile

?

un peccato ricorrente ma veniale.

Io, io, io ancora io.

Ma il vizio dell’adolescente

non si cancella con l’et?

e negli adulti stranamente

diventa pi?

allarmante e cresce.

La parola io

?

uno strano grido

che nasconde invano

la paura di non essere nessuno

?

un bisogno esagerato

e un po' morboso

?

l’immagine struggente del Narciso.

Io, io, io e ancora io.

Io che non sono nato

per restare per sempre

confuso nell’anonimato

io mi faccio avanti

non sopporto l’idea di sentirmi

un numero fra tanti

ogni giorno mi espando

io posso essere il centro del mondo.

Io sono sempre presente

son disposto a qualsiasi bassezza

per sentirmi importante

devo fare presto

esaltato da questa mania

di affermarmi ad ogni costo

mi inflaziono, mi svendo

io voglio essere il centro del mondo.

Io non rispetto nessuno

se mi serve posso anche far finta

di essere buono

devo dominare

sono un essere senza ideali

assetato di potere

sono io che comando

io devo essere il centro del mondo.

Io vanitoso, presuntuoso

esibizionista, borioso, tronfi o io superbo, megalomane, sbruffone

avido e invadente

disgustoso, arrogante, prepotente

io, soltanto io ovunque io.

La parola io questo dolce monosillabo innocente

?

fatale che diventi dilagante

nella logica del mondo occidentale

forse?

l’ultimo peccato originale.

Io.

het woord ik

?

een idee dat beetje bij beetje terrein wint

bij het kind klinkt het zoet als een echo

?

een duwtje om de eerste stappen te proberen

naar een intieme zekerheid van zichzelf.

Het woord dat ik in de loop van de tijd aanneemt

een tonepi?

nauwkeurig

soms neemt het een risico

vervelend zijn

maar?

ook het teken

van een kinderachtige logica

?

een terugkerende maar dagelijkse zonde.

Ik, ik, ik nog steeds ik.

Maar de ondeugd van de adolescent

annuleert niet met de leeftijd?

en vreemd genoeg bij volwassenen

wordt meer?

alarmerend en groeit.

het woord ik

?

een vreemde kreet

die zich tevergeefs verbergt

de angst om niemand te zijn

?

een overdreven behoefte

en een beetje morbide

?

het aangrijpende beeld van Narcissus.

Ik, ik, ik en ik nog een keer.

ik die niet werd geboren

voor altijd blijven

verward in anonimiteit

ik stap naar voren

Ik kan het idee niet uitstaan ​​om van mij te horen

een nummer onder velen

elke dag breid ik uit

Ik kan het middelpunt van de wereld zijn.

ik ben er altijd

Ik ben bereid tot elke laaghartigheid

belangrijk voelen

ik moet me haasten

verheven door deze manie

mezelf ten koste van alles laten gelden

Ik blaas op, ik ben uitverkocht

Ik wil het middelpunt van de wereld zijn.

Ik respecteer niemand

als ik het nodig heb kan ik ook doen alsof

goed zijn

ik moet domineren

Ik ben een wezen zonder idealen

machtshongerig

ik heb de leiding

Ik moet het middelpunt van de wereld zijn.

ik ijdel, verwaand

exhibitionist, arrogant, pompeus of zelfingenomen, megalomaan, opschepper

hebzuchtig en opdringerig

walgelijk, arrogant, aanmatigend

ik, alleen ik overal ik.

Het woord ik deze lieve onschuldige monosyllable

?

fataal dat het ongebreideld wordt

in de logica van de westerse wereld

misschien?

de laatste erfzonde.

De.