La bugia - Giorgio Gaber

Credo nella bugia

quando un bambino si nasconde

quando sdraiato, timido, in mezzo all’erba

non fa niente di male, accarezza il suo corpo e dolcemente si masturba

?

cos?

naturale

ma poi non lo pu?

dire.

Dunque credo nella bugia

quando un bambino si difende

con tutti i suoi divieti non pu?

far meglio

la sua unica arma?

salvare se stesso con l’aiuto di un imbroglio

non?

un fatto di forma,?

in cerca della sua normalit?.

Com'?

strana la nostra morale

se?

un fatto naturale

diventa la tua prima oscenit?

com'?

strana la nostra apprensione

ci vuole un’invenzione

non?

per stravaganza o per follia:

viva la bugia!

Credo nella bugia

quando un bambino non si arrende

trova con la finzione la sua misura

sfugge ad ogni giudizio

per non esser costretto a fare un torto alla natura

la bugia che bel vizio…

vorrei essere sincero come lui.

Non?

per stravaganza o per follia:

viva la bugia!

Ik geloof in de leugen

wanneer een kind zich verstopt

wanneer liggend, verlegen, in het midden van het gras

doet niets verkeerd, streelt haar lichaam en masturbeert zachtjes

?

hoezo?

natuurlijk

maar dan kan het toch niet?

zeggen.

Dus ik geloof in de leugen

wanneer een kind zichzelf verdedigt

met al zijn verboden kan niet?

doe het beter

zijn enige wapen?

zichzelf redden met behulp van een scam

niet?

een feit van vorm,?

op zoek naar zijn normaliteit.

Hoe?

onze moraliteit is vreemd

zelf?

een natuurlijk feit

wordt je eerste obsceniteit?

hoe?

onze vrees is vreemd

er is een uitvinding voor nodig

niet?

uit extravagantie of uit waanzin:

lang leve de leugen!

Ik geloof in de leugen

als een kind niet opgeeft

het vindt zijn maat met fictie

het ontsnapt aan alle oordeel

om niet gedwongen te worden de natuur te schaden

de leugen wat een mooie ondeugd...

Ik zou net zo oprecht willen zijn als hij.

Niet doen?

uit extravagantie of uit waanzin:

lang leve de leugen!