L'uomo muore - Giorgio Gaber

Gente silenziosa si prepara per un rito

Senza precedenti nella storia

Non si sa nemmeno se abbia un nome il condannato

Un’immolazione senza gloria

(parlato) Non è una finzione scenica, lo bruciano davvero, iperrealismo,

nemmeno Iacopetti…

Alto come il cielo, un grande fuoco

Sta per cominciare il sacrificio…

Dài… dài… brucia… brucia…

Negli autobus del centro l’uomo muore

Nei campi seminati l’uomo muore

Ha ancora braccia e gambe e un corpo sano

Nei cinema affollati l’uomo muore

Eppure ci ha gli occhi aperti e un volto umano

Brucia, brucia

Si agita e si contorce

Brucia, brucia

Ma non c'è più pietà per lui

Da solo in una stanza l’uomo muore

Nei gesti più generosi l’uomo muore

Tra un whisky, un libro d’arte, una risata

Nei giorni di riposo l’uomo muore

Con tutta la sua famiglia abbarbicata

Brucia, brucia

Si agita e si contorce

Brucia, brucia

Ma non c'è più pietà per lui

Bruciano i suoi sentimenti

Le gioie, gli slanci, l’amore, gli affetti più teneri

Bruciano senza rimpianti

I suoi gesti, il pensiero, gli errori, i contrasti

La sua dignità

Un grande fuoco nell’aria

Alla memoria

No, non c'è alcuna pietà

È la fine di questa società

(parlato) …Ecco, basta… via… via piano, così… dissolvenza… adagio

Ecco, così, piano… via le masse

Via le masse, ho detto… Vogliono fare tutti i protagonisti… Via, via…

Il vecchio è pronto… Avanti il vecchio.

Ecco, così… ecco… bello,

fatemelo vedere… di più, di più… figura intera…

Vaga tra la polvere del rogo il vecchio saggio

Vive del ricordo di quei gesti

Vuole ricomporre il vecchio uomo e con coraggio

Cerca tra la cenere i suoi resti

Raccogliendo i pezzi in mezzo al fumo

Ha rimesso insieme quasi un uomo

(parlato) …che fa… Cerca i pezzi… Li rimette insieme, li incolla,

col vinavil… è pazzo… Un restauratore!

Ma dove siamo… ohè!

Che ci fai con quei pezzi lì?

L’uomo?

E no, basta con i rimpianti.

Lo sapevo che non eravamo d’accordo sul finale.

Chi l’ha detto che la morte non è allegra?

Chi l’ha detto che bisogna

ricostruirlo?

E poi con quei pezzi lì… viene come prima, no?

E chi lo rivuole?

… il pubblico… Siete matti, non ci crede più nessuno!

Avete una strana idea della gente.

Certo, quando si parla a tutti si hanno

delle responsabilità «umane e sociali»… Bello!

E allora si fanno le indagini

di mercato e si trovano gli ingredienti: un po' di ottimismo e dài con i

contenuti umani

E l’uomo, l’uomo, l’uomo… Quale uomo… Ma non raccontiamoci balle…

Contenuti umani.

Non ci crede più neanche il papa

Certo, quando si parla alle masse bisogna avere un linguaggio scadente,

adatto a tutti.

Ci avete una strana idea delle masse.

Non piace più a nessuno

il vostro uomo… È a voi che vi fa comodo, siete voi che lo rivolete.

Credete alla ricomposizione.

Bella roba!

Che vorrebbe dire riprendersi tutti i

pezzi di prima e rimetterli insieme.

Un restauro, un puzzle, uno di quei

giochino tremendi che ti spaccano il cervello, che metti insieme tanti

pezzettini e viene fuori… mio zio!

Ecco a chi assomigliate, vi ho visto in televisione, assomigliate allo zio…

No, no.

Mio zio è più simpatico, ma parla anche lui di contenuti umani.

Non ci crede più nessuno…

Non ci crede più nessuno, O ci crediamo tutti… Paurosi, resistenti,

attaccati ai nostri pezzetti bruciati, vecchi, ammuffiti, putrefatti

Chi l’ha detto che la morte non è allegra?

In cerca di un orgasmo l’uomo muore

Nei grandi condomini l’uomo muore

Davanti a una cucina apparecchiata

Parlando coi suoi figli l’uomo muore

Fa ancora una resistenza disperata

Brucia, brucia

Senza nessun rimorso

Brucia, brucia

Tanto oramai non serve più

Nel pianto dei poeti l’uomo muore

Nei cruscotti lucidati l’uomo muore

Nel linoleum degli uffici riscaldati

Tra un sorriso e un cappuccino l’uomo muore

Nelle sfide tra gli scapoli e ammogliati

Brucia, brucia

Senza nessun rimorso

Brucia, brucia

Tanto oramai non serve più

Brucia la sua resistenza

I suoi amori morbosi, gli sforzi

Le angosce più inutili

Brucia i congressi, la scienza

La grande nevrosi, la falsa coscienza

Lavata col dash

Un grande fuoco nell’aria

Muore la storia

No, non avere pietà

È la fine di questa civiltà

(parlato) …Ecco, è così che dicevo io, ottimo… Macchina indietro,

indietro piano… Chi l’ha detto che la morte non è commerciale… Indietro…

indietro… fondou…

Fine del primo tempo!

Stille mensen bereiden zich voor op een ritueel

Ongekend in de geschiedenis

Het is zelfs niet bekend of de veroordeelde een naam heeft

Een opoffering zonder glorie

(gesproken) Het is geen toneelfictie, ze verbranden het echt, hyperrealisme,

niet eens Iacopetti ...

Zo hoog als de lucht, een groot vuur

Het offer gaat bijna beginnen...

Kom op ... kom op ... branden ... branden ...

In de bussen in het centrum sterft de man

In de gezaaide velden sterft de mens

Hij heeft nog steeds armen en benen en een gezond lichaam

In overvolle bioscopen sterft de mens

Toch heeft hij zijn ogen open en een menselijk gezicht

Brand brand

Hij kronkelt en kronkelt

Brand brand

Maar er is geen medelijden meer met hem

Alleen in een kamer sterft de man

In de meest genereuze gebaren sterft de mens

Tussen een whisky, een kunstboek, een lach

Op rustdagen sterft de mens

Met zijn hele familie eraan vastgeklampt

Brand brand

Hij kronkelt en kronkelt

Brand brand

Maar er is geen medelijden meer met hem

Ze verbranden zijn gevoelens

De vreugden, de impulsen, de liefde, de tederste genegenheden

Ze branden zonder spijt

Zijn gebaren, gedachten, fouten, contrasten

Zijn waardigheid

Een groot vuur in de lucht

naar geheugen

Nee, er is geen genade

Het is het einde van deze samenleving

(gesproken) ... Hier, gewoon ... weg ... langzaam weg, zoals dit ... vervagen ... langzaam

Hier, dus, langzaam... weg de massa

Via de massa zei ik ... Ze willen alle hoofdrolspelers spelen ... Ga, ga ...

De oude man is klaar... Kom op de oude man.

Hier, dus... hier... mooi,

laat me eens kijken ... meer, meer ... volledig cijfer ...

De wijze oude man dwaalt tussen het stof van de brandstapel

Hij leeft voort op de herinnering aan die gebaren

Hij wil de oude man opnieuw samenstellen en met moed

Zoek in de as naar zijn stoffelijk overschot

De stukjes oppakken in de rook

Ze bracht bijna een man weer bij elkaar

(gesproken) ... wat doet hij ... Zoek de stukjes ... Hij zet ze weer in elkaar, lijmt ze,

met de vinavil... hij is gek... Een restaurateur!

Maar waar zijn we… ohè!

Wat doe je met die stukken daar?

De man?

En nee, genoeg van de spijt.

Ik wist dat we het niet eens waren over de finale.

Wie zei dat de dood niet gelukkig is?

Wie zei dat je moet?

het opnieuw opbouwen?

En dan met die stukjes daar... het komt als voorheen, toch?

En wie wil hem terug?

… Het publiek… Je bent gek, niemand gelooft het meer!

Je hebt een raar idee van mensen.

Natuurlijk, als je met iedereen praat, heb je het

van "menselijke en sociale" verantwoordelijkheden... Prachtig!

En dan worden de onderzoeken gedaan

markt en je kunt de ingrediënten vinden: een beetje optimisme en ga met de

menselijke inhoud

En de man, de man, de man... Welke man... Maar laten we geen leugens vertellen...

Menselijke inhoud.

Zelfs de paus gelooft er niet meer in

Natuurlijk, als je met de massa praat, moet je slechte taal hebben,

geschikt voor iedereen.

Daar heb je een vreemd idee van de massa.

Niemand vindt het meer leuk

jouw man ... Jij bent het die bij je past, jij bent het die hem terug wilt.

Geloof in de herschikking.

Mooie spullen!

Dat zou betekenen dat je alles moet herstellen

stukken van eerder en zet ze weer in elkaar.

Een restauratie, een puzzel, een van die

vreselijke games die je hersens breken, dat je er zoveel hebt samengesteld

beetjes en het komt eruit ... mijn oom!

Zo zie je eruit, ik heb je op televisie gezien, je lijkt op je oom...

Negende.

Mijn oom is aardiger, maar hij praat ook over de menselijke inhoud.

Niemand gelooft het meer...

Niemand gelooft het meer, Of ​​we geloven het allemaal ... Angstig, resistent,

gehecht aan onze verbrande, oude, beschimmelde, rotte stukjes

Wie zei dat de dood niet gelukkig is?

Op zoek naar een orgasme sterft de man

In grote flatgebouwen sterft de mens

Voor een vaste keuken

Sprekend met zijn kinderen, man sterft

Hij verzet zich nog steeds wanhopig

Brand brand

Zonder enige spijt

Brand brand

Dus nu is het niet meer nodig

In de roep van dichters sterft de mens

In de gepolijste dashboards sterft de man

In het linoleum van de verwarmde kantoren

Tussen een glimlach en een cappuccino sterft de man

In de uitdagingen tussen vrijgezellen en getrouwde stellen

Brand brand

Zonder enige spijt

Brand brand

Dus nu is het niet meer nodig

Verbrand zijn uithoudingsvermogen

Zijn ziekelijke liefdes, zijn inspanningen

De meest nutteloze angsten

Brand congressen, wetenschap

De grote neurose, het valse bewustzijn

Dash gewassen

Een groot vuur in de lucht

Geschiedenis sterft

Nee, heb geen genade

Het is het einde van deze beschaving

(gesproken) ... Hier, dat is wat ik zei, geweldig ... Machine terug,

langzaam terug ... Wie zei dat de dood niet commercieel is ... Terug ...

terug ... fondou ...

Einde van de eerste helft!