La nave - Giorgio Gaber

Una nave, una nave grande, enorme, che va.

Non si sa dove va, non si sa da dove

è partita.

E sopra: molti.

Praticamente tutti

La nave è la vita

La nave è come una nave

Ed essendo una nave è abbastanza normale che vada in mare

Il mare, com'è naturale

Immobile e piatto è quasi perfetto sta lì sempre uguale

La nave ha anche un motore

Ed avendo un motore non sa dove va ma continua a andare

Avanti, avanti, avanti, si può spingere di più

Insieme nella vita a testa in su

La nave e sopra la nave

A parte le masse, son tutti presenti gli amici e i parenti

Manca solo il nonno, povero nonno

Vabbè

Per tutti c'è un buon trattamento

Ognuno ha il suo posto nel proprio recinto

Mi sembra anche giusto

Prima classe, seconda classe, terza classe e poi i disoccupati, gli

extracomunitari, gli Abanesi, gli Slavi- eh sì, anche gli Slavi

La nave è una nave di classe

Il legno del ponte è dipinto di bianco è molto elegante

Ciao, buongiorno, salve, arrivederci, come va, buona giornata, ciao, ciao

Avanti, avanti, avanti, si può spingere di più

Insieme nella vita a testa in su

Sul mare la nave biancheggia

Ha un fascino strano così suggestiva anche quando beccheggia

È un fascino che di dentro- mi sento poco bene eh, vabbè

Ma basta distrarsi la mente

Usare il cervello, pensare un istante a qualcosa di bello

Sì, devo pensare a qualcosa di bello che mi distragga, che mi passa il mal di

stomaco.

Vediamo un po', a cosa posso pensare?

Alla mia ragazza, certo, alla mia ragazza

Ecco mi vedo: la mia mano scivola sui capelli, bello, va giù sulle spalle,

bello, va giù sui seni, bello, va giù, ancora più giù, ancora più giù-

Mi torna tutto su eh, oddio

Il mare, com'è strano il mare

Non è che non senta la sua poesia ma mi fa vomitare

Devo pensare a qualcosa di più convincente, a una tragedia, a un dolore

Al nonno.

Al povero nonno, ha sempre funzionato, vediamo un po'

Mio nonno morì tragicamente nel '36, come Gozzano.

Gli ero così affezionato,

era massone, alto, bel portamento, coi baffi, col fiocco.

Aveva sposato la zia

di una biscugina, l’Elvira, sì, te la ricordi?

Che vita povero nonno

Ogni tanto spariva

Bevitore eh, gran bevitore

A un certo punto il fegato a pezzi, spappolato, putrefatto

Sto male.

Mi torna il vomito, devo resistere, non voglio essere il primo, no no!

Avanti, avanti, avanti, si può spingere di più

Insieme nella vita a testa in su

La nave è un po' troppo vitale

La gente si sbianca ma fa resistenza non vuole star male (Pensate al nonno!)

Sul ponte che è fatto a tre piani

In terza e in seconda e anche in prima si sentono rantoli strani

(No da quelli di prima non me l’aspettavo eh)

Il mare è sempre più grosso

Dai piani di sopra su quelli di sotto si vomita addosso

Una battaglia, una battaglia che cresce: quelli di prima vomitano su quelli di

seconda, quelli di seconda su quelli di terza

Lo scontro è sfrenato, violento, la gente rimanda, reagisce, boccheggia,

un prete esorta a volersi bene, poi si inginocchia e vomita anche l’anima

Un carabiniere mi tiene, allora io mi puntello, cerco di vomitare verso l’alto

ma non ci arrivo.

Quelli di sopra hanno la meglio, si sporgono più che possono

per vomitare, una vera cascata, una violenza, uno scroscio di conati,

un rovescio di filamenti, la nave è tutta piena, tutta piena di vomito,

tutto un vomito, vai, dai!

Avanti, avanti, avanti, si può spingere di più

Insieme nella vita a testa in su

Insieme nella vita a testa in su

Insieme nella vita a testa in su

Een schip, een groot, enorm schip, dat gaat.

We weten niet waar het heen gaat, we weten niet waar vandaan

begonnen.

En daarboven: veel.

Vrijwel iedereen

Het schip is leven

Het schip is als een schip

En als schip is het heel normaal dat het de zee op gaat

De zee, zoals het natuurlijk is

Stil en plat, het is bijna perfect, het is er altijd hetzelfde

Het schip heeft ook een motor

En met een motor weet hij niet waar hij heen gaat, maar hij blijft doorgaan

Vooruit, vooruit, vooruit, je kunt harder duwen

Samen in het leven op zijn kop

Het schip is boven het schip

Behalve de massa zijn alle vrienden en familieleden aanwezig

Alleen de grootvader ontbreekt, arme grootvader

Oh nou ja

Voor iedereen is er een goede behandeling

Elk heeft zijn plaats in zijn eigen behuizing

Lijkt me ook eerlijk

Eerste klasse, tweede klasse, derde klasse en dan de werklozen, de

immigranten, de Abanezen, de Slaven - ja, zelfs de Slaven

Het schip is een klasseschip

Het hout van het dek is wit geverfd en is zeer elegant

Hallo, goedemorgen, hallo, tot ziens, hoe gaat het, nog een fijne dag, doei, doei

Vooruit, vooruit, vooruit, je kunt harder duwen

Samen in het leven op zijn kop

Op zee wordt het schip wit

Het heeft een vreemde charme die zo suggestief is, zelfs als het pitcht

Het is een charme die van binnen - ik voel me onwel, eh, nou ja

Maar leid je geest gewoon af

Gebruik je verstand, denk even aan iets moois

Ja, ik moet iets moois bedenken dat me afleidt, dat de pijn verdrijft

maag.

Eens kijken, waar kan ik aan denken?

Aan mijn vriendin, zeker, aan mijn vriendin

Hier zie ik mezelf: mijn hand glijdt over mijn haar, mooi, het gaat naar beneden op mijn schouders,

mooi, het gaat naar beneden op de borsten, mooi, het gaat naar beneden, nog verder naar beneden, nog verder naar beneden-

Het komt allemaal bij me terug, huh, oh my

De zee, hoe vreemd is de zee

Het is niet dat ik zijn poëzie niet hoor, maar ik moet ervan overgeven

Ik moet iets overtuigenders bedenken, een tragedie, een pijn

Naar de grootvader.

Voor arme opa werkte het altijd, eens kijken

Mijn grootvader stierf tragisch in '36, net als Gozzano.

Ik was zo dol op hem,

hij was een vrijmetselaar, lang, knap, met een snor en een boog.

Hij was getrouwd met zijn tante

van een koekje, de Elvira, ja, weet je nog?

Wat een leven, arme opa

Af en toe verdween het

Drinker he, grote drinker

Op een gegeven moment de lever in stukjes, verpulverd, verrot

Ik voel me ziek.

Ik voel me weer ziek, ik moet weerstand bieden, ik wil niet de eerste zijn, nee nee!

Vooruit, vooruit, vooruit, je kunt harder duwen

Samen in het leven op zijn kop

Het schip is iets te vitaal

Mensen worden wit maar bieden weerstand, ze willen niet ziek worden (Denk aan opa!)

Op de brug die uit drie verdiepingen bestaat

In de derde en tweede en ook in de eerste horen we vreemde snikken

(Nee, ik had het niet van tevoren verwacht, hè)

De zee wordt groter en groter

Van de verdiepingen erboven tot die eronder, je moet op jezelf overgeven

Een strijd, een strijd die groeit: die van voor kotsen op die van

ten tweede, de tweede over de derde

De botsing is wild, gewelddadig, mensen stellen uit, reageren, happen naar adem,

een priester spoort aan om van elkaar te houden, knielt dan neer en braakt ook zijn ziel uit

Een karabijnhaak houdt me vast, dus ik steun, ik probeer naar boven te braken

maar ik kom er niet.

Die boven hebben de overhand, ze leunen zo ver mogelijk naar buiten

overgeven, een echte waterval, een geweld, een golf van kokhalzen,

een omgekeerde van filamenten, het schip is helemaal vol, helemaal vol braaksel,

allemaal een braaksel, ga, kom op!

Vooruit, vooruit, vooruit, je kunt harder duwen

Samen in het leven op zijn kop

Samen in het leven op zijn kop

Samen in het leven op zijn kop